Przyszedł kwiecień – ten piękny miesiąc, kiedy w końcu możemy spodziewać się wiosny – w sercu i na zewnątrz. Uwielbiam ten czas! Ptaki ćwierkają, wszystko zaczyna kwitnąć i zielenić się. W końcu można wyjść na spacer, poczytać książkę na zewnątrz, rozkoszować się promieniami słonka… Niestety w tym roku los tak chciał, aby był to dla nas ciężki czas. Wiosnę możemy oglądać przez okno, mieć ją w sercu, lecz nie bardzo będziemy mogli cieszyć się jej urokami. Dziś przychodzę do Was z nadzieją, że po raz kolejny uratują nas książki i pomogą przetrwać te smutne dni…

Co będziemy czytać w kwietniu?

“Arktyczne marzenia” to ponoć najważniejsza książka Barry’ego Lopeza, nagrodzonego m.in. National Book Award. Pisarz mierzy się w niej z dzikim i surowym klimatem Arktyki, próbując oddać w książce jego piękno i niezwykłość. To właśnie tam czas ma zupełnie inną wartość, niż w świecie, do którego przywykliśmy. To tam myśli biegną innym torem, a życie rzuca wyzwania, którym dotychczas nie stawialiśmy czoła. To taka część świata, która jest z jednej strony przerażająca, a z drugiej – magnetyzująca.
Dziś wraz z autorem, Barrym Lopezem, pragnę zabrać Was w podróż w to miejsce.

“Zmysły” to kolejna, po “Neurokomiksie” (sprawdź link, pisałam już o tej ksiażce), powieść graficzna autorstwa Matteo Farinelli. Tym razem przenosimy się – jak sama nazwa wskazuje – w świat zmysłów: dotyku, węchu, słuchu, wzroku, oraz mojego ulubionego – smaku.
Bardzo się cieszę, że wychodzą takie komiksy, jak właśnie “Zmysły”, czy “Neurokomiks”. To o wiele łatwiejsza i bardziej angażująca forma przyswojenia sobie stricte biologicznej i naukowej wiedzy, niż nauka z książek. Tym bardziej dla dzieci i młodzieży, którzy podczas swojej edukacji szkolnej muszą zapamiętać mnóstwo informacji.

Jakże żałuję, że nie poznałam bajek dla dzieci Arnolda Lobela, kiedy sama byłam mała… To takie przepiękne opowieści, które bawią, uczą, a jednocześnie można je odczytywać na wiele sposobów. To nie tylko uczta dla najmłodszych, ale i dorosłych, którzy im te bajki czytają.

Na blogu miałam okazję opowiedzieć Wam już wcześniej o “Mysich bajeczkach” na dobranoc i “Mysich przysmakach“. Tym razem przyszedł czas na opowieść o małej śwince.

“No właśnie, miłość. Co nauka mówi o tym jak, kogo i dlaczego kochamy” to kolejna książka z serii, którą bardzo cenię. Wydawnictwo Marginesy może pochwalić się absolutnie fantastycznymi książkami popularnonaukowymi, wśród których szczególnie mogę polecić “Gdyby nasze ciało potrafiło mówić”.

Ostatnio miałam okazję doedukować się na kolejny temat – tym razem mowa o miłości. Dlaczego kochamy tę, a nie inną osobę? Czy jesteśmy w stanie kochać dwie osoby na raz? Czy ludzie naprawdę powinni żyć w monogamii? Jeśli jesteście ciekawi odpowiedzi na te i inne pytania, dzięki tej książce z pewnością je poznacie!

“Wilk” to kolejny komiks Wydawnictwa Marginesy, który skupia się wokół tematu obcowania człowieka z naturą. Bardzo podobały mi się z tej serii komiksy “Audubon. Na skrzydłach świata” oraz “Darwin. Jedyna taka podróż”. “Wilk” dotyka jednak innej tematyki – tutaj człowiek nie zachwyca się potęgą i różnorodnością natury. Z tytułowym wilkiem postanawia walczyć. Aż do ostatniej kropli krwi.

“Wzgórze błękitnego snu” to powieść, która zaczarowała i zafascynowała mnie w czasach licealnych. Wówczas miałam ambicje, by czytać książki niepopularne i poznawać tę prawdziwą literaturę. Nie stroniłam od klasyki i nie bałam się trudnego języka. Były to zresztą czasy przedblogowe, kiedy nie dążyłam za nowościami i nie orientowałam się, co na rynku wydawniczym się dzieje. Już nie pamiętam, czy sama “Wzgórze błękitnego snu” znalazłam gdzieś na półce, czy podsunęła mi je bibliotekarka. Dość, że stało się jedną z najważniejszych książek w moich życiu.

Po paru latach powróciłam do tej powieści zaciekawiona, czy i tym razem odbiorę ją w ten sam sposób. Po raz kolejny dałam się urzec magii prozy Igora Newerly’ego.

“Mistrzynie kamuflażu. Jak piją Polki” – czyli reportaż o chorobie, która nie oszczędza nikogo. Piją panie z wyższych sfer, na co dzień ubrane w szpilki i garsonkę, piją kobiety żyjące w biedzie, które zaznały przemocy w rodzinie. Piją te po traumie, aby jakoś te swoje smutki zagłuszyć. Ale i te, którym niczego z pozoru nie brakowało – miały szczęśliwe dzieciństwo, przystojnego partnera, dobrą pracę… Alkoholizmu nie da się przypisać do jednej wybranej grupy społecznej. Ta choroba nie wybiera – dotyka każdego, któremu brakuje odrobiny szczęścia. Jak to się dzieje, że z dwóch koleżanek, które wspólnie imprezowały i nie wylewały za kołnierz, tylko jedna staje się alkoholiczką?
Magdalena Omilianowicz postanowiła przyjrzeć się temu, jak, dlaczego oraz po co piją Polki.