Ile razy zdarzyło Wam się, że chcieliście coś opowiedzieć, jednak wybici z wątku, od razu zapominaliście, co to miało być? Albo inaczej: opisywaliście znajomemu jakiś przedmiot i brakowało Wam słowa. Mówiliście „mam to na końcu języka!”, ale mózg nie przychodził Wam z pomocą… Wstawaliście rano z łóżka, w głowie wciąż odtwarzając niesamowite sceny ze snu, ale gdy tylko stanęliście obok bliskiej Wam osoby, by o nim opowiedzieć, cały ten sen pryskał jak bańka mydlana? Powiedzmy sobie szczerze, komu z nas nie zdarzyło się zapomnieć o wejściu do sklepu w drodze po pracy albo o nauczeniu się na zbliżającą się klasówkę?

Bohatera Jakuba Szapiro czytelnicy doskonale znają z „Króla” – opowieści o Warszawie Polaków i Żydów, Warszawie o dwóch obliczach, Warszawie podzielonej, cichej, smutnej i pięknej, nad którą po cichu przepływał Litani, wieloryb, raz po raz chowający się w chmurach po to tylko, by za chwilę się wynurzyć i swoim bacznym spojrzeniem obdarzyć miasto polskie i miasto żydowskie.
To właśnie tam w zakończeniu Szapiro zdobywa się na decydujący krok – każe pilotowi zawrócić samolot. Król nie chce opuszczać swojego królestwa. Wierzy, że jeszcze odzyska swoją straconą koronę. Niszcząc szansę rodziny na ucieczkę do Palestyny, Szapiro powraca na „stare śmieci”, jednak czasy jego panowania bezpowrotnie minęły. Przekonanie się o tym będzie dla bohatera bolesną próbą.

Mossmarken owiane jest złą sławą. Większość jego powierzchni pokrywają lasy i mokradła. Ludzie, mieszkający tu w nielicznej grupie, całkowicie muszą podporządkować się siłom natury. Mawia się bowiem, że zjawy mieszkające na torfowisku, pożądają ofiar. Łakną ich, bo zazdroszczą im ciała i życia. Mają nadzieję, że za ich pomocą powrócą do świata, który opuściły… Zwabiają je nad bagna, a następnie powoli, krok po kroku, zatapiają je w mętnych wodach, aż pod ich powierzchnią zniknie głowa. Wtedy na jakiś czas są nasycone, ale przy gwałtownych zmianach pogody znów stają się głodne… Choć wiara w duchy wydaje się kompletnym wariactwem, seria podejrzanych zniknięć wielu osób zdaje się potwierdzać obawy miejscowych.

Bułhakow jest znany głównie z powieści, która przyniosła mu najwięcej sławy – z „Mistrza i Małgorzaty”. To jednocześnie jedna z najważniejszych powieści XX wieku. O tej książce nie trzeba opowiadać nikomu, bo to kanon literatury, który po prostu znać trzeba. Jednak na kilka lat przed jej napisaniem Bułhakow stworzył parę opowiadań, które choć mniej obfite w treści, z pewnością zapadną w pamięć czytelnikowi. Te opowiadania to między innymi „Fatalne jaja” i „Diaboliada” ponownie wydane latem 2018 roku przez Wydawnictwo MG.

O czym opowiada książka “Służące do wszystkiego”?
Życie zmuszało ich do podjęcia tego wyboru – to bieda niejednokrotnie wyganiała je z ojcowskiej wiejskiej chaty. Pakowały sukienkę, bieliznę i parę drobiazgów, przypominających o bliskich i rzucały się w nieznane. Wyjeżdżały do miasta, nie wiedząc nawet co to jest stacja kolejowa i jak będzie wyglądać ich pierwsza podróż pociągiem. Ciche i potulne Kasie, Marysie, Józie miały wkrótce zostać służącymi do wszystkiego – prać, prasować, gotować froterować, układać do spania, ocierać łzy, kochać, pocieszać… Ale czy w zamian za to zyskiwały wdzięczność?

Ich sypialnią często był ciasny kąt w kuchni, jadały same, pracowały od świtu do zmierzchu, a ich zgrubiałe ręce nie znały zmęczenia. Stanowiły codzienność polskich Pań, bo służącą po prostu wypadało mieć. Jak naprawdę wyglądało ich życie?

„Wielkie nadzieje” uważa się za najlepszą powieść Dickensa. Oczywiście nie dla każdego, bo to, czy książkę można określić mianem fascynującej czy nie, to kwestia bardzo indywidualna. Przecież i „Oliwer Twist”, i „David Copperfield”, i w jakiś sposób również „Klub Pickwicka” są powieściami wielkimi i genialnymi.
Jeśli by porównać „Wielkie nadzieje” do jednej z dickensowskich powieści, to na pierwszym miejscu wskazalibyśmy „Davida Copperfielda”. Obie książki skonstruowane są w ten sam sposób – opowieść snuta jest z perspektywy małego chłopca, następnie dojrzewającego chłopaka, aż w końcu dorosłego mężczyzny. Czy w tym właśnie leży siła Dickensa – w ukazywaniu niedoli ludzkiego losu, aż od początku jego istnienia? Oczywiście pojawiają się zawsze te tytułowe „nadzieje”, ale czy to wystarczy?

Każdy kwiat nosi swoje imię i historię – podobnie jak ludzie – o tym właśnie opowiada książka “Wszystkie kwiaty Alice Hart”. Może być pospolitą polną stokrotką, których jest miliony, albo raflezją, osiągającą rozmiar dużej parasolki, wagę do 10 kg, wydzielającą zapach zgniłego mięsa. Kwiaty rozkwitają w określonym czasie i więdną w odpowiednim dla nich momencie, ale to nie oznacza, że ich żywot nie może być ciekawy. Frezje zapraszają do flirtu, tulipany wyrażają radość ze spotkania, czerwone róże gorącą, namiętną miłość, a te różowe – trwałą przyjaźń. Wręczając komuś konwalie damy mu do zrozumienia, że podziwiamy jego urodę, hiacyntami przekażemy, że sprawił nam przykrość, a fiołkami – że za nim tęsknimy.
Bohaterka książki, o której dziś napiszę, Alice Hart przekonała się o tym, jak wiele mogą znaczyć kwiaty i jak ogromny mogą mieć wpływ na jej życie. Bez kwiatów życia wielu osób by nie było.

Wyobraź sobie, że za kilka lat będziesz mieszkał na świecie, gdzie nie będzie ferm drobiu czy rzeźni dla bydła. Ten świat, w którym będziesz miał możliwość mieszkać, będzie światem szczęśliwym, a ubóstwo i głód znikną w większej części. Zwierzęta będą szanowane, bowiem każdemu – a szczególnie istocie niższej od nas – należy się szacunek. Nie będziesz jadł mięsa, które pochodziłoby z uboju – co wbrew pozorom nie oznacza wcale, że masz zostać wegetarianinem. Będziesz jadł czyste mięso, hodowane w laboratoriach. Świat da Ci w końcu wybór – kupić kurczaka nafaszerowanego sterydami, hodowanego na ubój czy czyste, nieszkodliwe mięso, które wyprodukowali naukowcy z komórek zwierzęcych, być może ciut droższe, ale konkurencyjne ceną?
Brzmi jak iluzja? To prawda.