Wolę lato – to każdy chyba wie, trąbię o tym na prawo i lewo. Ale nie można ukrywać, że jesień rozpanoszyła się już u nas w pełni. Gdybym miała wybrać swój ulubiony jesienny miesiąc, byłby to październik. Nie tylko dlatego, że mam urodziny, choć bardzo lubię ten dzień. Październik jest często jeszcze bardzo słoneczny, rozpościera przed nami dywany złotych liści, obradza dyniami i pozwala jeść ciasta z dużą ilością cynamonu. To też czas, kiedy bezkarnie można praktykować czytanie pod kocykiem z kubkiem gorącej herbaty z pomarańczą.

Jakie książki wybrać w październiku? Wydawnictwa przygotowały dla nas szeroką ofertę – spójrzcie sami!

“Doberman” to powieść z gatunku “true crime”, która opowiada o seryjnym mordercy, potworze z Nowokuźniecka, kanibalu – Aleksandrze Spiesiwcewie, któremu w zabójstwach pomagała matka… Te wydarzenia są straszne i chore, ponieważ wydarzyły się naprawdę.

“Doberman” to najmocniejsza rzecz, jaką napisałem – mówi Jacek Piekiełko. Jak możecie sobie wyobrazić, to tylko zachęciło mnie do lektury. Po opowieści o seryjnych mordercach sięgam w ciemno, mimo że nie pozwalają później w nocy zmrużyć oka.

Wcześniej czytałam dwie powieści Piekiełko: “Niewidocznych” oraz ich kontynuację – “Wymazanych“. Przyznaję jednak, że nie można ich porównać do “Dobermana”. To zupełnie inny poziom pisarstwa Jacka Piekiełko, inna kreacja bohaterów i dynamika fabuły – ale o tym przekonacie się sami podczas lektury!

“Święto ognia” to najnowsza powieść Jakuba Małeckiego. Zawsze z wyczekiwaniem wypatruję jego nowych książek i mam wobec nich wysokie oczekiwania. Jako że nie udało mi się przeczytać “Horyzontu” (z tematyką nie jest mi całkiem po drodze), byłam ciekawa w jakim stylu powróci Małecki. “Nikt nie idzie” – ostatnia przeczytana przeze mnie powieść autora – bardzo się różniła od mojej ulubionej “Rdzy“. Wyczekiwałam więc niesamowitej lektury, czegoś nadzwyczajnego, tego charakterystycznego dreszczyku emocji, niepowtarzalnych wrażeń. W “Święcie ognia” Małecki porusza wiele tematów: straty, samoakceptacji, walki z własnymi ambicjami, miłości i tęsknoty. To powieść, którą czyta się w jeden dzień.

“Milczący zamek” to powieść dokładnie taka, jaką lubię – pełno w niej tajemnic i skrywanych uczuć, bohaterów z pazurem, a akcja dzieje się w tle starego, ponurego dworu. Tu duchy szepczą swoje historie, a gęsta i lepka angielska mgła przykrywa grubym szalem ich słowa, nie pozwalając im wydostać się na powierzchnię. Dajcie się ponieść tej historii – poznajcie opowieść o trzech siostrach, mrocznym domostwie i krzywdzie, która pomimo upływu czasu nie zdążyła wyblaknąć.

“Zbrodnia Lorda Artura Saville” to książka zupełnie inna, niż się spodziewałam. Klasyka, ale nie taka, do jakiej jesteśmy przyzwyczajeni. Nie znam zbyt dobrze twórczości Oscara Wilde’a. Przyznam szczerze, że miałam okazję przeczytać jedynie “Portret Doriana Graya” i to dosyć dawno – w licealnych czasach. W tym zbiorze nowel autor znacząco uśmiecha się do czytelnika i puszcza do niego oko. Nie ma tu przewidywalnej fabuły, jaką zwykle spotykamy w powieściach klasycznej, nie będziecie się też nudzić. Gwarantuję, że czasem powieje grozą, a czasem ubawicie się po pachy!

“Pieśń o Achillesie” to kolejna powieść Madeline Miller, będąca reinterpretacją mitu. Autorka oddała wcześniej swoim czytelnikom “Kirke”, która również ukazała się w ramach “serii butikowej” Wydawnictwa Albatros. To wydania, które działają jak lep na muchy na okładkowe sroki. Zachwycają piękną oprawą, lecz jeszcze bardziej wnętrzem!

“Pieśń o Achillesie” została bardzo dobrze odebrana przez polskich czytelników, dlatego też sama zdecydowałam się na lekturę. Miałam tym samym dobry pretekst, by posiadać ją w swojej kolekcji. Przyznam szczerze, że uwielbiam pięknie wydane książki i bardzo ciężko było przejść mi obok niej obojętnie!

Madeline Miller przybliża czytelnikom postać Achillesa – pozawala poznać go nie jako herosa, lecz zwykłego człowieka: chłopca, mężczyznę, syna, kochanka. “Pieśń o Achillesie” jest opowieścią o jego życiu i upadku.

“Powrót do Whistle Stop” to kontynuacja kultowych “Smażonych zielonych pomidorów”, które zawładnęły moim sercem w czasach liceum. Od tego momentu praktycznie w każde lato czytam tę książkę – bo tak właśnie mi się ona kojarzy: z latem! Nie wyobrażam sobie, bym mogła ją czytać w jakąkolwiek inną porę roku. Jest świetna – błyskotliwa, mądra, podnosząca na duchu.

“Smażone zielone pomidory” zostały wydane w 1987 r. (1997 r. w Polsce), “Powrót do Whistle Stop” natomiast w 2020 r. (2021 r. w Polsce).  Te dwie powieści dzieli wszystko – między innymi szmat czasu i warsztat pisarski autorki (pierwsza książka została wydana przez niedoświadczoną jeszcze autorkę; druga przez jedną z najbardziej rozpoznawalnych i czytanych pisarek na świecie). Kiedy się dowiedziałam, że wychodzi kontynuacja mojej ukochanej powieści, byłam bardzo podekscytowana. Starałam się jednak zachować choć odrobinę zdrowego rozsądku, będąc pewną, że kontynuacja jest czymś zupełnie innym. Ostatecznie do lektury podeszłam z dystansem. Czy słusznie? Sprawdźcie poniżej!

Koniec lata zbliża się naprawdę wielkimi krokami – pozostał nam niecały miesiąc, a właściwie 3 tygodnie. Czas pożegnać się z upalnymi dniami, ciepłymi wieczorami i owocami prosto z krzaka. Niedługo w obieg wejdą dynie, grube swetry i wymyślne herbatki.

Pożegnanie wakacji i zbliżający się koniec mojej ulubionej pory roku to dla mnie zawsze czas nostalgii i smutku. Tak długo czekam każdego roku na ciepłe dni, a one nawet nie pozwolą się pokochać. Ledwie człowiek zacznie doceniać to szczęście – przecież to dopiero latem się żyje; żyje prawdziwie! – umykają nam.

Na szczęście od czasu zakończenia nauki wrzesień nie kojarzy mi się już z lekturami szkolnymi, dlatego dziś polecam Waszej uwadze parę nowości. Zapraszam do lektury wrześniowych zapowiedzi.