“Niepokój przychodzi o zmierzchu” to jedna z nielicznych książek, które musiałam naprawdę długo “przetrawić”, przemyśleć i po której musiałam równie długo… odpocząć.

W jednej z ostatnich recenzji – mowa dokładnie o “Domu Holendrów” – napisałam, że pochwalne recenzje i nagrody, jakie uzyskała dana książka, bardzo zachęcają mnie do jej przeczytania. Odwrotnie, niż u większości z Was. Wiele osób twierdzi, że zachwyty na okładce powodują, że do książki podchodzi się z jeszcze większym dystansem. Tymczasem ja mam zupełnie inaczej – chcę sprawdzić, co w trawie piszczy i skąd ten cały hałas…

Tak było i w tym przypadku, kiedy skusiłam się na przeczytanie powieści nagrodzonej Międzynarodową Nagrodą Bookera 2020. “Niepokój przychodzi o zmierzchu” z pewnością wzbudza zainteresowanie – jest to powieść kontrowersyjna, odważna i bezkompromisowa. Musiała swoje odleżeć na półce, abym mogła zebrać myśli i napisać o niej parę słów. Czy po jej przeczytaniu zmienię swoje nastawienie do okładkowych “ochów” i “achów”?

“Strażniczka słońca” to książka, na którą czekałam od końca zeszłego roku, kiedy tylko dowiedziałam się o jej premierze! Wcześniej miałam przyjemność czytać “Śnieżną siostrę”, która zachwyciła mnie treścią i magicznymi ilustracjami. Nie muszę powtarzać, że zakochałam się w tej opowieści, do której bardzo dużo wniosły właśnie ilustracje. Teraz przyszła odpowiednia chwila na lekturę “Strażniczki słońca”, bo choć mamy już przedwiośnie, to słońca jak na lekarstwo. Bardzo się cieszę, że ta opowieść ma swoją premierę wiosną – myślę, że właśnie teraz jest nam potrzebna taka opowieść – tym bardziej w tej pandemicznej rzeczywistości.

“Odrobina czarów” to przeznaczona dla młodszych czytelników opowieść o starej mapie, tajemniczej wyspie, legendzie szeptanej przez najstarszych mieszkańców wioski i… zaginionej siostrze! To okraszona magią powieść przygodowa, w której nie brak fantastycznych wątków. Bohaterkami są trzy niezastąpione siostry: Fliss, Charlie oraz Betty. Jedno jest pewne – z nimi nie będziecie się nudzić!

Ci z Was, którzy regularnie obserwują moje konta na Facebooku oraz Instagramie wiedzą, że ostatnio coraz chętniej sięgam po książki dla dzieci. W końcu któż powiedział, że literaturę dziecięcą lub młodzieżową należy czytać tylko i wyłącznie w młodym wieku?! Jedną z ostatnich książek – kultowych z resztą – po jakie sięgnęłam, był Harry Potter. Przede mną jeszcze obowiązkowa lektura “Ani z Zielonego Wzgórza” oraz “Jeżycjady”. Teraz jednak czas na “Odrobinę czarów” – zapraszam do przeczytania recenzji!

“Wyznanie” to najnowsza książka Jessie Burton – autorki “Miniaturzystki” i “Muzy”. Bardzo lubię powieści tej autorki. Dają one możliwość, by na chwilę oderwać się od otaczającej nas rzeczywistości, a ich fabuła jest intrygująca i wciągająca.
Bardzo chętnie sięgnęłam po “Wyznanie” podejrzewając, że ta lektura mnie nie zawiedzie. Czy faktycznie tak było?
Książka ma premierę 28 października, a ja już dziś zapraszam Was do przeczytania recenzji!

Seryjni mordercy od zawsze wywoływali w ludziach zarówno strach, jak i fascynację, dziwne zainteresowanie. Z jednej strony nikt nie chciałby spotkać ich na swojej drodze, ale z drugiej… każdy próbował zrozumieć “dlaczego” i niejednokrotnie do zasłyszanej opowieści dodawał swoje trzy grosze. Na ich temat powstało mnóstwo filmów oraz książek, niejednokrotnie sami sięgamy po kryminały, gdzie są ich głównymi bohaterami. Lubimy ich, współczujemy im, życzymy kary lub nawet śmierci. Jednak morderstwa to rzeczywistość, która nas otacza. W Polsce z rąk drugiego człowieka ginie około 500 osób rocznie. Dzisiejszy wpis poświęcam zatem książce o seryjnych mordercach II Rzeczypospolitej Polskiej – “będzie Wam u mnie jak w raju”.

“Pokora” to tytuł najnowszej powieści Szczepana Twardocha, która będzie miała swoją premierę dokładnie za 2 dni – 16 września. Ukaże się ona nakładem Wydawnictwa Literackiego.

Szczepan Twardoch jest pisarzem, którego książki albo się uwielbia, albo nienawidzi. Wydaje się, że nie ma tu stanów pośrednich, bowiem autor ma tyle samo zwolenników swojej prozy, co przeciwników. Po ucieczce do przedwojennej Warszawy w “Królu”, gdzie opowiedział historię pięściarza Jakuba Szapiro, Twardoch wraca znów na Śląsk. Tu stykają się dwa światy – stary i nowy, a główny bohater, podobnie jak w “Morfinie” próbuje zdefiniować kim tak naprawdę jest.

“Powietrze, którym oddychasz” to książka, która zachwyciła mnie przede wszystkim okładką. Nie wiem, czy Wy też tak macie; widzicie książkę i – oceniając po okładce – nagle wiecie, że chcecie ją przeczytać. Cóż, nigdy nie ukrywałam, że jestem okładkową sroką. Mogę mieć w domu kilka wydań tej samej książki tylko dlatego, że wszystkie mają wyjątkowe okładki. Nie wstydzę się tego, wręcz przeciwnie – uważam, że ocenianie książek po okładkach często wychodzi nam na dobre. Nie inaczej było w tym przypadku. “Powietrze, którym oddychasz” okazało się bowiem świetną powieścią – tak piękną, jak jej okładka.

Jakże żałuję, że nie poznałam bajek dla dzieci Arnolda Lobela, kiedy sama byłam mała… To takie przepiękne opowieści, które bawią, uczą, a jednocześnie można je odczytywać na wiele sposobów. To nie tylko uczta dla najmłodszych, ale i dorosłych, którzy im te bajki czytają.

Na blogu miałam okazję opowiedzieć Wam już wcześniej o “Mysich bajeczkach” na dobranoc i “Mysich przysmakach“. Tym razem przyszedł czas na opowieść o małej śwince.