Czy zastanawialiście się kiedyś, jak wiele bylibyście w stanie poświęcić, by spełnić swoje marzenie? Jak wiele dzięki temu zyskać lub jak wiele… stracić? Czy marzenia mają w ogóle jakąś wygórowaną cenę, którą jesteśmy w stanie za nie zapłacić? Kiedy należy powiedzieć sobie “STOP”, wrócić do rzeczywistości i zaprzestać gonitwy za tym, co nieosiągalne? W swojej najnowszej książce pt. “Pierwsza osoba” Richard Flanagan stara się znaleźć odpowiedź na te pytania.

“Serce i pazur” to najnowsza książka Simony Kossak, wydana przez Wydawnictwo Marginesy.
Dotychczas czytałam dwie książki autorstwa zamieszkałej w Dziedzince Simony Kossak – ekscentryczki, która jadała obiad przy stole z dzikiem i bawiła się jak gdyby nigdy nic z rysiem. Tymi dwiema książkami były napisana z rozmachem „Saga Puszczy Białowieskiej” i druga, księga dziwów zatytułowana „O ziołach i zwierzętach”. Z początkiem marca tego roku dzięki uprzejmości Wydawnictwa Marginesy trafiła do mnie kolejna książka, poświęcona uczuciom zwierząt – „Serce i pazur”, która jest całkowicie inna, niż te dwie wyżej wymienione, z którymi miałam okazję zapoznać się wcześniej. Dlaczego?

Debiutancką powieść Marlona Jamesa pt. “Diabeł Urubu” wydawcy odrzucili aż 78 razy. Zaraz po opublikowaniu stało się o niej bardzo głośno – znalazła się m.in. wśród finalistów Los Angeles Times Book oraz Commonwealth Writers’ Prize. W kilkadziesiąt lat później jej autor dostał nagrodę Bookera za „Krótką historię siedmiu zabójstw”. Życie jest zaskakujące, tym bardziej życie opowieści. Kiedy przeczytałam tę informację na okładce zastanawiałam się, jak to się stało, że choć tyle razy sponiewierana przez wydawnictwa, powieść w końcu trafiła do czytelników, a jej autor stał się jednym z kluczowych twórców tej epoki?

“Kobiety z bloku 10” to kolejna szokująca książka o okrucieństwie wojny, jaką miałam okazję przeczytać.
Auschwitz to zdecydowanie nie jest łatwy temat. O tym, co tam naprawdę się wydarzyło, wiedzą tylko ci, którzy tam byli. Pamięć, o tych wydarzeniach, a szczególnie o eksperymentach dokonywanych na ludzkości, z czasem będzie się zacierać. Osoby, które były więźniami wkrótce wymrą, a nam pozostaną tylko te jakże mizerne próby odtworzenia ich codziennej – obozowej – rzeczywistości. Dlaczego mizerne? Bo żadna, nawet najdokładniejsza książka, nie jest w stanie przelać na papier strachu tych ludzi ich bólu i cierpienia, ich niemego krzyku, który rozpościerał się w ich sercach. Ich tęsknoty za domem, za rodziną, za kromką świeżego chleba. Książek obozowych nie potrafię odczytać inaczej, jak przestrogi dla nas, czytelników, by ludzie ludziom już więcej nie zgotowali tego samego losu. Jest to oczywiście również hołd dla poległych i dla tych, co przeżyli. Jednak nawet i to nie wynagrodzi im straconych lat.

:Mogłoby się wydawać, że w XXI wieku nie pisze się już bestiariuszy – wszak wszyscy wiemy, że zwierzęta mityczne są – no właśnie – mityczne, a próba ich odnalezienia współcześnie, jest jak przysłowiowe szukanie wiatru w polu. Chyba nikt nie wierzy już, że smoki, jednorożce, bazyliszki, pegazy czy gryfy naprawdę istnieją. Słowem: bestiariusze były pożywką dla średniowiecznych czarowników, a dziś stanowią jedynie pamiątkę po tym cudownie urozmaiconym świecie. Czy aby na pewno?
Aż strach pomyśleć, że nawet teraz – w świecie całkowitej urbanizacji i globalizacji – w dalekich zakątkach świata, za górami, lasami, a nawet w głębokich wodach oceanów kryją się współczesne potwory. Czy to możliwe?

Mapa Teksasu oznaczona w niektórych miejscach czerwonymi punktami, przypominającymi krople krwi. Młode kobiety, po których ślad zaginął. Starszy pan, fotograf, który cierpi na demencję. Lub może inaczej: śmiertelnie niebezpieczny, zabójczo inteligentny seryjny morderca. I młoda dziewczyna, ogarnięta obsesją na tle zaginięcia swej starszej siostry, która nie cofnie się przed niczym, nawet przed nim… Gdzie leży prawda? O tym przeczytacie w książce “Papierowe duchy” Julii Heaberlin.

Synne przyciąga Jokuma jak magnes, choć są zupełnie różni; ona za najwyższą formę sztuki uznaje fotografię, on literaturę. Ona jest przepiękną dziewczyną, on wysokim dryblasem, wyróżniającym się wśród tłumu.  Łączy ich jedno: chcą się pokochać i ponad wszystko być razem. Jednak to nie miłość, a sztuka ich połączy ze sobą.

Ile razy zdarzyło Wam się, że chcieliście coś opowiedzieć, jednak wybici z wątku, od razu zapominaliście, co to miało być? Albo inaczej: opisywaliście znajomemu jakiś przedmiot i brakowało Wam słowa. Mówiliście „mam to na końcu języka!”, ale mózg nie przychodził Wam z pomocą… Wstawaliście rano z łóżka, w głowie wciąż odtwarzając niesamowite sceny ze snu, ale gdy tylko stanęliście obok bliskiej Wam osoby, by o nim opowiedzieć, cały ten sen pryskał jak bańka mydlana? Powiedzmy sobie szczerze, komu z nas nie zdarzyło się zapomnieć o wejściu do sklepu w drodze po pracy albo o nauczeniu się na zbliżającą się klasówkę?