Przygody Kajtka, szpaczka, który musiał nosić okulary poznawaliśmy od drugiej części, a mianowicie od „Kajtek nie umie fruwać”. To tylko udowodniło nam, że są to książeczki, których nie trzeba czytać po kolei, by móc w pełni czerpać przyjemność z opowiedzianej historii. Mój siostrzeniec zachwycił się historiami, ale jeszcze bardziej upodobał sobie ilustracje, które są wręcz obłędne. Co więcej, Kajtek to bohater, którego po prostu nie da się nie lubić!

Chociaż mamą nie jestem, opiekuję się dwuletnim urwisem (no prawie dwuletnim, bo świętować będzie dopiero pod koniec listopada). I dam głowę, że nie jeden rodzic zmaga się z problemem wychowania swojej pociechy na dobrego, zachłannego czytelnika. Podobno trzeba trafić na „tę” książkę, by zachwycić się literackim światem i chcieć go zgłębiać. Kiedy byłam mała, też niby nie chciałam czytać – broniłam się przed książkami rękami i nogami… dopóki nie dopadła mnie nuda. Nie miałam pojęcia co z sobą począć, tułałam się po domu bez pomysłu na spędzenie popołudnia. Wtedy ktoś – mama lub siostra – podsunęli mi „Piękną i bestię” i… przepadłam. Czytałam całe popołudnie dopóki nie skończyłam. Co więcej, nie dałam się od książki odciągnąć – nawet na obiad. Inną powieścią, która tak mnie zafascynowała była „Lassie, wróć!”. Teraz tę dziecięcą fascynację przeżywam na nowo, pokazują małemu Robertowi książeczkę „Kajtek nie umie fruwać”.