“Leśne morze” zapragnęłam przeczytać, ponieważ jedną z moich ulubionych powieści jest “Wzgórze błękitnego snu” tegoż autora. Bronisław Najdarowski, z tej właśnie powieści, jest moim ulubionym bohaterem literackim. Nic więc dziwnego, że wobec “Leśnego morza” miałam ogromne wymagania, a szczególnie wobec głównego męskiego bohatera – Wiktora. To jednak powieść inna, w którą musiałam się “wgryźć”, aby ją docenić. W moim odczuciu jest ona trudniejsza, niż “Wzgórze błękitnego snu”. Dzięki uprzejmości Wydawnictwa MG powstała ta recenzja, do której przeczytania bardzo Was zachęcam.

“Szklany klosz” to najpopularniejsza powieść Sylvii Plath i jednocześnie klasyka, którą znać trzeba. Od dawna chciałam ją przeczytać, dlatego tym bardziej się cieszę, że miałam okazję poznać tę historię w tak pięknym, ilustrowanym wydaniu. “Szklany klosz” jest powieścią poniekąd autobiograficzną, pisaną prostym językiem. Z jednej strony w książce tej dzieje się bardzo niewiele, z drugiej – wszystkiego jest tutaj od groma. Powieść oddaje depresyjne nastroje autorki oraz walkę z tym ciężkim stanem. Walkę, którą autorka ostatecznie przegrała, bowiem w niecały miesiąc od premiery, popełniła samobójstwo. Tragiczna śmierć pisarki miała niejednoznaczny wpływ na popularność “Szklanego klosza”.

Dziś mam przyjemność zaprosić Was do zapoznania się z moją opinią.

“Spaleni w ogniu” to dla mnie najważniejsza premia stycznia, bo jest to książka jednego z moich ulubionych autorów – długo wyczekiwana! Przeczytałam wszystkie wydane dotychczas w Polsce powieści Cabré, miałam to szczęście, że uczestniczyłam w spotkaniu autorskim z nim i pomimo upływu lat oczarowanie jego prozą nie mijało. Cabré pisze pięknie o historiach, które nie zawsze są łatwe do opowiedzenia oraz o bohaterach, których często trudno jest zrozumieć. W jego powieściach sztuka zawsze odgrywa bardzo ważną rolę i jest obecna w życiu postaci. Bardzo czekałam na premię “Spalonych w ogniu”, by znów rozkoszować się tak dobrą literaturą!

Pierwszy tydzień stycznia już prawie za nami, to zatem idealny moment na książkowe podsumowanie 2022 roku. Prywatnie ten rok był dla mnie najlepszym, odkąd istnieję – serio! Zdarzyło się mnóstwo fantastycznych rzeczy, o paru z nich Wam opowiem, ale jak zwykle – skupimy się na książkach. To w końcu Literatura, taka pisana przez duże “L”, jest tutaj najważniejsza – nie będę jej wchodzić w paradę.

Jeśli lubicie podsumowania, jesteście ciekawi moich opinii na temat przeczytanych książek i chcecie poznać moje plany na 2023 rok, zachęcam do pozostania na tej stronie nieco dłużej.

“Mężczyzna imieniem Ove” od razu przyciągnął moją uwagę, i to nie z powodu najnowszego filmu z Tomem Hanksem. Po przeczytaniu opisu stwierdziłam, że to strzał w dziesiątkę – uwielbiam takie opowieści! Czy można sobie wyobrazić historię lepszą od tej, gdzie bohaterem jest starszy, gburowaty mężczyzna, dla którego wszyscy ludzie są idiotami, a świat już dawno go rozczarował? Podczas lektury bawiłam się wyśmienicie, ale tak, jak napisałam w tytule: to słodko-gorzka opowieść, bawi i wzrusza zarazem. Po przeczytaniu powieści uraczyłam się jeszcze szwedzką wersją filmu i czuję się jak najbardziej ukontentowana.

Nie będę już dłużej trzymać Was w napięciu – mężczyzna imieniem Ove to najlepsza książka, jaką przeczytałam w grudniu. Koniecznie przeczytajcie recenzję, a następnie nie zwlekajcie z lekturą za długo.

“Byliśmy w Oświęcimiu” to książka z rodzaju tych, po które od czasu do czasu trzeba sięgać, mimo że boli. To zbiór wspomnień wojennych, zebranych w bardzo wnikliwe opowiadania, które przypominają nam, że nie możemy zapomnieć. Zawsze, kiedy czytam książki o wojnie i życiu w obozie (choć czy można to właściwie nazwać życiem?) nie potrafię zrozumieć, jak to możliwe, że człowiek zgotował taki los drugiemu człowiekowi… Co więcej, w obliczu współczesnych wydarzeń, uświadamiam sobie, że ten los może się powtórzyć, jeśli świat się nie opamięta. Jeśli to my, ludzie, się nie opamiętamy! Dlatego dziś, wszystkim czytelnikom bloga Jej Wysokość Literatura, jako lekturę obowiązkową przepisuję książkę “Byliśmy w Oświęcimiu”, która ukazała się na rynku dzięki Wydawnictwu Słowne.

“Mam na imię Jutro” to nowość w serii butikowej, którą skrupulatnie kolekcjonuję u siebie na półce. Z tą powieścią łączy się ciekawa anegdotka, bowiem pierwsza wersja okładki nie przypadła do gustu czytelnikom. Wydawnictwo biorąc pod uwagę opinie, postanowiło zaprojektować okładkę na nowo i tym razem trafili w dziesiątkę. Dziwić może również autor mężczyzna w serii dotąd zdominowanej przez kobiety… “Mam na imię Jutro” to jednak powieść, która klimatem wpisuje się w tą serię – mroczna, tajemnicza z fantastycznym bohaterem, którym okazuje się pies… Powieść udowadnia, że miłość psa do swojego właściciela jest wyjątkowa, tym bardziej, jeśli spędzą ze sobą całą wieczność – dosłownie.

Książkę mam okazję zrecenzować dzięki współpracy z księgarnią internetową TaniaKsiazka.pl.

“Chołod” to najnowsza powieść Szczepana Twardocha, której byłam bardzo ciekawa. Staram się być na bieżąco z literaturą tego autora i czytać wszystko, co pojawia się na rynku nowego. Co prawda z wyrzutem wciąż spogląda na mnie “Wieczny Grunwald”, ale uparcie wierzę, że kiedyś nadrobię lekturę. “Chołod” to owoc niezwykłej wyprawy na daleką Północ, którą autor musiał odbywać w momencie, gdy rzeczywistość zaczęła go przytłaczać. Myślę, że każdy z nas ma na świecie takie swoje miejsce, w którym czuje się lepiej; jest w stanie zebrać myśli, zaczerpnąć energii do dalszej tułaczki po tej ziemi, nabrać dystansu. Dla niektórych takim miejscem będzie po prostu dom – przytulny, zawsze gotów, by nas przyjąć. Dla innych nieco bardziej odległy zakątek ziemi. Tak właśnie dla Twardocha takim miejscem jest Spistbergen – surowy i wymagający, pozwalający autorowi na zebranie się w garść.

Ta wyprawa była inna niż wszystkie; to właśnie podczas niej Twardoch poznał niezwykłą kobietę, która dała mu do przeczytania dzienniki Konrada Widucha, na których podstawie powstał “Chołod”. Dobry pisarz potrafi czerpać inspirację ze wszystkiego, co go otacza. W tej sytuacji los uśmiechnął się do Twardocha i niemalże gotowy materiał na powieść podsunął mu pod nos.