Chociaż powiedzenie mówi, by nie oceniać książki po okładce, gdybym tego nie zrobiła, nigdy nie trafiłabym na prozę dla dorosłych Tove Jansson. Przepiękne okładki wydawnictwa Marginesy skusiły mnie. Zaczęłam od „Córki rzeźbiarza”, uzupełniłam „Wiadomością”, przeczytałam „Listy”, aż w końcu trafiłam na „Słoneczne miasto”, które jest lekturą idealną właśnie na lato – cisza i spokój małego miasteczka, gorąca Floryda, morze i łodzie, wiara, nadzieja, wielkie marzenia, a do tego szczypta humoru… czy trzeba czegoś więcej? Swój zbiór powieści Finki uzupełniłam ostatnio o „Lato”, kolejną niesamowitą pozycję, lecz tym razem wydaną nie przez Marginesy, a Naszą Księgarnię. Co mnie ogromnie cieszy, to okładka zaprojektowana przez tą samą graficzkę – a więc nie odstająca od marginesowskich wydań, powiedziałabym nawet, że najładniejsza z wszystkich, bo z pięknym, ciepłym rysunkiem. Od pierwszej chwili, gdy ją ujrzałam, zapragnęłam tej książki tak, jak w letnie popołudnia pragnie się kąpieli w jeziorze, lodów truskawkowych i nieograniczonej ilości mrożonych kaw. „Lato” Tove Jansson jest najlepszą książką autorki, jaką czytałam i już na zawsze kojarzyć będzie mi się z sierpniem.

Najpierw „Dżoker”, a później „Domino” – te dwie powieści wstrząsnęły mną do głębi. „Dżokera” czytałam dwa lata temu, w świąteczny, bożonarodzeniowy czas i sięgnęłam po niego tylko dlatego, że powieść tę zaproponowało mi wydawnictwo, a nie miałam na ten czas żadnej innej lektury. Już po kilkudziesięciu stronach rozkochałam się w Krzysztofie – głównym bohaterze, choć po prawdzie mówiąc nie wiedziałam, czy kocham bardziej jego – Wilczyńskiego, lubiącego być w centrum uwagi, czy jego przyjaciela – Kostka Kotkowskiego, który jak na Kota przystało, chadzał własnymi ścieżkami. Z tym większą radością i zaangażowaniem sięgnęłam więc po kontynuację – „Domino”. To wtedy przepadłam do głębi… spędziłam z powieścią dwa fantastyczne, letnie wieczory, czytając w ogrodzie i dziwiąc się coraz bardziej fabule. Piedziewicz nauczył mnie jednak cierpliwości, bo na „Dakotę”, ostatnią część trylogii, musiałam poczekać kolejny rok.

Seria EKO Wydawnictwa Marginesy pokazuje historie niezwykłe – od legend i mitów na temat podwodnego miasta Encante, w którym żyją różowe delfiny, przybierające ludzką postać by uwodzić kobiety, poprzez wyprawę na oba bieguny i poznanie tamtejszej fauny i flory, zgłębienie życia trzmieli, aż po historię przyjaźni człowieka z wilkiem. Do tej pory ukazało się dziewięć cudownych, absolutnie wyjątkowych przyrodniczych opowieści, które zadowolą tak naukowca, jak i amatora, który zwierzęta obserwuje jedynie w miejskim ZOO, a z roślinami bliższy kontakt ma tylko poprzez swój balkon. Wśród nich pojawiła się historia Christophera Hogwooda, niezwykłej świnki, która udowadnia nam, że szczęścia nie trzeba szukać daleko. Że czasem i świński ryjek się do nas uśmiecha

O postaci Tony’ego Kososkiego pisałam przy okazji recenzji jego drugiej książki “Widzieć więcej” – to zwykły chłopak z Oruni, podróżnik, backpacker, autostopowicz, wieczny marzyciel, który wymyślił sobie, by zwiedzić świat. W ślad za tym marzeniem zaczął podążać, próbując życia na własną rękę. Podróżował za darmo, noce spędzając w namiocie, jadając owoce z drzew albo będąc zapraszanym przez lokalnych mieszkańców na posiłki, czasem dzięki ich uprzejmości mógł spędzić w ich domach kilka dni. Na transport nie wydawał ani złotówki, łapiąc “stopa” lub docierając do miejsca swojej destynacji o ile własnych nóg. Zwiedził połowę Ameryki Południowej tylko dlatego, że chciał. Podróż go wchłonęła – jak tłumaczy.
Zapraszam Was serdecznie na rozmowę z tym fascynującym człowiekiem!

Poznajcie Tony’ego – dwudziestoparolatka z marzeniami większymi niż Ziemski glob. Pochodzący z gdańskiej Oruni chłopak postanowił w końcu te marzenia spełnić i wyjeżdżając na wolontariat na Mistrzostwa Świata w Rio zdecydował się, by nie kupować od razu biletu powrotnego. Stwierdził, że pewnie będzie chciał wykorzystać okazję i zwiedzić w Ameryce coś jeszcze, niż tylko najbardziej znane brazylijskie miasto. Może coś więcej, niż tylko Rio de Janeiro? A może uda się jeszcze przedostać do Kolumbii… Wenezueli…? Tak z trzydziestu dni jego podróż przeciągnęła się do ponad czterystu. Jego pobyt miał trwać jedynie miesiąc, lecz Tony zapragnął, by potrwała ponad rok. A wiecie, co z tego wszystkiego jest najśmieszniejsze? Przez cały czas swojej wielkiej i szalonej podróży Tony wydał mniej, niż Wy, płacąc za parę nowych butów czy dizajnerskich dżinsów.

Każdy książkocholik wie, że życie jest za krótkie, by przeczytać wszystkie te powieści, które nas interesują, a co dopiero, by marnować je na złe książki. Dobór odpowiednich lektur jest więc warunkiem kluczowym, by w ogóle proces czytania wprawić w ruch. Ale jak uniknąć rozczarowań? Czy to nie tak, że czyhają one na nas gdzieś po drodze naszej samotne wędrówki przez świat książek?
Jako blogerka książkowa i – przede wszystkim – czytelniczka, rozczarowań miewam bardzo mało, jak na liczbę książek, które czytam w roku. Chociaż osiągam liczbę około 80 powieści przeczytanych w czasie od pierwszego stycznia do ostatniego grudnia, liczbę słabych książek mogłabym policzyć na palcach jednej ręki… Czy więc możliwe jest całkowite uniknięcie czytelniczych fars i poświęcenie się tylko i wyłącznie dobrej, wartościowej i ambitnej literaturze? Niestety odpowiedź na to pytanie brzmi „nie”, ale z pewnością do stanu idealnego można się zbliżyć… tylko jak?

Do Papui Nowej Gwinei Paweł Zgrzebnicki wyruszył tak nieprzygotowany, jak nigdy dotąd, gdy udawał się w podróż. Chociaż przeczytał chyba wszystkie dostępne pozycje o tym kraju, jego wiedza i tak była na bardzo niskim poziomie. Dlaczego? Otóż Papua to miejsce zapomniane, jedno z ostatnich na Ziemi, gdzie czas płynie swoim rytmem, gdzie zachowały się pierwotne społeczności, dzikie plemiona, wciąż żywe legendy, mity o łowcach głów i kanibalach. Nie zważając na niebezpieczeństwo i poziom przestępczości w Papui, biorąc sobie do serca przestrogi, autor wyruszył w podróż swojego życia – do wiosek i osad dzikich papuaskich plemion.

Od dawna już męczyła mnie myśl, że chociaż Sherlock Holmes to najpopularniejszy detektyw na całym ziemskim globie, ja nie miałam okazji zostać mu jeszcze przedstawioną. Chciałam jak najszybciej ten błąd naprawić, dlatego w bibliotece często zatrzymywałam się przy półce, na której gościli oni – panowie Sherlock i Watson – zawsze jednak wpadało mi w ręce coś innego, więc długo jeszcze kazałam na siebie czekać tym dwóm dżentelmenom.
Wydawnictwo MG, jakby czytając w moich myślach, postanowiło zmienić tą niezręczną sytuację, wydając „Psa Baskerville’ów”, trzecią powieść Sir Arthura Conana Doyla, w całkowicie nowej, przepięknej oprawie. Moje pierwsze spotkanie z Holmesem odbyło się zatem zupełnie nie po kolei, ale z satysfakcją mogę oznajmić, że należało ono do udanych.