„Wieczorny wiatr” – pierwszy tom trylogii Jeana D’Ormessona – przeczytałam z przyjemnością, chociaż nie ukrywam, że dopiero po kilkudziesięciu stronach. Na początku ciężko było mi się wciągnąć w fabułę i w mnogość wątków, które przeplatał ze sobą francuski pisarz. Chociaż „Wieczorny wiatr” uznałam za książkę godną uwagi, tak dopiero jej kontynuacja – „Mężczyźni za nią szaleją” pochłonęła mnie całkowicie. Losy czterech sióstr O’Shaughnessych i czterech braci Romero były tak burzliwe, dziwaczne i interesujące, że siłą rzeczy musiałam zostać wciągnięta w wir wydarzeń politycznych, kulturalnych i emocjonalnych towarzyszących nam na kartach powieści.
W kwietniu tego roku ukazała się ostatnia część trylogii – „Szczęście w San Miniato” – zamykająca cały cykl i definitywnie podsumowująca losy bohaterów.

Niektórzy z nas są wędrownymi ptakami – pojawiamy się w czyimś życiu, a później znikamy. Czasem dlatego, że chcemy, częściej jednak z braku możliwości pozostania. Jak odlatujące do ciepłych krajów ptaki, ludzie wyznaczają swe szlaki podróży, urozmaicając czasem trasę o nowe kraje, miasta, ludzi.
Chociaż nie chcę wchodzić na grunt polityczno-gospodarczy, doskonałym przykładem współczesnych wędrownych ptaków są uchodźcy – wędrują, bo nie mogą nigdzie osiąść na stałe, muszą bezustannie iść do przodu, w żadnym miejscu nie mogą się czuć jak u siebie – swobodnie i lekko. Muszą odlatywać, gdy kończy się ich czas.