W Dzień Kobiet każda z nas chce się czuć wyjątkowo: piękna, podziwiana, silna. Każda chce się ładnie ubrać i umalować, dostać kwiaty, zjeść kolację, lśnić przez cały dzień, epatować swoją kobiecością i czarem. Jednak ten dzień to nie tylko okazja, być dać kobiecie czerwony pęczek goździków, ale przede wszystkim by przypomnieć sobie o tych prostych wartościach: o równouprawnieniu, prawie do głosowania, o tym, że mimo iż delikatne na zewnątrz, tak naprawdę potrafią być silne wewnątrz i mogą zajmować się dokładnie tym samym, czym zajmuje się płeć przeciwna (mowa tu oczywiście nie tylko o zawodach).

Dla każdego przychodzi taki czas, kiedy stając u progu dorosłości musi podjąć pewne decyzje. Właśnie wtedy, ważąc na szali swoje losy, dowiadujemy się, czym jest dorosłość – nie osiągnięciem pełnoletności, lecz raczej umiejętnością decydowania o sobie i braniem konsekwencji za swoje czyny.
Młodość – z żalem i nostalgią – wzdycha nie jeden z nas. Choć wydaje się niedoścignionym ideałem, to tak naprawdę krótki czas przesycony pogonią za marzeniami, chodzeniem z głową w chmurach i patrzeniem przez różowe okulary…
Jakże zdradzieckie mogą okazać się idee, w które wierzymy, jakże mylna, prowadząca do ślepej uliczki, z której nie ma już powrotu, może stać się pogoń za własnym szczęściem. Świadomość ta jest tym bardziej cierpka, im obfitsze są nasze pragnienia i im mniej lat sobie liczymy.

Miejscowa ludność nie wspina się w góry, aby nie nachodzić bóstw w ich środowisku. Annapurna to bogini urodzaju. Majestat i potęga. Duma i chwała. Ale jednocześnie również i góra, która zabiła wielu. Byli tacy, który przez Annapurnę stracili część siebie – nie zdołali się wspiąć na sam szczyt, a obrażenia były tak wielkie, że musieli niejednokrotnie poddawać się amputacji. Ale byli również i tacy, którzy próbowali ją okiełznać i w tej nierównej walce zginęli. Zamarzli, a ich ciała wygrzebywano spod śniegu. Bo Annapurna to góra, która nie każdemu pozwala zakosztować tak zażyłej z nią bliskości. 8091 m, a na każdym pojedynczym metrze, kryje się śmiertelne niebezpieczeństwo.

Od momentu, kiedy po raz pierwszy przeczytałam „Smażone zielone pomidory” Fannie Flagg, czytam tę książkę każdego lata. Jest tak niesamowicie pozytywna, ciepła, zabawna i błyskotliwa, że nie sposób mi sobie wyobrazić najpiękniejszych dni w roku (bo letnich!) bez jej towarzystwa. Zresztą mimo że to literatura gatunkowo raczej „lekka”, Flagg nie stroni od przekazywania swoim czytelnikom życiowych mądrości, trafnych porad starej, dobrej przyjaciółki, pomagających brać życie w całości takim, jakim jest, uśmiechać się do przeciwności losu i każdego dnia na nowo podejmować walkę o lepsze jutro.

Muzyka i literaturą są mi bardzo bliskie – jedna dlatego, że opisuje świat melodiami, druga, bo mówi o nim słowami. Nigdy nie myślałam o tym, że one obie mogłyby iść razem ze sobą w parze, dopóki nie trafiłam na książkę przesiąkniętą muzyką, aż do samego końca. Dodatkowo, promując tę książkę, wydawnictwo zaproponowało ścieżkę dźwiękową, która miała umożliwić bardziej dogłębne doznania podczas lektury… Od tego czasu każdą książkę, która opowiadała jednocześnie o wielkiej muzyce, traktowałam z zainteresowaniem. W ten też sposób powstał wpis, opowiadający o paru niesamowitych pozycjach z dźwiękami w tle.

Eka Kurniawian byłby dla mnie autorem anonimowym, gdyby pewnego zimowego dnia ubiegłego roku nie dotarła do mnie paczka niespodzianka od Wydawnictwa Literackiego. Pamiętam, że premierę książki „Piękno to bolesna rana” jakoś zlekceważyłam, natomiast kiedy zagłębiłam się w lekturze, powieściowy świat całkowicie mnie pochłonął. Samowolnie ochrzciłam Kurniawiana „Marquezem z Indonezji”, bowiem jego powieść była tak podobna do „Stu lat samotności”, że od jej przeczytania nie potrafiłam myśleć o tych dwóch autorach oddzielnie. Do tego wszystkiego była podobna wcale w nie złym znaczeniu, bowiem ona w czasie czytania błyszczała tym pięknem Marqueza, wielokrotnie przypominając jego prozę, a jednak wciąż pozostając książką inną, samodzielną. Mityczne miasteczko, mężczyźni uganiający się za kobietami, baśnie i legendy – słowem: realizm magiczny.
W styczniu tego roku ukazała się w Polsce druga książka Kurniawiana – „Człowiek Tygrys”. Już nie tak dobra, jak jej poprzedniczka, nie tak zachwycająca, ale kto wie, czy nie ciekawsza?

Każdy z nas zna takiego sąsiada, któremu przeszkadza dosłownie wszystko. Plotkujesz na podwórku z przyjaciółką? Źle! Nucisz pod nosem, pieląc rabatkę? Źle! Śmiejesz się głośno, bo właśnie ktoś opowiedział Ci zabawny dowcip? Źle! Ptaki mieszkające na drzewie też miały takiego sąsiada, którego drażnił najcichszy wydawany przez nie odgłos…

Wszystkie kobiety lubią się stroić – stać przed szafą, wybierać i przymierzać ciuszki. A może różowa sukienka i kremowe buty zamiast dżinsów i bluzki? Albo lepiej: czarne szpilki? A gdyby do tego dodać kapelusz? Mała torebka czy większa? Korale czy perły? A może zwykły naszyjnik? Ale to przecież nie wszystko, bo jeszcze makijaż trzeba zrobić i fryzurę ułożyć… A czas? Ten się przecież nie rozciąga!
No dobrze, może troszkę przesadzam, bo pewnie jednak większości z nas ten problem przedstawiony w aż tak ogromnej hiperboli nie dotyczy, jednak z pewnością istnieją takie kobiety, dla których codziennie wyjście z domu wygląda właśnie w ten sposób… A przynajmniej są takie kaczki.