Las to miejsce, które jest jednocześnie tak blisko i daleko nas, że z jednej strony wydaje się znajome, a z drugiej jest wciąż niezgłębione. Las kojarzy się nam z czymś dzikim, pierwotnym, nieprzeniknionym. Z tajemną, magiczną siłą, która za dnia uśpiona, budzi się nocą, a my, ludzie, wpadamy w jej sidła.

Dla każdego przychodzi taki czas, kiedy stając u progu dorosłości musi podjąć pewne decyzje. Właśnie wtedy, ważąc na szali swoje losy, dowiadujemy się, czym jest dorosłość – nie osiągnięciem pełnoletności, lecz raczej umiejętnością decydowania o sobie i braniem konsekwencji za swoje czyny.
Młodość – z żalem i nostalgią – wzdycha nie jeden z nas. Choć wydaje się niedoścignionym ideałem, to tak naprawdę krótki czas przesycony pogonią za marzeniami, chodzeniem z głową w chmurach i patrzeniem przez różowe okulary…
Jakże zdradzieckie mogą okazać się idee, w które wierzymy, jakże mylna, prowadząca do ślepej uliczki, z której nie ma już powrotu, może stać się pogoń za własnym szczęściem. Świadomość ta jest tym bardziej cierpka, im obfitsze są nasze pragnienia i im mniej lat sobie liczymy.

Miejscowa ludność nie wspina się w góry, aby nie nachodzić bóstw w ich środowisku. Annapurna to bogini urodzaju. Majestat i potęga. Duma i chwała. Ale jednocześnie również i góra, która zabiła wielu. Byli tacy, który przez Annapurnę stracili część siebie – nie zdołali się wspiąć na sam szczyt, a obrażenia były tak wielkie, że musieli niejednokrotnie poddawać się amputacji. Ale byli również i tacy, którzy próbowali ją okiełznać i w tej nierównej walce zginęli. Zamarzli, a ich ciała wygrzebywano spod śniegu. Bo Annapurna to góra, która nie każdemu pozwala zakosztować tak zażyłej z nią bliskości. 8091 m, a na każdym pojedynczym metrze, kryje się śmiertelne niebezpieczeństwo.

Od momentu, kiedy po raz pierwszy przeczytałam „Smażone zielone pomidory” Fannie Flagg, czytam tę książkę każdego lata. Jest tak niesamowicie pozytywna, ciepła, zabawna i błyskotliwa, że nie sposób mi sobie wyobrazić najpiękniejszych dni w roku (bo letnich!) bez jej towarzystwa. Zresztą mimo że to literatura gatunkowo raczej „lekka”, Flagg nie stroni od przekazywania swoim czytelnikom życiowych mądrości, trafnych porad starej, dobrej przyjaciółki, pomagających brać życie w całości takim, jakim jest, uśmiechać się do przeciwności losu i każdego dnia na nowo podejmować walkę o lepsze jutro.

Eka Kurniawian byłby dla mnie autorem anonimowym, gdyby pewnego zimowego dnia ubiegłego roku nie dotarła do mnie paczka niespodzianka od Wydawnictwa Literackiego. Pamiętam, że premierę książki „Piękno to bolesna rana” jakoś zlekceważyłam, natomiast kiedy zagłębiłam się w lekturze, powieściowy świat całkowicie mnie pochłonął. Samowolnie ochrzciłam Kurniawiana „Marquezem z Indonezji”, bowiem jego powieść była tak podobna do „Stu lat samotności”, że od jej przeczytania nie potrafiłam myśleć o tych dwóch autorach oddzielnie. Do tego wszystkiego była podobna wcale w nie złym znaczeniu, bowiem ona w czasie czytania błyszczała tym pięknem Marqueza, wielokrotnie przypominając jego prozę, a jednak wciąż pozostając książką inną, samodzielną. Mityczne miasteczko, mężczyźni uganiający się za kobietami, baśnie i legendy – słowem: realizm magiczny.
W styczniu tego roku ukazała się w Polsce druga książka Kurniawiana – „Człowiek Tygrys”. Już nie tak dobra, jak jej poprzedniczka, nie tak zachwycająca, ale kto wie, czy nie ciekawsza?

Ptaki od dawna mnie fascynują. Odkąd pamiętam w domu, w klatce, trzymaliśmy jedną albo dwie papużki. Jakoś tak się złożyło, że później bez ćwierkającego towarzysza nie wyobrażałam sobie domu. Teraz też mam w niebieskiej klatce moją Niebieską Papużkę, obrażoną na mnie od kiedy tylko pamiętam, wredną i złośliwą, chichoczącą z moich błędów, hałaśliwą i głośną, grubą i niezdarną, ale przy tym wszystkim jakoś dziko fascynującą. Z tej fascynacji (a częściowo również i z mody na takie książki) wzięło się zainteresowanie tematyką świata fauny i flory. Ptaki już poznawałam w dwóch książkach – „W rzeczy o ptakach” i w „Geniuszu ptaków”, które w pewien sposób się uzupełniały. I choć mogłabym powiedzieć, że wiem już wystarczająco dużo i nasyciłam swoją rządzę wiedzy, że odczuwam wręcz przesyt, to jeszcze nie powiedziałam sobie „STOP”. Odkąd tylko dowiedziałam się, że nakładem wydawnictwa Marginesy ma się ukazać „Ptakologia” Sy Montgomery, z każdym miesiącem wyczekiwałam jakiejkolwiek nowinki, wieści o tej książce. Warto było, bo „Ptakologia” jest jeszcze bardziej inna, niż „Geniusz (…)” i „Rzecz (…)”, a zarazem bardzo dobra.

Ilekroć słyszę, że „nie ocenia się książki po okładce”, zmuszona jestem zaprzeczać temu stwierdzeniu. „Posiadacz” Johna Glasworthy’ego jest kolejną książką, do której przyciągnęła mnie… no właśnie, okładka! Miałam ją już przeczytać, kiedy wydawnictwo MG wydało ją po raz pierwszy, ale z powodu nadmiaru lektur zrezygnowałam. Sięgnęłam do niej teraz, oczarowana tą żółtą, kontrastową okładką. I jakże się okazało – to dzięki okładce spędziłam kilka fantastycznych dni z powieścią ponadczasową, wielowymiarową, uniwersalną i – przede wszystkim – mimo iż napisaną blisko dwa wieki temu, wciąż aktualną – paradoksalnie, być może jeszcze bardziej aktualną, niż w czasach życia autora. Nie ma się jednak co dziwić, „Posiadacz”, wydany pierwotnie pod tytułem „Saga rodu Forsyte’ów” to najpopularniejsza powieść w dorobku Glasworthy’ego, za którą ten dostał zresztą Nobla.

Czasem święta przechodzą zupełnie niezauważalnie – „święta, święta i po świętach!” – trud włożony w ich przygotowanie zdaje się wyparować w ułamku sekundy, przyjemność trwa tylko trzy dni, a i słabnie co raz bardziej, kiedy już rozpakuje się prezenty gwiazdkowe. Bywa tak, że nic nie jest takie, jak sobie wyobrażaliśmy… Zaraz, zaraz, ale po co ten pesymizm? Zdaje się, że mój obecny nastrój zaczął wpływać na ten tekst, a tak być nie może… Przecież to, czy nasze Święta będą magiczne, czy nie, zależy tylko i wyłącznie od nas! Wszystko da się zaplanować, a świąteczną, niepowtarzalną atmosferę można stworzyć… Jeżeli chcemy, by te Święta były naprawdę wyjątkowe, powinniśmy ze wszech stron otaczać się przedmiotami, które sprawiają, że czujemy się… właśnie tak magicznie, niesamowicie. A co działa lepiej, niż dobra książka? Macie rację, nic. A jeżeli dodać do tego zestawu jeszcze pudełko korzennych ciasteczek, to naprawdę niemożliwym jest znalezienie lepszego zestawu.
„Dziadek do orzechów” przez długi czas znajdował się na liście książek, które chciałabym w przyszłości przeczytać i w końcu w okresie przedświątecznym znalazł się dla niego czas. To niesamowita lektura, która w parę zimowych wieczorów przeniesie Was w zupełnie inny świat…