W Dzień Kobiet każda z nas chce się czuć wyjątkowo: piękna, podziwiana, silna. Każda chce się ładnie ubrać i umalować, dostać kwiaty, zjeść kolację, lśnić przez cały dzień, epatować swoją kobiecością i czarem. Jednak ten dzień to nie tylko okazja, być dać kobiecie czerwony pęczek goździków, ale przede wszystkim by przypomnieć sobie o tych prostych wartościach: o równouprawnieniu, prawie do głosowania, o tym, że mimo iż delikatne na zewnątrz, tak naprawdę potrafią być silne wewnątrz i mogą zajmować się dokładnie tym samym, czym zajmuje się płeć przeciwna (mowa tu oczywiście nie tylko o zawodach).

Muzyka i literaturą są mi bardzo bliskie – jedna dlatego, że opisuje świat melodiami, druga, bo mówi o nim słowami. Nigdy nie myślałam o tym, że one obie mogłyby iść razem ze sobą w parze, dopóki nie trafiłam na książkę przesiąkniętą muzyką, aż do samego końca. Dodatkowo, promując tę książkę, wydawnictwo zaproponowało ścieżkę dźwiękową, która miała umożliwić bardziej dogłębne doznania podczas lektury… Od tego czasu każdą książkę, która opowiadała jednocześnie o wielkiej muzyce, traktowałam z zainteresowaniem. W ten też sposób powstał wpis, opowiadający o paru niesamowitych pozycjach z dźwiękami w tle.

Tak, wiem. Styczeń… Otwierasz notes i wpisujesz: do końca roku schudnę 10 kg, będę ćwiczyć regularnie, odżywiać się zdrowo. A później przychodzi luty i wszystkie postanowienia szlag trafił, bo wcinasz batoniki jeden po drugim, a komputer z pewnością nie służy Ci do tego, żeby troszkę przed ekranem poćwiczyć z Ewką Chodakowską…

W zeszłym roku obiecałam sobie, że przeczytam co najmniej 12 książek w języku angielskim (na każdy miesiąc przynajmniej jedna książka) i zobaczę 12 filmów po włosku bez lektora i napisów. Miałam zresztą swoją naukę włoskiego już zakończyć, bo zamierzałam opanować naprawdę wysoki poziom. No cóż… wyszło jak wyszło. Przeczytałam 5 książek (jedną kończę jeszcze dziś) i zobaczyłam dwa filmy. Włoski odłożyłam, bo brakło mi czasu. Ćwiczyłam, jak ćwiczyłam, bo nie potrafiłam się zmotywować, żeby kleknąć na dywaniku przed komputerem i ruszać nóżką w tę i z powrotem. Jednak całe lato biegałam, może nie oszałamiająco dużo, ale ok. 5-6 km udało mi się zrobić prawie każdego dnia. Poza tym miałam naprawdę ciężki rok, ale było w nim nieco spontaniczności – otworzyłam się na poznanie nowych osób, przeczytałam 100 książek i dostałam się na staż w wydawnictwie SQN. To tak z przymrużeniem oka Bo były też dobre rzeczy.

W ubiegłym roku przeczytałam 83 książki i uważałam, że to całkiem dobra liczba. Każdą wolną chwilę spędzałam z książką. Literatura była dla mnie lekarstwem na wszystko – na smutki i złość, melancholię i nostalgię, a nawet na radość i szczęście działała jeszcze bardziej krzepiąco. Teraz udało mi się przeczytać 100 książek, a pod względem czytelniczym wrzuciłam bardziej „na luz”. Nie wiem jak to zrobiłam, ale dobrnęłam do liczby, o której zawsze marzyłam, chociaż wydawało mi się to niemożliwe – nawet jeśli znałam osoby, które przeczytały tych książek w ciągu roku jeszcze więcej. W weekendy czytałam mniej, bo po pierwsze po dziesięciu godzinach spędzonych na uczelni zwyczajnie nie miałam siły sięgać po książkę, a w okresie wakacyjnym niemalże każdą sobotę poświęcałam widywaniu mojej miłości. A że wyszło tak, że początkowo odległość pozwalała nam się spotykać tylko w weekendy, to jakoś sobie radziliśmy… Nie zmuszałam się do czytania, nie czytałam każdego dnia. Sięgałam po książkę kiedy miałam na to ochotę… i właśnie to jest przepis na szczęście! Bo chyba właśnie tym sposobem udało mi się ich przeczytać setkę. W związku z tym – i w związku z końcówką roku – warto byłoby zrobić jakieś podsumowanie, choć muszę przyznać, że podchodziłam do niego, jak do jeża.

Z początkiem tego roku przygotowałam dla Was wpis, przedstawiający 13 ciekawostek o słynnych pisarzach. Miałam zamiar powtórzyć tę serię, dlatego przez parę miesięcy sumiennie zbierałam dla Was kolejne anegdotki, aż w końcu nazbierało się ich tyle, by móc poświęcić temu osobny post. Chociaż mogą uchodzić za nudnych czy wywyższających się, tak naprawdę są ludźmi pełnymi humoru, zabawnymi i energetycznymi ludźmi. A co więcej – wśród swoich znajomych musieli uchodzić za niezłych wariatów. Mimo to z ręką na sercu przyznaję, że nie pogardziłabym takim wariatem wśród grona swoich znajomych.
Która z tych ciekawostek jest Waszą ulubioną?

Chociaż broniłam się przed jesienią rękami i nogami, odpędzałam ją niczym natrętnego komara wieczorami, nadszedł ten moment, kiedy pokonana muszę schylić głowę i pokornie zgodzić się na jej nadejście. Kochani, lato się skończyło, jest już jesień: czas suchych liści, palonych wieczorami świec, wrzosów na parapetach, grubych, klasycznych opowieści i nieco cieplejszych ubrań. Czas zaopatrzyć się w spory zapas grubych swetrów, nieprzemakalnych butów, parasolek, szalików i tabliczek czekolady. Już nie będziemy czytać wieczorem na werandzie, ale w łóżku pod kocykiem z ciepłą herbatką. Na początku naiwnie nie chciałam do tego dopuścić, ale ostatecznie, myśląc o tym bardziej intensywnie, uznałam, że wcale nie taka ta jesień straszna, jak ją malują. Lato to moja najbardziej ulubiona z pór roku, jednak każdą za coś cenię. Również i jesień za tą melancholię i nostalgię, którą niesie ze sobą.

O postaci Tony’ego Kososkiego pisałam przy okazji recenzji jego drugiej książki “Widzieć więcej” – to zwykły chłopak z Oruni, podróżnik, backpacker, autostopowicz, wieczny marzyciel, który wymyślił sobie, by zwiedzić świat. W ślad za tym marzeniem zaczął podążać, próbując życia na własną rękę. Podróżował za darmo, noce spędzając w namiocie, jadając owoce z drzew albo będąc zapraszanym przez lokalnych mieszkańców na posiłki, czasem dzięki ich uprzejmości mógł spędzić w ich domach kilka dni. Na transport nie wydawał ani złotówki, łapiąc “stopa” lub docierając do miejsca swojej destynacji o ile własnych nóg. Zwiedził połowę Ameryki Południowej tylko dlatego, że chciał. Podróż go wchłonęła – jak tłumaczy.
Zapraszam Was serdecznie na rozmowę z tym fascynującym człowiekiem!

Każdy książkocholik wie, że życie jest za krótkie, by przeczytać wszystkie te powieści, które nas interesują, a co dopiero, by marnować je na złe książki. Dobór odpowiednich lektur jest więc warunkiem kluczowym, by w ogóle proces czytania wprawić w ruch. Ale jak uniknąć rozczarowań? Czy to nie tak, że czyhają one na nas gdzieś po drodze naszej samotne wędrówki przez świat książek?
Jako blogerka książkowa i – przede wszystkim – czytelniczka, rozczarowań miewam bardzo mało, jak na liczbę książek, które czytam w roku. Chociaż osiągam liczbę około 80 powieści przeczytanych w czasie od pierwszego stycznia do ostatniego grudnia, liczbę słabych książek mogłabym policzyć na palcach jednej ręki… Czy więc możliwe jest całkowite uniknięcie czytelniczych fars i poświęcenie się tylko i wyłącznie dobrej, wartościowej i ambitnej literaturze? Niestety odpowiedź na to pytanie brzmi „nie”, ale z pewnością do stanu idealnego można się zbliżyć… tylko jak?