Wśród nowości września ukazała się między innymi “Wyspa drzew” tureckiej autorki. Elif Shafak jest jedną z moich ulubionych pisarek i z ogromną ciekawością sięgam po kolejne jej książki. Trochę ze strachem, bo mam wrażenie, że po przeczytaniu “10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie” żadna nie będzie już tak dobra… Ale również z fascynacją, bo czuję się na tym gruncie bezpiecznie – uwielbiam pióro autorki i wiem, co może mi zaoferować. Po wakacjach spędzonych w Grecji z przyjemnością przeniosłam się na Cypr wraz z najnowszą powieścią “Wyspa zaginionych drzew”, gdzie jedną z głównych bohaterek jest… figa!

Shafak po raz kolejny udowadnia, że podróż w celu poznania własnych korzeni bywa bolesna. Jak wydobyć na powierzchnię tematy, o których starsze pokolenie woli już zapomnieć? Czy czas rzeczywiście leczy rany i czy po wielu latach zwaśnione narody są w stanie się połączyć w braterskiej miłości? W jaki sposób posklejać w całość rozbitą rodzinę?

“Rów Mariański” to powieść krótka, ale bardzo intensywna. Ma zaledwie 270 stron, ale ładunek emocjonalny, jaki ze sobą niesie, jest ogromny. Stawiam ją bardzo wysoko w swoim prywatnym rankingu najważniejszych książek 2022 roku. Porusza ważne tematy, z którymi – jeśli się jeszcze nie borykaliśmy – na pewno przyjdzie nam się spotkać. Śmierć jest częścią życia i nie przejdzie obok nas obojętnie. Chcąc, nie chcąc, prędzej czy później będziemy musieli stawić jej czoła i oddać swoich najbliższych…

Nigdy nie sądziłam, że powieść o żałobie i utracie najważniejszej osoby w życiu może być jednocześnie zabawna i podnosząca na duchu. Szkoda, że nie została wydana wcześniej – w momencie, kiedy i ja straciłam kogoś bardzo ważnego. To książka, która uczy, bawi, pociesza i wzrusza. Wszystko, czego potrzebujecie, zapisane jest na tych 270 stronach.

“Ludzie stamtąd” to książka, która była dla mnie nie lada wyzwaniem. Uwielbiam tematykę wsi w literaturze polskiej. Moją ulubioną lekturą szkolną i do dziś jedną z ulubionych powieści są “Chłopi”. Czytałam parę razy w życiu i zawsze z tym samym zachwytem. Natomiast tutaj nie zaiskrzyło. Być może winna jest temu forma – nie przepadam za opowiadaniami, mimo że co jakiś czas po nie sięgam, próbując się przełamać. Nie zżyłam się z bohaterami, nie wczułam w klimat. Dlatego też bardzo długo zwlekałam z recenzją tej książki – musiałam ją “przetrawić” i poukładać sobie w głowie.

Jeżeli jesteście fanami ambitnych lektur i lubicie wracać do klasyki literatury polskiej – czytajcie dalej.

“Zaś słońce wschodzi” jest pierwszą powieścią Ernesta Hemingwaya. Wydano ją w 1926 roku i wywołała wówczas sensację towarzyską, choć opinie krytyków były dość rozbieżne. Powieść dostarczyła wiele wzorców i inspiracji dla czytelników i pisarzy. Do dziś, jest uważana, za jedną z najważniejszych książek Hemingwaya.

“Miasteczko Middlemarch” to kolejny klasyk na mojej półce. Kto jest ze mną trochę dłużej ten wie, że często i chętnie sięgam po takie powieści.  Tu skusiła mnie nie tylko klasyka, ale przede wszystkim klimat małego miasteczka! Uwielbiam powieści, których akcja dzieje się na prowincjach, gdzie wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą… Gdzie z pozoru zieje nudą, życie toczy się niespiesznie, ale tak naprawdę to kocioł, który aż kipi od skandali i tajemnic! Dokładnie takie jest Middlemarch – niepozorne i spokojne, ale tak naprawdę kryje w sobie coś więcej…

Opowiadania ze zbioru “Proszę państwa do gazu” pamiętam jeszcze z licealnych czasów. Poza szkołą nie miałam okazji poznać innych jego tekstów, dlatego cieszyłam się na to ponowne spotkanie. Oczywiście zdawałam sobie sprawę z tego, że będzie to ciężka przeprawa. O wiele łatwiej czyta mi się powieści inspirowane wojennymi wydarzeniami, niż prawdziwe przeżycia ludzi, którzy przez to piekło przeszli. Powieści dopuszczają dozę fantazji i nierealności, natomiast przeżycia i relacje trzeba przyjmować na chłodno i bardzo trudno po nich normalnie funkcjonować. Tym bardziej, jeśli pisane są właśnie takim językiem – chłodnym, pozbawionym emocji. Wciąż nie mogę w to uwierzyć, że to ludzie ludziom zgotowali ten los, że to, o czym autor pisze, wydarzyło się i to wcale nie tak dawno… Jestem jednak zdania, że takie książki TRZEBA czytać, mimo że są niewygodne – by wiedzieć i nie dopuścić do tego, by wydarzyło się to ponownie.

“Zapomniany ogród” to niezwykła, pełna magii i uroku opowieść o powrocie do przeszłości, poszukiwaniu siebie i próbie rozwikłania rodzinnej tajemnicy. Kim byśmy byli bez własnych korzeni? I jaką cenę jesteśmy gotowi zapłacić, by dowiedzieć się, jak daleko sięgają?

Kate Morton zachwyciła mnie swoim piórem w powieści “Milczący zamek“, dlatego gdy tylko dowiedziałam się o wznowieniu kolejnej perełki w serii butikowej, wiedziałam, że muszę ją przeczytać! (Nie jest z resztą tajemnicą, że bardzo lubię książki wchodzące w ten cykl, więc tę nowość po prostu musiałam poznać!). Powieść ma ten klimat, który cenię sobie najbardziej: starego dworu, mrocznej tajemnicy, przemilczanych zbrodni, ludowych opowieści. Tłem dla niej jest stara dobra Anglia ze swą dostojnością i mgłami, które przerażają nawet tych najbardziej odważnych.

“Księga dżungli” to dla wielu z nas jedna z najważniejszych historii z dzieciństwa. Z ogromną przyjemnością wróciłam do niej, odkrywając – wcale nie bez zaskoczenia – jak bardzo różni się od znanej bajki Disneya. Za to właśnie uwielbiam książki – za pokazywanie zupełnie innej perspektywy, a czasem wręcz zgoła innej historii. To nie jest błaha i sielankowa opowieść o chłopcu, żyjącym w dżungli. To brutalna, pełna zwrotów akcji opowieść o oddaniu, braterstwie, lojalności, zemście i wolności.

Po przeczytaniu prawdziwej historii Mowgliego bohater ten stał się dla mnie jednym z najważniejszych w życiu.