“Uczciwa oszustka” to kolejne dzieło Tove Jansson.

Niektóre książki mają to do siebie, że nawet, jeśli nie zerknęliśmy na nazwisko autora, żeby dowiedzieć się, kto je napisał, doskonale zdajemy sobie z tego sprawę. Tak właśnie jest z powieściami Tove Jansson – nie trzeba wiedzieć, że to właśnie Mama Muminków jest autorką książki – wyczujemy to zagłębiając się w powieść. Jej styl jest tak charakterystyczny, że nie sposób pomylić jej z nikim innym. Pisze prostym językiem, zawierając w nim jednocześnie mnóstwo emocji, aż kartki same stają się ciężkie od ogromu uczuć na nich zawartych.

„Uczciwa oszustka” to kolejna po „Lecie” wydana książka fińskiej autorki, która ukazała się nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia w przepięknej szacie graficznej.

Lubię u Małeckiego to, że przeplata ze sobą życiorysy pozornie całkiem obcych dla siebie osób. To jest jak rozplątywanie uporczywego węzła – wiemy, że bohaterowie są ze sobą powiązani i że ta specjalna więź szczególnie będzie uwydatniona w końcowej części książki, ale jeszcze nie mamy pojęcia jak i dlaczego. Próbujemy więc rozsupłać ten węzeł – powoli, powolutku, wszak mamy wiele czasu, a prozą Małeckiego można się rozkoszować.
Po zdumiewającym „Dygocie” i fenomenalnej „Rdzy” pora na najnowszą powieść autora. „Nikt nie idzie” trafi do rąk czytelników 31 października.

Co byśmy zrobili, gdyby nasze ciało potrafiło mówić? Ile razy wpisywałeś w wyszukiwarce Google objawy, które zauważyłeś u siebie, żeby dowiedzieć się, czy na coś chorujesz? Albo szukałeś informacji dotyczących diety, tego, ile butelek wody powinieneś wypijać dziennie albo ile spać? A może ktoś nagadał Ci głupot, że od wyciskania pryszcza można umrzeć? Albo że soczewka, która „zgubiła” Ci się w oku, może dostać się do mózgu?

Jeżeli zrobiłeś tak chociaż raz (bez obaw, mi też zdarzyło leczyć się u Doktora Google), a dodatkowo ciekawią Cię inne kwestie medyczne, jak np. dlaczego nie ma viagry dla kobiet, to ta książka jest dla Ciebie. Musisz koniecznie przeczytać „Gdyby nasze ciało potrafiło mówić” dr. Jamesa Hamblina.

Z Hermanem Hessem na zmianę lubię się i nie lubię – czyli łączy mnie z nim taka skomplikowana relacja, jak z większością trudnych dla mnie pisarzy. Z jednej strony mnie fascynuje, z drugiej potrafi znudzić. Nie zmienia to jednak faktu, że jest przeze mnie uważany za bezsprzecznego mistrza, któremu i tak nie oddano należytego hołdu.
Hesse w swoich powieściach porusza szerokie spectrum tematów – od aspektów buddyjskich, poprzez moralność, starcie dobra i zła, aż po egzystencjalizm. W tej ostatniej wersji lubię go najbardziej. Niegdyś zauroczona „Peterem Camenzindem”, teraz zostałam absolutnie uwiedziona przez „Demiana”.

Obecnie każdy z nas zna kogoś, kto wyjechał za granicę – może jest to jakaś ciotka, która ulokowała się jeszcze w czasach PRL-u w Niemczech, wujek, który postanowił zaryzykować i wyjechał do Ameryki, kolega z liceum, który do Anglii pojechał tylko dorobić, a został już na stałe, czy choćby koleżanka naszej przyjaciółki, która postanowiła zmienić życie na lepsze i umiejscowić się w Holandii.

No właśnie – Holandia. Kraj słynący z najpiękniejszych odmian tulipanów, ogromnych wiatraków, niezwykle aromatycznych serów i ludzi, którzy przez miasto poruszają się tylko i wyłącznie rowerami. Jeżeli pojedziesz do jednego z większych miast Holandii, np. do Amsterdamu, Rotterdamu czy Maastricht, z dużym prawdopodobieństwem na ulicy spotkasz jednego z naszych rodaków.

W kłótniach dorosłych zawsze najbardziej cierpią dzieci. A czymże innym jest wojna, jak nie kłótnią dorosłych? Strzelają karabiny, słychać wybuchy bomb, leje się krew. Starcy cicho się modlą, matki z rozżaleniem wołają o litość, a dzieci pozbawione swojego dzieciństwa i zmuszone, by przedwcześnie wydorośleć, zanoszą się rzewnymi łzami, drżąc z zimna i ze strachu. Ile takich niewinnych żyć zostało zdeptanych pod butami oprawców, niczym robaki? W imię czego?

Mama do ostatnich dni życia była na bieżąco z wiadomościami, informacjami politycznymi ze świata, oglądała w telewizji dziejące się konflikty. Widząc wybuchające bomby czy dzieci z karabinami, ze łzami w oczach mówiła, że świat się niczego nie nauczył. Nadal giną ludzie, nadal najbiedniejsze są dzieci.
Córka, Janina Zgrzembska o matce, Irenie Sendlerowej.

Książki Maurice’a Maeterlincka wydawane przez Wydawnictwo MG, to prawdziwe perełki nie tylko przez wzgląd na przepiękną ich formę, ale przede wszystkim z powodu ich treści. Ten kwiecisty, nieraz poetycki język doskonale oddaje hołd należny naturze i przybliża czytelnikom tajniki form życia.
Drugą część trylogii o owadach – pierwsza opowiada o pszczołach, a trzecia o termitach – poświęcona jest mrówkom, jednym z najbardziej ciekawych, a jednocześnie najbardziej niedocenianych stworzeń.

Okres dorastania ma to do siebie, że wyostrza wszystkie zmysły: smaki wydają się być bardziej wyraziste, kolory pełniejsze, letnie dni cieplejsze i bardziej parne, a noce spędzone z przyjaciółmi dłuższe. Życie na flamandzkiej wsi toczy się właśnie w takim rytmie: wielkiej rutyny i jeszcze większego szczęścia. Pływanie w zbiorniku, granie w „prawda i czyn” w starej, śmierdzącej oborze, wpraszanie się na obiad do matki przyjaciela. Ale każda idylla dobiega kiedyś końca.