Seria EKO Wydawnictwa Marginesy pokazuje historie niezwykłe – od legend i mitów na temat podwodnego miasta Encante, w którym żyją różowe delfiny, przybierające ludzką postać by uwodzić kobiety, poprzez wyprawę na oba bieguny i poznanie tamtejszej fauny i flory, zgłębienie życia trzmieli, aż po historię przyjaźni człowieka z wilkiem. Do tej pory ukazało się dziewięć cudownych, absolutnie wyjątkowych przyrodniczych opowieści, które zadowolą tak naukowca, jak i amatora, który zwierzęta obserwuje jedynie w miejskim ZOO, a z roślinami bliższy kontakt ma tylko poprzez swój balkon. Wśród nich pojawiła się historia Christophera Hogwooda, niezwykłej świnki, która udowadnia nam, że szczęścia nie trzeba szukać daleko. Że czasem i świński ryjek się do nas uśmiecha

Poznajcie Tony’ego – dwudziestoparolatka z marzeniami większymi niż Ziemski glob. Pochodzący z gdańskiej Oruni chłopak postanowił w końcu te marzenia spełnić i wyjeżdżając na wolontariat na Mistrzostwa Świata w Rio zdecydował się, by nie kupować od razu biletu powrotnego. Stwierdził, że pewnie będzie chciał wykorzystać okazję i zwiedzić w Ameryce coś jeszcze, niż tylko najbardziej znane brazylijskie miasto. Może coś więcej, niż tylko Rio de Janeiro? A może uda się jeszcze przedostać do Kolumbii… Wenezueli…? Tak z trzydziestu dni jego podróż przeciągnęła się do ponad czterystu. Jego pobyt miał trwać jedynie miesiąc, lecz Tony zapragnął, by potrwała ponad rok. A wiecie, co z tego wszystkiego jest najśmieszniejsze? Przez cały czas swojej wielkiej i szalonej podróży Tony wydał mniej, niż Wy, płacąc za parę nowych butów czy dizajnerskich dżinsów.

Do Papui Nowej Gwinei Paweł Zgrzebnicki wyruszył tak nieprzygotowany, jak nigdy dotąd, gdy udawał się w podróż. Chociaż przeczytał chyba wszystkie dostępne pozycje o tym kraju, jego wiedza i tak była na bardzo niskim poziomie. Dlaczego? Otóż Papua to miejsce zapomniane, jedno z ostatnich na Ziemi, gdzie czas płynie swoim rytmem, gdzie zachowały się pierwotne społeczności, dzikie plemiona, wciąż żywe legendy, mity o łowcach głów i kanibalach. Nie zważając na niebezpieczeństwo i poziom przestępczości w Papui, biorąc sobie do serca przestrogi, autor wyruszył w podróż swojego życia – do wiosek i osad dzikich papuaskich plemion.

Od dawna już męczyła mnie myśl, że chociaż Sherlock Holmes to najpopularniejszy detektyw na całym ziemskim globie, ja nie miałam okazji zostać mu jeszcze przedstawioną. Chciałam jak najszybciej ten błąd naprawić, dlatego w bibliotece często zatrzymywałam się przy półce, na której gościli oni – panowie Sherlock i Watson – zawsze jednak wpadało mi w ręce coś innego, więc długo jeszcze kazałam na siebie czekać tym dwóm dżentelmenom.
Wydawnictwo MG, jakby czytając w moich myślach, postanowiło zmienić tą niezręczną sytuację, wydając „Psa Baskerville’ów”, trzecią powieść Sir Arthura Conana Doyla, w całkowicie nowej, przepięknej oprawie. Moje pierwsze spotkanie z Holmesem odbyło się zatem zupełnie nie po kolei, ale z satysfakcją mogę oznajmić, że należało ono do udanych.

Wszystkie książki opatrzone mianem „genialnych powieści z gatunku płaszcza i szpady” działają na mnie prawie tak samo mocno, jak czekolada – wprost nie umiem się im oprzeć. Po „Trzech muszkieterach” Dumas, pragnę spędzać swój wolny czas wśród odważnych młodzieńców, biegając po ulicach Paryża, wymachując szpadą i bijąc się z tymi, którzy odważyli się postawić przeciw nam. Mój zapał może się równać początkowym chęciom D’Artagnana i przysięgam, że gdybym była chłopakiem, z pewnością wstąpiłabym do Gwardii Królewskiej Muszkieterów. Niestety przyszło mi urodzić się kobietą, ponadto o jakieś trzysta lat za późno, dlatego jedyne, co mi pozostaje, to zatapianie się w XVII-wiecznych powieściach. Jedną z nich jest powieść Louisa Galleta – autora mało znanego w Polsce – pt. „Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac”, wydana nakładem wydawnictwa MG.

Kiedy myślę o Islandii mam przed oczami inny świat – mityczną krainę, w której czas się zatrzymał. Krajobraz pełen zieleni – gór, domów porośniętych mchem, wolno pasących się owiec. Krainę lodu, wciąż aktywnych wulkanów, zorzy polarnej, białych nocy i maskonurów. W końcu świat ludzi chłodnych, prostych, skromnych, znajdujących przyjemność w zwyczajnych, pożytecznych czynnościach, takich jak robienie na drutach czy opowiadanie sobie historii.
O tym maleńkim, choć jakże bogatym w historię i zwyczaje kraju ukazało się ostatnimi miesiącami sporo książek. Jak wszystko co skandynawskie, również i Islandia doczekała się swojego miejsca na rynku wydawniczym, bo – należy sobie przecież zadać to pytanie – jakże nie pisać o kraju tak pięknym? Trzeba by nie mieć sumienia, by pominąć miejsce tak wyjątkowe.

Pisząc o tej książce nie sposób wyjść od definicji, czym jest mapa? Gdybyśmy zerknęli do słownika, najpewniej znaleźlibyśmy wytłumaczenie, że mapa to graficzny obraz powierzchni Ziemi lub innego ciała niebieskiego, przeniesiony na kartkę papieru, przedstawiony w jakieś skali, czasem wskazujący na określone miejsca. Mapy były swoistymi drogowskazami – nawigowały żeglarzy, wskazywały drogę podróżnikom i władcom, pomagały odkryć to, co nieznane. Na początku puste karty, z czasem pełne szlaczków i zygzaków, zapełnione tajemniczymi szyframi, hieroglifami i rysunkami cuda… Zbiorem takich właśnie niesamowitości są „Słynne mapy”, wydana przez wydawnictwo Arkady, księga Jerry’ego Brottona.

Pisząc recenzję „Wiosny” Karla Ovego Knausgårda stwierdziłam, że cykl Czterech pór roku idzie w tak niespodziewanym kierunku, że być może okaże się, że „Lato” mnie zachwyci, chociaż przecież pierwsza część serii w ogóle na to nie wskazywała. „Jesienią” Knausgård ogromnie mnie rozczarował, „Zimą” za to rozczarowanie przeprosił, „Wiosną” rzucił na kolana i kazał błagać o przebaczenie za zwątpienie w jego prozę, natomiast „Latem” po raz kolejny zdystansował naszą znajomość – w końcu to zupełnie w jego stylu – i przywrócił ją na stosowne tory.