“Kobiety z bloku 10” to kolejna szokująca książka o okrucieństwie wojny, jaką miałam okazję przeczytać.
Auschwitz to zdecydowanie nie jest łatwy temat. O tym, co tam naprawdę się wydarzyło, wiedzą tylko ci, którzy tam byli. Pamięć, o tych wydarzeniach, a szczególnie o eksperymentach dokonywanych na ludzkości, z czasem będzie się zacierać. Osoby, które były więźniami wkrótce wymrą, a nam pozostaną tylko te jakże mizerne próby odtworzenia ich codziennej – obozowej – rzeczywistości. Dlaczego mizerne? Bo żadna, nawet najdokładniejsza książka, nie jest w stanie przelać na papier strachu tych ludzi ich bólu i cierpienia, ich niemego krzyku, który rozpościerał się w ich sercach. Ich tęsknoty za domem, za rodziną, za kromką świeżego chleba. Książek obozowych nie potrafię odczytać inaczej, jak przestrogi dla nas, czytelników, by ludzie ludziom już więcej nie zgotowali tego samego losu. Jest to oczywiście również hołd dla poległych i dla tych, co przeżyli. Jednak nawet i to nie wynagrodzi im straconych lat.

:Mogłoby się wydawać, że w XXI wieku nie pisze się już bestiariuszy – wszak wszyscy wiemy, że zwierzęta mityczne są – no właśnie – mityczne, a próba ich odnalezienia współcześnie, jest jak przysłowiowe szukanie wiatru w polu. Chyba nikt nie wierzy już, że smoki, jednorożce, bazyliszki, pegazy czy gryfy naprawdę istnieją. Słowem: bestiariusze były pożywką dla średniowiecznych czarowników, a dziś stanowią jedynie pamiątkę po tym cudownie urozmaiconym świecie. Czy aby na pewno?
Aż strach pomyśleć, że nawet teraz – w świecie całkowitej urbanizacji i globalizacji – w dalekich zakątkach świata, za górami, lasami, a nawet w głębokich wodach oceanów kryją się współczesne potwory. Czy to możliwe?

Mapa Teksasu oznaczona w niektórych miejscach czerwonymi punktami, przypominającymi krople krwi. Młode kobiety, po których ślad zaginął. Starszy pan, fotograf, który cierpi na demencję. Lub może inaczej: śmiertelnie niebezpieczny, zabójczo inteligentny seryjny morderca. I młoda dziewczyna, ogarnięta obsesją na tle zaginięcia swej starszej siostry, która nie cofnie się przed niczym, nawet przed nim… Gdzie leży prawda? O tym przeczytacie w książce “Papierowe duchy” Julii Heaberlin.

Synne przyciąga Jokuma jak magnes, choć są zupełnie różni; ona za najwyższą formę sztuki uznaje fotografię, on literaturę. Ona jest przepiękną dziewczyną, on wysokim dryblasem, wyróżniającym się wśród tłumu.  Łączy ich jedno: chcą się pokochać i ponad wszystko być razem. Jednak to nie miłość, a sztuka ich połączy ze sobą.

Ile razy zdarzyło Wam się, że chcieliście coś opowiedzieć, jednak wybici z wątku, od razu zapominaliście, co to miało być? Albo inaczej: opisywaliście znajomemu jakiś przedmiot i brakowało Wam słowa. Mówiliście „mam to na końcu języka!”, ale mózg nie przychodził Wam z pomocą… Wstawaliście rano z łóżka, w głowie wciąż odtwarzając niesamowite sceny ze snu, ale gdy tylko stanęliście obok bliskiej Wam osoby, by o nim opowiedzieć, cały ten sen pryskał jak bańka mydlana? Powiedzmy sobie szczerze, komu z nas nie zdarzyło się zapomnieć o wejściu do sklepu w drodze po pracy albo o nauczeniu się na zbliżającą się klasówkę?

Bohatera Jakuba Szapiro czytelnicy doskonale znają z „Króla” – opowieści o Warszawie Polaków i Żydów, Warszawie o dwóch obliczach, Warszawie podzielonej, cichej, smutnej i pięknej, nad którą po cichu przepływał Litani, wieloryb, raz po raz chowający się w chmurach po to tylko, by za chwilę się wynurzyć i swoim bacznym spojrzeniem obdarzyć miasto polskie i miasto żydowskie.
To właśnie tam w zakończeniu Szapiro zdobywa się na decydujący krok – każe pilotowi zawrócić samolot. Król nie chce opuszczać swojego królestwa. Wierzy, że jeszcze odzyska swoją straconą koronę. Niszcząc szansę rodziny na ucieczkę do Palestyny, Szapiro powraca na „stare śmieci”, jednak czasy jego panowania bezpowrotnie minęły. Przekonanie się o tym będzie dla bohatera bolesną próbą.

Mossmarken owiane jest złą sławą. Większość jego powierzchni pokrywają lasy i mokradła. Ludzie, mieszkający tu w nielicznej grupie, całkowicie muszą podporządkować się siłom natury. Mawia się bowiem, że zjawy mieszkające na torfowisku, pożądają ofiar. Łakną ich, bo zazdroszczą im ciała i życia. Mają nadzieję, że za ich pomocą powrócą do świata, który opuściły… Zwabiają je nad bagna, a następnie powoli, krok po kroku, zatapiają je w mętnych wodach, aż pod ich powierzchnią zniknie głowa. Wtedy na jakiś czas są nasycone, ale przy gwałtownych zmianach pogody znów stają się głodne… Choć wiara w duchy wydaje się kompletnym wariactwem, seria podejrzanych zniknięć wielu osób zdaje się potwierdzać obawy miejscowych.

Bułhakow jest znany głównie z powieści, która przyniosła mu najwięcej sławy – z „Mistrza i Małgorzaty”. To jednocześnie jedna z najważniejszych powieści XX wieku. O tej książce nie trzeba opowiadać nikomu, bo to kanon literatury, który po prostu znać trzeba. Jednak na kilka lat przed jej napisaniem Bułhakow stworzył parę opowiadań, które choć mniej obfite w treści, z pewnością zapadną w pamięć czytelnikowi. Te opowiadania to między innymi „Fatalne jaja” i „Diaboliada” ponownie wydane latem 2018 roku przez Wydawnictwo MG.