“Szklany klosz” to najpopularniejsza powieść Sylvii Plath i jednocześnie klasyka, którą znać trzeba. Od dawna chciałam ją przeczytać, dlatego tym bardziej się cieszę, że miałam okazję poznać tę historię w tak pięknym, ilustrowanym wydaniu. “Szklany klosz” jest powieścią poniekąd autobiograficzną, pisaną prostym językiem. Z jednej strony w książce tej dzieje się bardzo niewiele, z drugiej – wszystkiego jest tutaj od groma. Powieść oddaje depresyjne nastroje autorki oraz walkę z tym ciężkim stanem. Walkę, którą autorka ostatecznie przegrała, bowiem w niecały miesiąc od premiery, popełniła samobójstwo. Tragiczna śmierć pisarki miała niejednoznaczny wpływ na popularność “Szklanego klosza”.

Dziś mam przyjemność zaprosić Was do zapoznania się z moją opinią.

“Spaleni w ogniu” to dla mnie najważniejsza premia stycznia, bo jest to książka jednego z moich ulubionych autorów – długo wyczekiwana! Przeczytałam wszystkie wydane dotychczas w Polsce powieści Cabré, miałam to szczęście, że uczestniczyłam w spotkaniu autorskim z nim i pomimo upływu lat oczarowanie jego prozą nie mijało. Cabré pisze pięknie o historiach, które nie zawsze są łatwe do opowiedzenia oraz o bohaterach, których często trudno jest zrozumieć. W jego powieściach sztuka zawsze odgrywa bardzo ważną rolę i jest obecna w życiu postaci. Bardzo czekałam na premię “Spalonych w ogniu”, by znów rozkoszować się tak dobrą literaturą!

“Mężczyzna imieniem Ove” od razu przyciągnął moją uwagę, i to nie z powodu najnowszego filmu z Tomem Hanksem. Po przeczytaniu opisu stwierdziłam, że to strzał w dziesiątkę – uwielbiam takie opowieści! Czy można sobie wyobrazić historię lepszą od tej, gdzie bohaterem jest starszy, gburowaty mężczyzna, dla którego wszyscy ludzie są idiotami, a świat już dawno go rozczarował? Podczas lektury bawiłam się wyśmienicie, ale tak, jak napisałam w tytule: to słodko-gorzka opowieść, bawi i wzrusza zarazem. Po przeczytaniu powieści uraczyłam się jeszcze szwedzką wersją filmu i czuję się jak najbardziej ukontentowana.

Nie będę już dłużej trzymać Was w napięciu – mężczyzna imieniem Ove to najlepsza książka, jaką przeczytałam w grudniu. Koniecznie przeczytajcie recenzję, a następnie nie zwlekajcie z lekturą za długo.

“Ruchome święto” – zapragnęłam zwiedzić Paryż dzięki tej książce. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że Paryż Hemingwaya nijak ma się do tego współczesnego, ale to nie zmienia faktu, że zdołał rozkochać mnie w tym mieście. Czytałam już wcześniej “Zaś słońce wschodzi“, jednak “Ruchome święto” dopiero mnie urzekło. Proza Hemingwaya ma w sobie pewną magię, dzięki której pisanie o najzwyklejszych rzeczach wywołuje ciepło na sercu.

“Ruchome święto” jest bardzo osobistą książką autora –  opowiada o pierwszych latach pobytu w Paryżu i rozstaniu z żoną.

“Ludzie stamtąd” to książka, która była dla mnie nie lada wyzwaniem. Uwielbiam tematykę wsi w literaturze polskiej. Moją ulubioną lekturą szkolną i do dziś jedną z ulubionych powieści są “Chłopi”. Czytałam parę razy w życiu i zawsze z tym samym zachwytem. Natomiast tutaj nie zaiskrzyło. Być może winna jest temu forma – nie przepadam za opowiadaniami, mimo że co jakiś czas po nie sięgam, próbując się przełamać. Nie zżyłam się z bohaterami, nie wczułam w klimat. Dlatego też bardzo długo zwlekałam z recenzją tej książki – musiałam ją “przetrawić” i poukładać sobie w głowie.

Jeżeli jesteście fanami ambitnych lektur i lubicie wracać do klasyki literatury polskiej – czytajcie dalej.

“Zaś słońce wschodzi” jest pierwszą powieścią Ernesta Hemingwaya. Wydano ją w 1926 roku i wywołała wówczas sensację towarzyską, choć opinie krytyków były dość rozbieżne. Powieść dostarczyła wiele wzorców i inspiracji dla czytelników i pisarzy. Do dziś, jest uważana, za jedną z najważniejszych książek Hemingwaya.

Opowiadania ze zbioru “Proszę państwa do gazu” pamiętam jeszcze z licealnych czasów. Poza szkołą nie miałam okazji poznać innych jego tekstów, dlatego cieszyłam się na to ponowne spotkanie. Oczywiście zdawałam sobie sprawę z tego, że będzie to ciężka przeprawa. O wiele łatwiej czyta mi się powieści inspirowane wojennymi wydarzeniami, niż prawdziwe przeżycia ludzi, którzy przez to piekło przeszli. Powieści dopuszczają dozę fantazji i nierealności, natomiast przeżycia i relacje trzeba przyjmować na chłodno i bardzo trudno po nich normalnie funkcjonować. Tym bardziej, jeśli pisane są właśnie takim językiem – chłodnym, pozbawionym emocji. Wciąż nie mogę w to uwierzyć, że to ludzie ludziom zgotowali ten los, że to, o czym autor pisze, wydarzyło się i to wcale nie tak dawno… Jestem jednak zdania, że takie książki TRZEBA czytać, mimo że są niewygodne – by wiedzieć i nie dopuścić do tego, by wydarzyło się to ponownie.

“Portret w sepii” to druga część cyklu “Dom duchów” autorstwa chilijskiej pisarski Isabel Allende. Uwielbiam sagi rodzinne, tym bardziej, jeśli tłem dla wydarzeń jest Ameryka Południowa. Wielokrotnie powtarzałam już, że winny temu jest Gabriel Garcia Marquez – to on rozkochał mnie w realizmie magicznym i ten południowoamerykańskiej otwartości na drugiego człowieka. Po taką literaturę sięgam w ciemno – jestem pewna jej wysokiej jakości i gwarantowanej literackiej uczty. Tak też było tym razem. Co więcej – znałam już bohaterów z poprzednich części, więc cieszyłam się na ponowne spotkanie z nimi.