Czasem święta przechodzą zupełnie niezauważalnie – „święta, święta i po świętach!” – trud włożony w ich przygotowanie zdaje się wyparować w ułamku sekundy, przyjemność trwa tylko trzy dni, a i słabnie co raz bardziej, kiedy już rozpakuje się prezenty gwiazdkowe. Bywa tak, że nic nie jest takie, jak sobie wyobrażaliśmy… Zaraz, zaraz, ale po co ten pesymizm? Zdaje się, że mój obecny nastrój zaczął wpływać na ten tekst, a tak być nie może… Przecież to, czy nasze Święta będą magiczne, czy nie, zależy tylko i wyłącznie od nas! Wszystko da się zaplanować, a świąteczną, niepowtarzalną atmosferę można stworzyć… Jeżeli chcemy, by te Święta były naprawdę wyjątkowe, powinniśmy ze wszech stron otaczać się przedmiotami, które sprawiają, że czujemy się… właśnie tak magicznie, niesamowicie. A co działa lepiej, niż dobra książka? Macie rację, nic. A jeżeli dodać do tego zestawu jeszcze pudełko korzennych ciasteczek, to naprawdę niemożliwym jest znalezienie lepszego zestawu.
„Dziadek do orzechów” przez długi czas znajdował się na liście książek, które chciałabym w przyszłości przeczytać i w końcu w okresie przedświątecznym znalazł się dla niego czas. To niesamowita lektura, która w parę zimowych wieczorów przeniesie Was w zupełnie inny świat…

Zachłyśnięci sławą i chwałą wielkich odkrywców jak Kolumb czy Vasco da Gama, zapominamy o tym, co faktycznie znaczyła kolonizacja. Warto na to spojrzeć jednak nie swoimi oczami, lecz cudzymi – ludów podbitych. Wydaje nam się, że wyciągnęliśmy ich z tej ciemności, pozwoliliśmy na rozwój, daliśmy cudowne możliwości zbudowania silniejszych, atrakcyjniejszych państw. Być może, ale dokonaliśmy tego batem i przelewem krwi. Wyrżnęliśmy połowę ludności rdzennej, wzięliśmy sobie niewolników, którzy choć przecież ludzie, byli dla nas mniej warci, niż zwierzęta. Rządziliśmy surowo, karaliśmy po sto kroć bardziej, niż na to zasługiwano, zabijaliśmy dla kaprysu. A wszystko to dlatego, że wydawało nam się, że wiemy lepiej. Że jesteśmy lepsi.

O ptakach często krzywdząco mówi się, że są posiadaczami owych „ptasich móżdżków”, mniejszych niż orzeszek, odrobinę większych od ziarnka, służących im jedynie do wyszukiwania jedzenia i – ewentualnie – schronienia przed zimnem. Niesprawiedliwie postrzega się w ogóle zwierzęta, ale same ptaki są zwieńczeniem owej niesprawiedliwości. Tymczasem zapewniam Was, że powiedzenie komuś „masz ptasi móżdżek”, może być jednym z największych komplementów, jakie zdoła usłyszeć w ciągu całego swojego długiego życia. Chcecie wiedzieć dlaczego? Przeczytajcie „Geniusz ptaków”!

W niejednej swojej recenzji wspominałam już, że cenię sobie dobrą literaturę chińską, szczególnie uwielbiając Mo Yana, chińskiego Noblistę z 2012 roku. W drugiej połowie 2017 roku ukazały się dwie fantastyczne powieści, traktujące o wydarzeniach społecznych i historycznych dawnych Chin – wznowienie „Dzikich łabędzi” Jung Chang i „Nie mówcie, że nie mamy niczego” Madeleine Thien. O ile jednak ta pierwsza jest bardziej „przyziemna”, bowiem poza sferą fabularną całkowicie skupia się na historii, tak opowieść kanadyjskiej pisarki otoczona jest dźwiękiem muzyki, starymi opowieściami, gdzie fikcja miesza się z rzeczywistością, a granice pomiędzy prawdą, a snem, nie są już tak jasno wytyczone.
To mało wspomnieć, że to powieść, która znalazła się w finale Nagrody Bookera i zachwyciła samą Alice Munro.

Chociaż Poświatowską uważa się za jedną z najbardziej romantycznych poetek w historii literatury polskiej, Halina tak naprawdę miała jeszcze drugą twarz. Była zazdrosna, uparta, niejednokrotnie wredna, uszczypliwa, samolubna. Nie była – nie tak do końca – tą delikatną i porcelanową lalką, jak zwykło się ją postrzegać, tak kruchą, że przy bardziej czułym objęciu mogłaby się rozlecieć, rozbić na kawałki, ale raczej kobietą z krwi i kości, za wszelką cenę pragnącą miłości. Zresztą właśnie tak, w liście do Marioli Pryzwan określił ją Ireneusz Morawski, jako kobietę, która na zawsze i bardzo chciała być kochana, a w zamian za to dawała tak wiele – pozwalała się kochać.

Chociaż mamą nie jestem, opiekuję się dwuletnim urwisem (no prawie dwuletnim, bo świętować będzie dopiero pod koniec listopada). I dam głowę, że nie jeden rodzic zmaga się z problemem wychowania swojej pociechy na dobrego, zachłannego czytelnika. Podobno trzeba trafić na „tę” książkę, by zachwycić się literackim światem i chcieć go zgłębiać. Kiedy byłam mała, też niby nie chciałam czytać – broniłam się przed książkami rękami i nogami… dopóki nie dopadła mnie nuda. Nie miałam pojęcia co z sobą począć, tułałam się po domu bez pomysłu na spędzenie popołudnia. Wtedy ktoś – mama lub siostra – podsunęli mi „Piękną i bestię” i… przepadłam. Czytałam całe popołudnie dopóki nie skończyłam. Co więcej, nie dałam się od książki odciągnąć – nawet na obiad. Inną powieścią, która tak mnie zafascynowała była „Lassie, wróć!”. Teraz tę dziecięcą fascynację przeżywam na nowo, pokazują małemu Robertowi książeczkę „Kajtek nie umie fruwać”.

Z początkiem tego roku przygotowałam dla Was wpis, przedstawiający 13 ciekawostek o słynnych pisarzach. Miałam zamiar powtórzyć tę serię, dlatego przez parę miesięcy sumiennie zbierałam dla Was kolejne anegdotki, aż w końcu nazbierało się ich tyle, by móc poświęcić temu osobny post. Chociaż mogą uchodzić za nudnych czy wywyższających się, tak naprawdę są ludźmi pełnymi humoru, zabawnymi i energetycznymi ludźmi. A co więcej – wśród swoich znajomych musieli uchodzić za niezłych wariatów. Mimo to z ręką na sercu przyznaję, że nie pogardziłabym takim wariatem wśród grona swoich znajomych.
Która z tych ciekawostek jest Waszą ulubioną?

Ta historia nie miałaby swojego początku, gdyby nie jeden wiersz… Mawia się, że literatura jest ucieczką od rzeczywistości do innego świata. Przez kilka tych lirycznych wersów hrabia Aleksander Iljicz Rostow miał już nigdy nie powrócić do świata wówczas mu znanego – do uśmiechów kawiarnianych dam, do spacerów w deszczu długimi ulicami Moskwy, do wieczorów spędzanych w teatrze. Utwór sporządzony przez niego określony został jako antyrewolucyjny i nakazem sądu hrabia został wtrącony do więzienia… odtąd miał nie wyściubiać nosa poza luksusowy hotel Metropol.