Michaiła Bułhakowa znamy głównie z powieści, która przyniosła mu najwięcej sławy – z „Mistrza i Małgorzaty”, będącej jednocześnie jedną z najważniejszych powieści XX wieku. O tej książce nie trzeba opowiadać nikomu, bo to kanon literatury, który po prostu znać trzeba. Jednak na kilka lat przed jej napisaniem Bułhakow stworzył parę opowiadań, które choć mniej obfite w treści, z pewnością zapadną w pamięć czytelnikowi. Te opowiadania to między innymi „Fatalne jaja” i „Diaboliada” ponownie wydane latem 2018 roku przez Wydawnictwo MG.

Życie zmuszało ich do podjęcia tego wyboru – to bieda niejednokrotnie wyganiała je z ojcowskiej wiejskiej chaty. Pakowały sukienkę, bieliznę i parę drobiazgów, przypominających o bliskich i rzucały się w nieznane. Wyjeżdżały do miasta, nie wiedząc nawet co to jest stacja kolejowa i jak będzie wyglądać ich pierwsza podróż pociągiem. Ciche i potulne Kasie, Marysie, Józie miały wkrótce zostać służącymi do wszystkiego – prać, prasować, gotować froterować, układać do spania, ocierać łzy, kochać, pocieszać… Ale czy w zamian za to zyskiwały wdzięczność?

Ich sypialnią często był ciasny kąt w kuchni, jadały same, pracowały od świtu do zmierzchu, a ich zgrubiałe ręce nie znały zmęczenia. Stanowiły codzienność polskich Pań, bo służącą po prostu wypadało mieć. Jak naprawdę wyglądało ich życie?

„Wielkie nadzieje” uważa się za najlepszą powieść Dickensa. Oczywiście nie dla każdego, bo to, czy książkę można określić mianem fascynującej czy nie, to kwestia bardzo indywidualna. Przecież i „Oliwer Twist”, i „David Copperfield”, i w jakiś sposób również „Klub Pickwicka” są powieściami wielkimi i genialnymi.
Jeśli by porównać „Wielkie nadzieje” do jednej z dickensowskich powieści, to na pierwszym miejscu wskazalibyśmy „Davida Copperfielda”. Obie książki skonstruowane są w ten sam sposób – opowieść snuta jest z perspektywy małego chłopca, następnie dojrzewającego chłopaka, aż w końcu dorosłego mężczyzny. Czy w tym właśnie leży siła Dickensa – w ukazywaniu niedoli ludzkiego losu, aż od początku jego istnienia? Oczywiście pojawiają się zawsze te tytułowe „nadzieje”, ale czy to wystarczy?

Każdy kwiat nosi swoje imię i historię – podobnie jak ludzie. Może być pospolitą polną stokrotką, których jest miliony, albo raflezją, osiągającą rozmiar dużej parasolki, wagę do 10 kg, wydzielającą zapach zgniłego mięsa. Kwiaty rozkwitają w określonym czasie i więdną w odpowiednim dla nich momencie, ale to nie oznacza, że ich żywot nie może być ciekawy. Frezje zapraszają do flirtu, tulipany wyrażają radość ze spotkania, czerwone róże gorącą, namiętną miłość, a te różowe – trwałą przyjaźń. Wręczając komuś konwalie damy mu do zrozumienia, że podziwiamy jego urodę, hiacyntami przekażemy, że sprawił nam przykrość, a fiołkami – że za nim tęsknimy.
Bohaterka książki, o której dziś napiszę, Alice Hart przekonała się o tym, jak wiele mogą znaczyć kwiaty i jak ogromny mogą mieć wpływ na jej życie. Bez kwiatów życia wielu osób by nie było.

Wyobraź sobie, że za kilka lat będziesz mieszkał na świecie, gdzie nie będzie ferm drobiu czy rzeźni dla bydła. Ten świat, w którym będziesz miał możliwość mieszkać, będzie światem szczęśliwym, a ubóstwo i głód znikną w większej części. Zwierzęta będą szanowane, bowiem każdemu – a szczególnie istocie niższej od nas – należy się szacunek. Nie będziesz jadł mięsa, które pochodziłoby z uboju – co wbrew pozorom nie oznacza wcale, że masz zostać wegetarianinem. Będziesz jadł czyste mięso, hodowane w laboratoriach. Świat da Ci w końcu wybór – kupić kurczaka nafaszerowanego sterydami, hodowanego na ubój czy czyste, nieszkodliwe mięso, które wyprodukowali naukowcy z komórek zwierzęcych, być może ciut droższe, ale konkurencyjne ceną?
Brzmi jak iluzja? To prawda.

Powieści sióstr Bronte są doskonałym lekarstwem na mą nostalgiczną duszę. To obowiązkowa lektura w okresie jesiennym, kiedy za oknem szybciej robi się ciemno, a łagodne stukanie deszczu w parapet zagłusza co raz silniejszy wiatr. Zagłębiając się w tej angielskiej klasyce, reszta świata schodzi na drugi plan. Mam wrażenie, że towarzyszę bohaterom niczym cień – razem z nimi zbiegam w dół wrzosowiska i czuję, jak pantofelki mi przemakają, zwiedzam poddasze starego probostwa, czy próbuję rozwikłać rodzinną tajemnicę rodu starego jak świat.

Wśród ulubionych powieści sióstr Bronte śmiało mogę wymienić 2 bezsprzecznie najlepsze: „Lokatorkę z Wildfell Hall” i „Dziwne Losy Jane Eyre”. Ostatnio do tej listy może dołączyć również „Shirley”, której lekturą miałam okazję cieszyć się ostatnimi dniami.

Niektóre książki mają to do siebie, że nawet, jeśli nie zerknęliśmy na nazwisko autora, żeby dowiedzieć się, kto je napisał, doskonale zdajemy sobie z tego sprawę. Tak właśnie jest z powieściami Tove Jansson – nie trzeba wiedzieć, że to właśnie Mama Muminków jest autorką książki – wyczujemy to zagłębiając się w powieść. Jej styl jest tak charakterystyczny, że nie sposób pomylić jej z nikim innym. Pisze prostym językiem, zawierając w nim jednocześnie mnóstwo emocji, aż kartki same stają się ciężkie od ogromu uczuć na nich zawartych.

„Uczciwa oszustka” to kolejna po „Lecie” wydana książka fińskiej autorki, która ukazała się nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia w przepięknej szacie graficznej.

Lubię u Małeckiego to, że przeplata ze sobą życiorysy pozornie całkiem obcych dla siebie osób. To jest jak rozplątywanie uporczywego węzła – wiemy, że bohaterowie są ze sobą powiązani i że ta specjalna więź szczególnie będzie uwydatniona w końcowej części książki, ale jeszcze nie mamy pojęcia jak i dlaczego. Próbujemy więc rozsupłać ten węzeł – powoli, powolutku, wszak mamy wiele czasu, a prozą Małeckiego można się rozkoszować.
Po zdumiewającym „Dygocie” i fenomenalnej „Rdzy” pora na najnowszą powieść autora. „Nikt nie idzie” trafi do rąk czytelników 31 października.