Książki Maurice’a Maeterlincka wydawane przez Wydawnictwo MG, to prawdziwe perełki nie tylko przez wzgląd na przepiękną ich formę, ale przede wszystkim z powodu ich treści. Ten kwiecisty, nieraz poetycki język doskonale oddaje hołd należny naturze i przybliża czytelnikom tajniki form życia.
Drugą część trylogii o owadach – pierwsza opowiada o pszczołach, a trzecia o termitach – poświęcona jest mrówkom, jednym z najbardziej ciekawych, a jednocześnie najbardziej niedocenianych stworzeń.

“Szpadel” to debiut Belgijki Lize Spit, która swą pozornie beztroską historię opowiada językiem nadto naiwnym i prostym – językiem dorastającej dziewczyny.
Okres dorastania ma to do siebie, że wyostrza wszystkie zmysły: smaki wydają się być bardziej wyraziste, kolory pełniejsze, letnie dni cieplejsze i bardziej parne, a noce spędzone z przyjaciółmi dłuższe. Życie na flamandzkiej wsi toczy się właśnie w takim rytmie: wielkiej rutyny i jeszcze większego szczęścia. Pływanie w zbiorniku, granie w „prawda i czyn” w starej, śmierdzącej oborze, wpraszanie się na obiad do matki przyjaciela. Ale każda idylla dobiega kiedyś końca.

“Martwa ręka” czyli kolejna część opowieści i hrabim Monte Chrito.
Z kontynuacjami tak to już jest – czasem lepiej, jakby ich w ogóle nie było. Tylko nieliczne z nich potrafią sprawić, że dalsze losy ukochanych bohaterów okażą się tak samo fascynujące, jak w poprzedniej części. Kontynuacja nie może być przecież miałka, nijaka – poziomem musi dorównywać co najmniej oryginalnej wersji książki… Napisanie książki lepszej niż „Hrabia Monte Christo” to nie lada wyzwanie, powiedziałabym wręcz, że to niemożliwość. A jednak Dumas podjął się tego.

“Dziwne losy Jane Eyre”, czyli klasyka, którą trzeba znać!
Nie z każdego brzydkiego kaczątka może wyrosnąć piękny łabędź, ale każde brzydkie kaczątko zasługuje na piękne i niesamowite życie. Co więcej, jeśli tylko otworzyć oczy szeroko, ono naprawdę jest w zasięgu ręki.

Kiedy Jane Eyre była małą dziewczynką, została sierotą, zdaną na łaskę wychowania ciotki. Ta jednak, nie mając do dziewczynki tyle serca, co do własnych dzieci, karała ją srogo za każde nieposłuszeństwo. Dodać trzeba, że nieposłuszeństwa te nie były spowodowane krnąbrnością Jane, lecz wybrykami jej kuzynów. Ciotka jednak zapatrzona w swoje skarby, nie wierzyła sierocie ani na słowo. W końcu, nie mogąc dłużej znieść jej obecności we własnym domu, wysłała ją do szkoły z internatem – takiej, którą ciężko było przetrwać.

To mogłaby być jedna z wielu zwykłych historii miłosnych: poznają się w momencie, kiedy oboje znajdują się w fatalnej sytuacji, mając na głowie masę problemów. On jej mówi, że jest najpiękniejszą dziewczyną na świecie, a ona mu wierzy, chociaż zdaje sobie sprawę, że bynajmniej nie teraz, kiedy wyglądem nie przypomina człowieka, tylko wesz. No właśnie, wesz. Taką, co to musi zginąć pod butami prześladowców, zdeptaną bez godności.

Miłość bywa ślepa tak, jak i ślepy bywa los. Czasem wydawać się może, że znamy kogoś lepiej, niż siebie samego, że jego złe czyny nie są nam niespodzianką, a co więcej – swego rodzaju misją, by owego człowieka sprowadzić na dobrą drogę. Jesteśmy zdecydowani, by całe swoje życie poświęcić jednej osobie, wykazujemy gotowość, by je za nią oddać, a na końcu okazuje się, że miłość postanowiła tym razem z nas zadrwić. Czy można żyć ze złamanym i upokorzonym sercem? I jak po takim ciosie, którym jest brak uczucia, stanąć powtórnie na nogi?

„Łąka” to swoista arkadia, być może nawet nasz Eden. Któż nie chciałby za rogiem mieć pięknej, pełnej kwiatów i osiadających na nich motyli łąki, która nasycić może umysł i duszę? Dave Goulson podjął się tegoż trudnego zadania – stworzenia w Chez Nauche, jego francuskiej posiadłości, łąki, która powoli, z miesiąca na miesiąc i z roku na rok, zapełniałaby się bogactwem fauny i flory. Bo dbając o życie tych większych, zapominamy często o tych malućkich. Wszak na dobro planety, na której żyjemy, wpływają nie tylko zagrożone pandy i orangutany, ale cały szereg maleńkich owadów, zagrożonych wyginięciem. Nawet znienawidzone przez nas, przenoszące choroby muchy i komary są niezwykle ważne dla spójnego funkcjonowania świata.

Czytanie „Mojej Walki” Karla Ovego Knausgarda jest dla mnie zawsze, jak spotkanie ze starym, dobrym przyjacielem – czasem go nie rozumiesz, czasem jesteś zdziwiony, że aż tyle się u niego zmieniło, potrafi Cię wkurzyć jak nikt, przeciąga Wasze spotkanie aż do białego rana, mimo że wie, że musisz się wysypiać, bo pracujesz, ale ostatecznie i tak wychodzisz ze spotkania z uśmiechem na ustach.
Przed ukazaniem się szóstego tomu „Mojej walki” zadawałam sobie pytanie: Co będzie potem? Nie wyobrażałam sobie sytuacji, w której żaden tom nie będzie na mnie czekał, ani ja nie będę miała możliwości czekać na niego, bo już wszystkie się ukazały. Stało się jednak, a ja odczuwam ogromny smutek i pustkę, bo ten szósty tom – ostatni – był naprawdę bardzo dobry.