Mogłoby się wydawać, że w XXI wieku nie pisze się już bestiariuszy – wszak wszyscy wiemy, że zwierzęta mityczne są – no właśnie – mityczne, a próba ich odnalezienia współcześnie, jest jak przysłowiowe szukanie wiatru w polu. Chyba nikt nie wierzy już, że smoki, jednorożce, bazyliszki, pegazy czy gryfy naprawdę istnieją. Słowem: bestiariusze były pożywką dla średniowiecznych czarowników, a dziś stanowią jedynie pamiątkę po tym cudownie urozmaiconym świecie i wzbogacają ciekawość nienasyconych. Czy aby na pewno?
Aż strach pomyśleć, że nawet teraz – w świecie całkowitej urbanizacji i globalizacji – w dalekich zakątkach świata, za górami, lasami, a nawet w głębokich wodach oceanów kryją się współczesne potwory. Czy to możliwe?

Mapa Teksasu oznaczona w niektórych miejscach czerwonymi punktami, przypominającymi krople krwi. Młode kobiety, po których ślad zaginął. Starszy pan, fotograf, który cierpi na demencję. Lub może inaczej: śmiertelnie niebezpieczny, zabójczo inteligentny seryjny morderca. I młoda dziewczyna, ogarnięta obsesją na tle zaginięcia swej starszej siostry, która nie cofnie się przed niczym, nawet przed nim… Gdzie leży prawda?

Przywitaliśmy już Nowy Rok, dlatego nie pozostaje nam nic innego, jak zacząć snuć czytelnicze plany. A w styczniu parę dobrych książek, w których można zanurzyć nos. Od której książki zaczniecie?

Nie lubię podsumowań. Nigdy nie wiem, co w nich napisać. W tym roku jest gorzej, bo i rok 2018 był dla mnie życiowo trudniejszy, a czytelniczo mniej obfity. Był to też rok zmian, ale pomimo tego, co było w nim złe, były też i dobre rzeczy, takie, o których będę pamiętać już zawsze. Choć wydawało mi się, że od zawsze rozumiem znaczenie słów “chcieć to móc”, tak naprawdę dopiero w drugiej połowie 2018 roku wcieliłam to postanowienie w życie. Podjęte decyzje, a także ogrom stresu im towarzyszący sprawiły, że czasu na książki było mniej. Kiedy już pojawiała się chwila, w której mogłabym poczytać, albo byłam zbyt zdenerwowana, albo zbyt zmęczona, by zanurzyć nos w lekturze… W związku z tym z bólem serca muszę przyznać, że o ile w 2017 roku przeczytałam aż 100 książek, tak w 2018 było ich niemalże o połowę mniej, bo 59… Dla niektórych “tylko”, dla innych “aż”. Ale przecież liczy się jakość, a nie ilość, prawda?

Synne przyciąga Jokuma jak magnes, choć są zupełnie różni; ona za najwyższą formę sztuki uznaje fotografię, on literaturę. Ona jest przepiękną dziewczyną, on wysokim dryblasem, wyróżniającym się wśród tłumu.  Łączy ich jedno: chcą się pokochać i ponad wszystko być razem. Jednak to nie miłość, a sztuka ich połączy ze sobą.

Ile razy zdarzyło Wam się, że chcieliście coś opowiedzieć, jednak wybici z wątku, od razu zapominaliście, co to miało być? Albo inaczej: opisywaliście znajomemu jakiś przedmiot i brakowało Wam słowa. Mówiliście „mam to na końcu języka!”, ale mózg nie przychodził Wam z pomocą… Wstawaliście rano z łóżka, w głowie wciąż odtwarzając niesamowite sceny ze snu, ale gdy tylko stanęliście obok bliskiej Wam osoby, by o nim opowiedzieć, cały ten sen pryskał jak bańka mydlana? Powiedzmy sobie szczerze, komu z nas nie zdarzyło się zapomnieć o wejściu do sklepu w drodze po pracy albo o nauczeniu się na zbliżającą się klasówkę?

Bohatera Jakuba Szapiro czytelnicy doskonale znają z „Króla” – opowieści o Warszawie Polaków i Żydów, Warszawie o dwóch obliczach, Warszawie podzielonej, cichej, smutnej i pięknej, nad którą po cichu przepływał Litani, wieloryb, raz po raz chowający się w chmurach po to tylko, by za chwilę się wynurzyć i swoim bacznym spojrzeniem obdarzyć miasto polskie i miasto żydowskie.
To właśnie tam w zakończeniu Szapiro zdobywa się na decydujący krok – każe pilotowi zawrócić samolot. Król nie chce opuszczać swojego królestwa. Wierzy, że jeszcze odzyska swoją straconą koronę. Niszcząc szansę rodziny na ucieczkę do Palestyny, Szapiro powraca na „stare śmieci”, jednak czasy jego panowania bezpowrotnie minęły. Przekonanie się o tym będzie dla bohatera bolesną próbą.

Mossmarken owiane jest złą sławą. Większość jego powierzchni pokrywają lasy i mokradła. Ludzie, mieszkający tu w nielicznej grupie, całkowicie muszą podporządkować się siłom natury. Mawia się bowiem, że zjawy mieszkające na torfowisku, pożądają ofiar. Łakną ich, bo zazdroszczą im ciała i życia. Mają nadzieję, że za ich pomocą powrócą do świata, który opuściły… Zwabiają je nad bagna, a następnie powoli, krok po kroku, zatapiają je w mętnych wodach, aż pod ich powierzchnią zniknie głowa. Wtedy na jakiś czas są nasycone, ale przy gwałtownych zmianach pogody znów stają się głodne… Choć wiara w duchy wydaje się kompletnym wariactwem, seria podejrzanych zniknięć wielu osób zdaje się potwierdzać obawy miejscowych.