Debiutancką powieść Marlona Jamesa pt. “Diabeł Urubu” wydawcy odrzucili aż 78 razy. Zaraz po opublikowaniu stało się o niej bardzo głośno – znalazła się m.in. wśród finalistów Los Angeles Times Book oraz Commonwealth Writers’ Prize. W kilkadziesiąt lat później jej autor dostał nagrodę Bookera za „Krótką historię siedmiu zabójstw”. Życie jest zaskakujące, tym bardziej życie opowieści. Kiedy przeczytałam tę informację na okładce zastanawiałam się, jak to się stało, że choć tyle razy sponiewierana przez wydawnictwa, powieść w końcu trafiła do czytelników, a jej autor stał się jednym z kluczowych twórców tej epoki?

Zachłyśnięci sławą i chwałą wielkich odkrywców jak Kolumb czy Vasco da Gama, zapominamy o tym, co faktycznie znaczyła kolonizacja. Warto na to spojrzeć jednak nie swoimi oczami, lecz cudzymi – ludów podbitych. Wydaje nam się, że wyciągnęliśmy ich z tej ciemności, pozwoliliśmy na rozwój, daliśmy cudowne możliwości zbudowania silniejszych, atrakcyjniejszych państw. Być może, ale dokonaliśmy tego batem i przelewem krwi. Wyrżnęliśmy połowę ludności rdzennej, wzięliśmy sobie niewolników, którzy choć przecież ludzie, byli dla nas mniej warci, niż zwierzęta. Rządziliśmy surowo, karaliśmy po sto kroć bardziej, niż na to zasługiwano, zabijaliśmy dla kaprysu. A wszystko to dlatego, że wydawało nam się, że wiemy lepiej. Że jesteśmy lepsi.