Hey Jude, All you need is love, Love me do, Strawberry fields forever, Lucy in the shy with diamonds, Let it be… czy jest ktoś, kto nie zna przynajmniej jednej z tych piosenek? Kiedy tylko usłyszymy nazwę „The Beatles” już w uszach brzęczy nam melodia, którą kojarzymy z tym zespołem. Był taki okres w moim życiu, w którym bardzo fascynowałam się Beatlesami, do tego wręcz stopnia, że wszystko co robiłam, przeplatałam z ich muzyką. Rozkochana w Yesterday biegałam do tej piosenki, uzupełniając ją Michelle, kiedy się kończyła. Później zwolniłam nieco tempo, porzucając czwórkę z Liverpoolu na rzecz muzyki bardziej współczesnej, ale zespół na zawsze zakorzenił się w moim sercu. Kiedy zobaczyłam więc w księgarni książkę „Beatlesi” wiedziałam, że muszę ją przeczytać.

„Młokos”, znany też pod nazwą „Młodzik”, to dzieło najmniej znane i przez to też najmniej doceniane spośród wszystkich najpopularniejszych książek Dostojewskiego, poruszających tematykę moralną. To też książka najmniej „medialna”, jeżeli można tak określić coś, co stworzono w XIX wieku, bo nieszczęśliwie pominięta i zapomniana przy innych monumentalnych dziełach autora, takich jak „Biesy”, „Zbrodnia i kara”, „Idiota” czy „Bracia Karamazow”. „Młokos” dostępny jest zaledwie w dwóch-trzech wydaniach, przy czym ściśle pod tym tytułem wydało go jedynie Wydawnictwo MG, czyniąc tym samym głęboki ukłon w stronę czytelnika, bo tytuł ten idealnie oddaje treść książki – o wiele lepiej ją odzwierciedla, niż tłumaczony wcześniej „młodzik” czy „żółtodziób”.

Chociaż drzewa jeszcze się nie zazieleniły, a i dni są wciąż chłodne jestem pewna, że już niebawem wiosna ukaże się nam w całej swojej pięknej postaci. Wiem to oczywiście z poczynionej przeze mnie obserwacji ogrodu i przebijających się przez ziemię liści tulipanów, ale nie tylko – to informacja w stu procentach potwierdzona przez mojego tajnego informatora. Mowa oczywiście o Knåusgardzie, który swoją nową serią – „Cztery pory roku” – zwiastuje każdą zbliżającą się zmianę pogody. W „Jesieni” pisał przede wszystkim o tym, co go otacza – od żab, jabłek i os, poprzez muszle klozetowe, ramy obrazów i wymiociny, zawierając klimat coraz to chłodniejszych dni. W „Zimie” zawarł odrobinę świątecznej magii i grudniowych śniegów, opowiadając m.in. o „Świętych Mikołajach”. Ale chociaż w obu tych zbiorach krótkich tekstów literackich można było odnaleźć namiastkę jego rodzinnego życia, dopiero „Wiosnę” Norweg w pełni poświęca swojej maleńkiej córeczce – już narodzonej. O ile w dwóch poprzednich częściach zawierał krótkie listy, tak „Wiosnę” uczynił w całości jednym pięknym, bardzo epickim listem, swoistym pamiętnikiem trudnych dni, które udało mu się pokonać tylko dzięki miłości do tej maleńkiej istoty.

Życie wielokrotnie płata nam figle; gdy myślimy, że wszystko układa się jak z płatka, że będzie po naszej myśli, świat wywraca się do góry nogami i nic nie jest tak, jak być powinno. Wręcz przeciwnie – los rzuca nam pod nogi kłody, a na ścieżce, którą kroczymy napotykamy same przeciwności. Sama tego niejednokrotnie doświadczyłam i Wy, czytelnicy, zapewne też przynajmniej kilka razy znaleźliście się w takiej sytuacji. Co gorsza, w takich ciemnych sprawunkach lubią maczać palce osoby trzecie, a jak wiadomo zazdrość i zawiść to potężni przeciwnicy, trudni w walce, wielokrotnie wręcz niepokonani. A żeby osiągnąć sprawiedliwość, trzeba zapłacić – i to cenę wcale nie niską.

„Wigilijne psy”, to zbiór opowiadań Łukasza Orbitowskiego, który ukazał się po raz pierwszy ponad dziesięć lat temu, w 2015 roku został zaś wznowiony i uzupełniony o trzy dodatkowe utwory przez wydawnictwo Sine Qua Non. Sama książka powstała, kiedy autor miał trochę ponad dwadzieścia lat, dlatego zdecydował się zachować ten buntowniczy, drapieżny i przede wszystkim młodzieńczy styl przy kolejnym wydaniu „Wigilijnych psów”. Bo, jak sam potwierdza, nie obchodziło go wtedy niewiele ponad to, niż żeby świat spłonął. Świat więc powoli się palił, a on zaczynał swoją przygodę z pisarstwem. Niestety niezbyt udaną, jak to przy tych pierwszych razach bywa.

Chociaż wiele pisarzy, to w życiu codziennym zwykli nudziarze, większość z nich mogłaby się podzielić równie fascynującymi historiami, jakie opisują w swoich powieściach. O tym, że Hłasko był buntownikiem, wiadomo nie od dziś, ale sporo za uszami miał też Charles Dickens, Franz Kafka czy Hans Christian Andersen…  Dlatego dziś o literackich kotkach i homarach, kilku pornograficznych zdjęciach, opakowaniach zjedzonych tabletek, przyjaźniach i rozstaniach – słowem: przed Wami 13 ciekawostek z życia sławnych literatów!

Chociaż najbardziej kojarzona jest z serią o „Muminkach” skierowaną do dzieci, Tove Jansson już nieraz udowodniła, że tak samo dobrze czuje się w gatunku przeznaczonym dla dorosłych. Jej „Wiadomość”, która była pożegnalnym zbiorem opowiadań z czytelnikami, „Córka rzeźbiarza”, opowiadająca nam o relacjach w rodzinie Jansson, a także analizujące je „Listy” są doskonałymi przykładami prozy bardzo wrażliwej, wielowymiarowej i dojrzałej. Wydane 15 lutego nakładem wydawnictwa Marginesy „Słoneczne miasto” jest zbiorem dwóch mini powieści fińskiej pisarki (tytułowego „Słonecznego miasta” i nieco krótszej zatytułowanej „Kamienne pole”), udowadniającym, że proza Tove Jansson nigdy nie straci na ważności, a prostota zdań stanowi tylko o ich trafności.

O życiu współczesnych Majów wiemy niewiele – tyle, ile przeczytamy w prasie, zobaczymy w telewizji, czy ewentualnie na którymś z kanałów Youtube. Kojarzą nam się z przeszłością, z osiągnięciami architektonicznymi, liczbami, pismem hieroglificznym, mordami rytualnymi, pilnowaniem czasu, aż wreszcie – z końcem świata. To w 2012 roku świat miał się skończyć, a Europę ogarnęła wtedy mania – jedni roztrwaniali majątek, chcąc zakosztować ostatnich przyjemności na tym świecie, inni zbierali zapasy, przygotowując się do survivalu. Nikt jednak nie zapytał Majów, co w ich rozumieniu oznacza koniec świata – czy ziemię odwiedzą jeźdźcy apokaliptyczni, wystąpi wąż o dwóch głowach, a zwierzęta będą pożerać ludzi… czy to po prostu zamknięcie jednego kręgu i przejście do drugiego?