Czego nieprzeciętny czytelnik może spodziewać się po grubej książce z dziwnym, starym zdjęciem na okładce i nazwą, która nic mu nie mówi?
Zobaczmy; na pierwszy rzut oka można wywnioskować, że książka opowiada jakąś historię, prawdopodobnie starą historię, skoro zdjęcie przedstawia jakieś dawne czasy. “Głosy” w tytule mogą sugerować, że pozycja będzie opowiadała o wielu osobach…  ale do rzeczy – czy warto rzeczywiście sięgać po książkę po której nie wiadomo czego się spodziewać, czy okaże się warta spędzonego nad nią czasu, a może i wydanych pieniędzy?
Jaume Cabré i sprawa jest niemalże jasna.

Hitler budzi się w roku 2011, zdziwiony faktem, jak bardzo zmienił się świat. Rozgląda się i nie odnajduje nic, co przypominałoby rok ’45. Ludzie w większości go nie rozpoznają, nie pozdrawiają słowami “Heil Hitler”, a w Berlinie aż roi się od Turków.

Mówi się, że “Kraina wódki” ma dwie fabuły – sensacyjną, którą są przygody śledczego Dinga i epistolarną – którą stanowi wymiana korespondencji między Li Yidou, a jego nauczycielem, słynnym pisarzem z Pekinu Mo Yanem. Li Yidou wysyła nauczycielowi swoje opowiadania, prosi go o krytykę i rady, a także o przekazanie rękopisów wydawnictwu Literatury Narodowej. I tu właśnie – w opowiadaniach młodego Chińczyka odkrywamy świat zupełnie inny, nieco magiczny, okropnie naturalistyczny, który jednak wplata się w całą fabułę powieści.

“Grona gniewu” to arcydzieło literatury – wspaniała powieść o wartości rodziny, o przeciwnościach w życiu człowieka, o biedzie i nędzy.

Rodzina Joadów, jak wiele innych, zmuszona przez los, porzuca strony rodzinne i wyrusza na południe. Kalifornia kusi ich pięknem i rzekomym bogactwem, ale przede wszystkim chęcią przetrwania. Tam bowiem mają znaleźć pracę, dzięki której zdołaliby przeżyć. Liczą na posadę przy zbieraniu brzoskwiń, w które obfituje kalifornijski rejon. Kalifornia jest ich ziemią obiecaną.
Praca jednak okazuje się zupełnie inna od tej, pokazanej na ulotkach. Stawki są małe, nie ma co do gęby włożyć, ludzie przymierają głodem.

Gabriela Garcii Marqueza nie trzeba przedstawiać nikomu. Jest to pisarz znany, podziwiany na całym świecie i uhonorowany rozmaitymi nagrodami (wśród nich Noblem z 1982 roku za – tu posłużę się cytatem – „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”). Rzeczywiście czytając Marqueza można przenieść się w niesamowity iberoamerykański świat.
Będąc po lekturze “Rzeczy o mych smutnych dziwkach” byłam niezwykle ciekawa kolejnego dzieła wybitnego pisarza. Muszę przyznać, że będąc nieco odrzuconą przez doznania miłosnego starszego mężczyzny z “Rzeczy”, tu Marquez ponownie zawładnął moim sercem.

“Piękny, dwudziestoletni” to książka autobiograficzna. Z twórczością Marka Hłaski nie miałam nigdy wcześniej do czynienia. Na “Pięknych, dwudziestoletnich” trafiłam zupełnie przypadkiem – ot tak, gdzieś z boku przeglądarki wyświetlił mi się ten tytuł. No i zapragnęłam przeczytać tę książkę, jak to pragnę przeczytać wiele innych. Później sprawdziłam w bibliotece czy ta pozycja jest dostępna – oczywiście była – i tak książka trafiła do moich rąk.
Po raz pierwszy otwarłam tę książkę w autobusie. Ale to nie tak, że po prostu siedziałam i czytałam. Obok mnie usiadł sam Marek Hłasko, popatrzyłam na niego nieco zdziwiona, jak to przy pierwszych kontaktach bywa, a on od razu zaczął mówić. Mówił przede wszystkim o sobie, bo jak się na pierwszej stronie okazało, owa książka jest jego autobiografią, ale nie tylko. Hłasko nie boi się mówić niczego wprost. Wymienia osoby z imienia i nazwiska i mówi, co mu się podoba, a co nie, kto czym się mu naraził i odwrotnie – czym on naraził się innym.

“Ostatnia Arystokratka” uważana jest za najśmieszniejszą książkę roku w Czechach. W swoim rodzimym kraju, autor osiągnął ogromny sukces, ale czy nie za bardzo ryzykowne jest stwierdzenie, że nam – z pozoru ponurym i wiecznie narzekającym Polakom, także spodoba się dzieło Czecha? Zobaczmy.

Narratorką powieści jest jedna z głównych bohaterek – osiemnastoletnia Maria, córka czeskiego arystokraty, który dopiero co dostał w swoje ręce zamek, od pokoleń należący do jego rodziny.
No, może nie do końca od pokoleń.

“Dwa miesiące po ukończeniu budowy Kostkę zdobyli rycerze zakonu krzyżackiego. Potem Kostkę zdobył praktycznie każdy, kto akurat koło niej przechodził.
(…) Pięć razy kostkę traciliśmy i pięć razy dostawaliśmy ją z powrotem. “

“Matka Makryna” to opowieść o najsłynniejszej polskiej oszustce.
Odpowiadając na podstawowe pytanie, o czym jest jego nowa powieść, Jacek Dehnel mówi zwięźle:

“To opowieść o tym, jak dajemy się wodzić za nos, zwłaszcza gdy w grę wchodzi zbitka pojęciowa ‘Polak-katolik’.”

“Matka Makryna” została wydana zaledwie kilka miesięcy temu. Autor pracował nad książką aż pięć lat, mamy zatem do czynienia z ogromem poświęconego czasu, pracy, a także niesamowitym świadectwem.
Otwierając książkę od razu rzuca się w oczy specyficzny język i sposób prowadzenia narracji. Autor stylizuje język bohaterki na XIX- wieczną polszczyznę, wspomagając się przy tym słownikiem polszczyzny wileńskiej oraz spisanym świadectwem Makryny, sporządzonym przez ks. Jełowieckiego, nazywanego przez Makrynę “ojczulkiem”. Czytając, poznajemy tak piękne zapomniane wyrazy jak “sznirpić”, czyli pociągać nosem, czy “czmut w oczy puskać”, co znaczy kłamać. Oddanie charakteru i języka bohaterki musiało być dla pisarza nie lada wyzwaniem. Jak wiadomo, Makryna, a właściwie Irina Wińczówna, była kobietą bardzo prostą, ledwo piśmienną.