Moje #52 book challenge

Tak mi się coś wydawało, że to maturalny zestaw :). Też nie mam nic przeciwko lekturom, nigdy nie trzeba mnie było do nich zmuszać i podobnie jak Ty uważam, że przy odpowiednim podejściu nauczyciela mogą być świetną literacką przygodą. Smutno mi się robi, kiedy słyszę opowieści o kartkówkach ze znajomości lektury, w których padają pytania o jakieś nieistotne szczegóły, mające niby jednoznacznie stwierdzać czy ktoś czytał czy nie, bo to totalnie zabija całą radość – taki uczeń dojdzie do wniosku, że skoro przeczytał, ale i tak dostał pałę bo nie pamiętał jakiego koloru sukienkę miała bohaterka w scenie takiej a takiej, to czytać się nie opłaca. A nie o to przecież chodzi!

W drugiej połowie roku tempo pewnie trochę mi spadnie, bo mamy z Pyzą Wędrowniczką projekt czytania klasyki z Nabokovem :). A tam sporo cegieł na długie jesienne noce… Ale w końcu tak naprawdę o jakość chodzi, a nie o ilość, a to będzie prawdziwa literacka uczta :).

To ja Ci jeszcze Hrabala podrzucę „Zbyt głośną samotność”, jeśli nie czytałaś, bo jest trochę inna niż na przykład sielska „Żałoba” czy „Postrzyżyny”, bardziej smutna i gorzka, ale w tym smutku i goryczy piękna. I „Święto przebiśniegu”, na osłodę z kolei, lekkie historyjki z czasów domku w Kersku. A jak już masz na koncie „Postrzyżyny” i „Żałobę”, to przeczytaj też trzecią część trylogii, „Skarby świata całego”, jeśli gdzieś znajdziesz. Figlarna Maryśka tym razem już jako staruszka w domu starców, rozmyśla o życiu i wspomina swoją młodość, cudownie tchnie to melancholią! U nas mniej popularna jest ta część, mało kto ją czytał, a szkoda, bo moim zdaniem to piękne zwieńczenie nymburskich opowieści.

Tak, widziałam, zazdroszczę Ci tych „Nędzników”, bo zabieram się od nich od lat. Właściwie odkąd przeczytałam „Katedrę Marii Panny w Paryżu”, która mnie oczarowała absolutnie wszystkim – od historii dzwonnika, tej prawdziwej, poprzez cudowne anegdotki o powstawaniu Paryża aż po piękny język. Może Twoja recenzja będzie impulsem potrzebnym mi, żeby nadrobić wreszcie literackie zaległości?

A miłość do grubasków oczywiście podzielam, lubię zwłaszcza ten moment, kiedy kończę taką po książkę po tych kilku tygodniach i zaczynam porządkować sobie przemyślenia i obserwacje, wywlekać i wspominać te pozornie pozbawione znaczenia elementy fabuły i wyciągać ostateczne wnioski. Oczywiście krótsza książka też może być naładowana treścią, ale im dłuższa, tym więcej jest tych drobiazgów do analizowania i cała zabawa w interpretacje robi się ciekawsza.

Moja przyjaciółka, której pożyczyłam „Postrzyżyny”, też zniesmaczona była sceną obcinania ogona psu :). Ale ja bym Hrabala nie czytała tak dosłownie, nie wydaje mi się też, żeby prawdziwa była na przykład historia z wchodzeniem na komin. Hrabalowa mamusia była po prostu szaloną i spontaniczną kobietą i chodziło o to, żeby to artystycznie pokazać, w tej ukochanej przez niego konwencji surrealistycznej. A swoją drogą jeśli los biednego psa tak Cię poruszył, to raczej nie czytaj „Auteczka” – to najbardziej chyba kontrowersyjna książka Hrabala, właśnie przez ten wątek zabijania kerskich kotów, i wiele słyszałam oburzonych głosów na jej temat. Ja ją oczywiście uwielbiam, ale nauczyłam się, że trzeba ją polecać ostrożnie :).

Czy polecam? O rany, o czeskiej literaturze mogłabym pisać godzinami :). Čapek jest świetny, mogłaś słyszeć o jego „Fabryce Absolutu”, ale polecam też „Księgę apokryfów”, rozkoszne opowiastki zza kulis wielkiej historii. Ladislav Fuks, ten od „Palacza zwłok”, pisał świetne, mroczne, mocne książki. Z pokolenia Hrabala bardzo lubię też Škvoreckiego. Czekam teraz na wznowienie jego opus magnum, „Przypadków inżyniera ludzkich dusz”, Dowody na istnienie mają wkrótce je ponownie wydać, co mnie ogromnie cieszy, bo teraz ta książka jest nie do dostania. Z nowszych i tych bardziej lekkich i zabawnych polecam Ci Šabacha i taką rozkoszną książeczkę Ireny Douskovej „Dumny Bądźżeś”. A z tych ambitniejszych – przede wszystkim Rudiš, facet robi niesamowite rzeczy z językiem (zwłaszcza w „Końcu punku w Helsinkach”), a pisze przy tym niezwykle lekko, mimo że zwykle o bardzo poważnych sprawach. Dorzucę jeszcze jedną moją ukochaną książkę, która jest stanowczo zbyt mało znana – „Wniebowstąpienie Lojzka Lapaczka ze Śląskiej Ostrawy” Oty Filipa. A, no i jeszcze jeden Ota, jak mogłam zapomnieć – Ota Pavel i jego „Śmierć pięknych saren”! A „Szwejka” czytałaś?

Po angielsku jeszcze nie próbowałam