To, że Michał Piedziewicz napisze książkę o sporcie, było więcej, niż pewne. Już w „Dakocie” dawał co do tego sygnały, przemycając piłkę nożną na niektórych stronach powieści. Takie pisanie jest jednak nie lada wyzwaniem – trzeba to umieć zrobić tak, aby zainteresować i zaintrygować szczególnie tego czytelnika, który na hasło „Mundial!”, ucieka, gdzie pieprz rośnie.
Jedną z najbardziej uroczych baśni o piłce nożnej była napisana przez Eduarda Bassa książka pt. „Jedenastka Kłapząba” (w tłumaczeniu Mirosława Śmigielskiego, wydawnictwo Stara Szkoła; w innych tłumaczeniach znana raczej pod tytułem „Jedenastka Kłapacza”) – o tytułowej jedenastce braci, którzy bardzo, ale to bardzo pragnęli grać w piłkę i mieli tylko jedno marzenie: zostać mistrzami świata.
Podobna do niej jest właśnie książka Piedziewicza „Ćwierćfinał to już coś” – choć nieco bardziej skromna. Jej bohaterowie nie marzyli o wielkich mistrzostwach – ich celem był ćwierćfinał na własnym podwórku.

Powieści sióstr Bronte są doskonałym lekarstwem na mą nostalgiczną duszę. To obowiązkowa lektura w okresie jesiennym, kiedy za oknem szybciej robi się ciemno, a łagodne stukanie deszczu w parapet zagłusza co raz silniejszy wiatr. Zagłębiając się w tej angielskiej klasyce, reszta świata schodzi na drugi plan. Mam wrażenie, że towarzyszę bohaterom niczym cień – razem z nimi zbiegam w dół wrzosowiska i czuję, jak pantofelki mi przemakają, zwiedzam poddasze starego probostwa, czy próbuję rozwikłać rodzinną tajemnicę rodu starego jak świat.

Wśród ulubionych powieści sióstr Bronte śmiało mogę wymienić 2 bezsprzecznie najlepsze: „Lokatorkę z Wildfell Hall” i „Dziwne Losy Jane Eyre”. Ostatnio do tej listy może dołączyć również „Shirley”, której lekturą miałam okazję cieszyć się ostatnimi dniami.

Na zewnątrz robi się co raz zimniej, za to w serduszku może się zrobić cieplej, bo ten pełny, złocisty jesienny miesiąc rozpieszcza nas tylko dobrymi książkami. Już od pierwszych dni możemy zaczytywać się w najznamienitszych powieściach.

Niektóre książki mają to do siebie, że nawet, jeśli nie zerknęliśmy na nazwisko autora, żeby dowiedzieć się, kto je napisał, doskonale zdajemy sobie z tego sprawę. Tak właśnie jest z powieściami Tove Jansson – nie trzeba wiedzieć, że to właśnie Mama Muminków jest autorką książki – wyczujemy to zagłębiając się w powieść. Jej styl jest tak charakterystyczny, że nie sposób pomylić jej z nikim innym. Pisze prostym językiem, zawierając w nim jednocześnie mnóstwo emocji, aż kartki same stają się ciężkie od ogromu uczuć na nich zawartych.

„Uczciwa oszustka” to kolejna po „Lecie” wydana książka fińskiej autorki, która ukazała się nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia w przepięknej szacie graficznej.

Lubię u Małeckiego to, że przeplata ze sobą życiorysy pozornie całkiem obcych dla siebie osób. To jest jak rozplątywanie uporczywego węzła – wiemy, że bohaterowie są ze sobą powiązani i że ta specjalna więź szczególnie będzie uwydatniona w końcowej części książki, ale jeszcze nie mamy pojęcia jak i dlaczego. Próbujemy więc rozsupłać ten węzeł – powoli, powolutku, wszak mamy wiele czasu, a prozą Małeckiego można się rozkoszować.
Po zdumiewającym „Dygocie” i fenomenalnej „Rdzy” pora na najnowszą powieść autora. „Nikt nie idzie” trafi do rąk czytelników 31 października.

Ile razy wpisywałeś w wyszukiwarce Google objawy, które zauważyłeś u siebie, żeby dowiedzieć się, czy na coś chorujesz? Albo szukałeś informacji dotyczących diety, tego, ile butelek wody powinieneś wypijać dziennie albo ile spać? A może ktoś nagadał Ci głupot, że od wyciskania pryszcza można umrzeć? Albo że soczewka, która „zgubiła” Ci się w oku, może dostać się do mózgu?

Jeżeli zrobiłeś tak chociaż raz (bez obaw, mi też zdarzyło leczyć się u Doktora Google), a dodatkowo ciekawią Cię inne kwestie medyczne, jak np. dlaczego nie ma viagry dla kobiet, to ta książka jest dla Ciebie. Musisz koniecznie przeczytać „Gdyby nasze ciało potrafiło mówić” dr. Jamesa Hamblina.

Z Hermanem Hessem na zmianę lubię się i nie lubię – czyli łączy mnie z nim taka skomplikowana relacja, jak z większością trudnych dla mnie pisarzy. Z jednej strony mnie fascynuje, z drugiej potrafi znudzić. Nie zmienia to jednak faktu, że jest przeze mnie uważany za bezsprzecznego mistrza, któremu i tak nie oddano należytego hołdu.
Hesse w swoich powieściach porusza szerokie spectrum tematów – od aspektów buddyjskich, poprzez moralność, starcie dobra i zła, aż po egzystencjalizm. W tej ostatniej wersji lubię go najbardziej. Niegdyś zauroczona „Peterem Camenzindem”, teraz zostałam absolutnie uwiedziona przez „Demiana”.

Przyznajmy się – bez owijania w bawełnę – która z nas choć raz nie chciała spuścić porządnego manta jakiemuś chłopakowi? Ja pamiętam taką sytuację z podstawówki – jeden z chłopaków zapytał mnie, czy chciałabym z nim chodzić. Kiedy odmówiłam, uderzył mnie w twarz. Nic wtedy nie zrobiłam, byłam zresztą zbyt na to oszołomiona, ale w myślach moich był zdeptanym pod podeszwą mojego buta robakiem.

Wiele kobiet, które doświadczyły jakieś krzywdy ze strony mężczyzn, z pewnością wyobrażały sobie, jakby to było, gdyby to one były większe, silniejsze i mogły się na swoich oprawcach zemścić. Nie jednej feministce zamigotał też pewnie w głowie obraz świata w zupełności pozbawionego mężczyzn – bez księży, polityków, seksistowskich szefów czy mężów, którzy swoją frustrację po pracy wyładowują na ciele delikatnych żon.