“Chołod” to najnowsza powieść Szczepana Twardocha, której byłam bardzo ciekawa. Staram się być na bieżąco z literaturą tego autora i czytać wszystko, co pojawia się na rynku nowego. Co prawda z wyrzutem wciąż spogląda na mnie “Wieczny Grunwald”, ale uparcie wierzę, że kiedyś nadrobię lekturę. “Chołod” to owoc niezwykłej wyprawy na daleką Północ, którą autor musiał odbywać w momencie, gdy rzeczywistość zaczęła go przytłaczać. Myślę, że każdy z nas ma na świecie takie swoje miejsce, w którym czuje się lepiej; jest w stanie zebrać myśli, zaczerpnąć energii do dalszej tułaczki po tej ziemi, nabrać dystansu. Dla niektórych takim miejscem będzie po prostu dom – przytulny, zawsze gotów, by nas przyjąć. Dla innych nieco bardziej odległy zakątek ziemi. Tak właśnie dla Twardocha takim miejscem jest Spistbergen – surowy i wymagający, pozwalający autorowi na zebranie się w garść.

Ta wyprawa była inna niż wszystkie; to właśnie podczas niej Twardoch poznał niezwykłą kobietę, która dała mu do przeczytania dzienniki Konrada Widucha, na których podstawie powstał “Chołod”. Dobry pisarz potrafi czerpać inspirację ze wszystkiego, co go otacza. W tej sytuacji los uśmiechnął się do Twardocha i niemalże gotowy materiał na powieść podsunął mu pod nos.

“Ghostland. Ameryka i jej nawiedzone miejsca” to niezwykła podróż do najmroczniejszych miejsc Ameryki w poszukiwaniu zjawisk nadprzyrodzonych. Opowieści o duchach znamy i lubimy (choć trochę) wszyscy. Jako dzieci przekazywaliśmy je sobie z zafascynowaniem, jako nastolatkowie trochę się z nich śmialiśmy, teraz już w nie nie wierzymy. Są jednak na świecie miejsca, w których podobno straszy… Ludzie doświadczają w nich dziwnych stanów, przedmioty magicznie zmieniają swoje miejsca, a ich historia często zawiera wiele niewyjaśnionych luk.

Colin Dickey wybiera się w niezwykłą podróż, której celem są właśnie tytułowe nawiedzone miejsca Ameryki. Czy odnajdzie tam duchy, w które ludzie wierzą od setek lat? Jakie historie i opowieści chcą nam przekazać te opuszczone budynki, stare domostwa, szpitale psychiatryczne czy nawet… ulice miast?

“Młodość” to kolejna perełka Wydawnictwa Literackiego z niepowtarzalnymi ilustracjami Lisy Aisato. Przyznaję się bez bicia, że gdyby nie te ilustracje, pewnie umknęłaby mi ta książka gdzieś w gąszczu zapowiedzi literackich. Gdy widzę na okładce informację, że “ilustrowała Lisa Aisato” to… po prostu muszę ją mieć! “Młodość” jest świetna – pod względem treści i rysunków, bez dwóch zdań warto po nią sięgnąć.

“Żywe morze snów na jawie” to druga książka Richarda Flannagana, po którą sięgam (sprawdź również moją recenzję “Pierwszej osoby“). Byłam jej bardzo ciekawa, ze względu na tematykę, którą porusza. Autor zgrabnie przeplata z fabułą problemy współczesnego świata, pobudzając czytelników do refleksji. To taka powieść, w której każdy z nas ma szansę dojrzeć cząstkę siebie, utożsamić się z bohaterami i ich uczuciami. Jest przejmująco smutna i pod pewnym względem niewygodna, bo każe nam szeroko otworzyć oczy.

“Wciąż o tobie śnię” to kolejna wznowiona przez Wydawnictwo Literackie powieść kultowej autorki – Fannie Flagg. Czytelnicy cenią ją przede wszystkim za tworzenie niepowtarzalnego klimatu małego miasteczka, gdzie wszyscy są dla siebie dobrzy i życzliwi. To wyidealizowany świat, będący doskonałą ucieczką od rzeczywistości. Fannie Flagg jak zwykle pokazuje, że po każdej burzy zawsze wychodzi słońce, a smutek też da się oswoić. Kreuje bohaterów, którzy wręcz ociekają życzliwością i naturalną słodyczą. Czy zatem “Wciąż o tobie śnię” można porównać do jej najlepszych powieści, takich jak “Smażone zielone pomidory”, “Babka stacja” czy “Nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie pójdę do nieba”? Przekonajmy się!

“Życie” urzeka od pierwszych stron. Niczego innego się z resztą nie spodziewałam po tej książce. Miałam już wcześniej okazję poznać “Śnieżną siostrę” oraz “Strażniczkę słońca” i za każdym razem tak samo się zachwycałam. To powieści dla dzieci, w których zakocha się również każdy dorosły… Przepiękne ilustracje tworzą niepowtarzalny klimat, a świat od razu wydaje się piękniejszy. Nie inaczej jest z kolejną książką tej autorki – “Życiem”. Tym razem forma jest jednak krótsza.

Lisa Aisato obrazami pokazuje nam, czym jest życie.

“Wielkie Księstwo Groteski” to najnowsza książka Szczepana Twardocha, zawierająca teksty, które powstały przez ostatnie 5 lat. Uwielbiam obcować z intelektem tego autora, lubię jego język – cięty, ironiczny, wyrafinowany. Sięgnęłam po tę pozycję z największą przyjemnością i dawkowałam ją sobie. Oto zbiór felietonów na tematy, które interesowały i poruszały Polaków od 2016 roku.

“Powrót do Whistle Stop” to kontynuacja kultowych “Smażonych zielonych pomidorów”, które zawładnęły moim sercem w czasach liceum. Od tego momentu praktycznie w każde lato czytam tę książkę – bo tak właśnie mi się ona kojarzy: z latem! Nie wyobrażam sobie, bym mogła ją czytać w jakąkolwiek inną porę roku. Jest świetna – błyskotliwa, mądra, podnosząca na duchu.

“Smażone zielone pomidory” zostały wydane w 1987 r. (1997 r. w Polsce), “Powrót do Whistle Stop” natomiast w 2020 r. (2021 r. w Polsce).  Te dwie powieści dzieli wszystko – między innymi szmat czasu i warsztat pisarski autorki (pierwsza książka została wydana przez niedoświadczoną jeszcze autorkę; druga przez jedną z najbardziej rozpoznawalnych i czytanych pisarek na świecie). Kiedy się dowiedziałam, że wychodzi kontynuacja mojej ukochanej powieści, byłam bardzo podekscytowana. Starałam się jednak zachować choć odrobinę zdrowego rozsądku, będąc pewną, że kontynuacja jest czymś zupełnie innym. Ostatecznie do lektury podeszłam z dystansem. Czy słusznie? Sprawdźcie poniżej!