Dotychczas czytałam dwie książki autorstwa zamieszkałej w Dziedzince Simony Kossak – ekscentryczki, która jadała obiad przy stole z dzikiem i bawiła się jak gdyby nigdy nic z rysiem. Tymi dwiema książkami były napisana z rozmachem „Saga Puszczy Białowieskiej” i druga, księga dziwów zatytułowana „O ziołach i zwierzętach”. Z początkiem marca tego roku dzięki uprzejmości Wydawnictwa Marginesy trafiła do mnie kolejna książka, poświęcona uczuciom zwierząt – „Serce i pazur”, która jest całkowicie inna, niż te dwie wyżej wymienione, z którymi miałam okazję zapoznać się wcześniej. Dlaczego?

Mogłoby się wydawać, że w XXI wieku nie pisze się już bestiariuszy – wszak wszyscy wiemy, że zwierzęta mityczne są – no właśnie – mityczne, a próba ich odnalezienia współcześnie, jest jak przysłowiowe szukanie wiatru w polu. Chyba nikt nie wierzy już, że smoki, jednorożce, bazyliszki, pegazy czy gryfy naprawdę istnieją. Słowem: bestiariusze były pożywką dla średniowiecznych czarowników, a dziś stanowią jedynie pamiątkę po tym cudownie urozmaiconym świecie i wzbogacają ciekawość nienasyconych. Czy aby na pewno?
Aż strach pomyśleć, że nawet teraz – w świecie całkowitej urbanizacji i globalizacji – w dalekich zakątkach świata, za górami, lasami, a nawet w głębokich wodach oceanów kryją się współczesne potwory. Czy to możliwe?

Ile razy zdarzyło Wam się, że chcieliście coś opowiedzieć, jednak wybici z wątku, od razu zapominaliście, co to miało być? Albo inaczej: opisywaliście znajomemu jakiś przedmiot i brakowało Wam słowa. Mówiliście „mam to na końcu języka!”, ale mózg nie przychodził Wam z pomocą… Wstawaliście rano z łóżka, w głowie wciąż odtwarzając niesamowite sceny ze snu, ale gdy tylko stanęliście obok bliskiej Wam osoby, by o nim opowiedzieć, cały ten sen pryskał jak bańka mydlana? Powiedzmy sobie szczerze, komu z nas nie zdarzyło się zapomnieć o wejściu do sklepu w drodze po pracy albo o nauczeniu się na zbliżającą się klasówkę?

Mossmarken owiane jest złą sławą. Większość jego powierzchni pokrywają lasy i mokradła. Ludzie, mieszkający tu w nielicznej grupie, całkowicie muszą podporządkować się siłom natury. Mawia się bowiem, że zjawy mieszkające na torfowisku, pożądają ofiar. Łakną ich, bo zazdroszczą im ciała i życia. Mają nadzieję, że za ich pomocą powrócą do świata, który opuściły… Zwabiają je nad bagna, a następnie powoli, krok po kroku, zatapiają je w mętnych wodach, aż pod ich powierzchnią zniknie głowa. Wtedy na jakiś czas są nasycone, ale przy gwałtownych zmianach pogody znów stają się głodne… Choć wiara w duchy wydaje się kompletnym wariactwem, seria podejrzanych zniknięć wielu osób zdaje się potwierdzać obawy miejscowych.

Życie zmuszało ich do podjęcia tego wyboru – to bieda niejednokrotnie wyganiała je z ojcowskiej wiejskiej chaty. Pakowały sukienkę, bieliznę i parę drobiazgów, przypominających o bliskich i rzucały się w nieznane. Wyjeżdżały do miasta, nie wiedząc nawet co to jest stacja kolejowa i jak będzie wyglądać ich pierwsza podróż pociągiem. Ciche i potulne Kasie, Marysie, Józie miały wkrótce zostać służącymi do wszystkiego – prać, prasować, gotować froterować, układać do spania, ocierać łzy, kochać, pocieszać… Ale czy w zamian za to zyskiwały wdzięczność?

Ich sypialnią często był ciasny kąt w kuchni, jadały same, pracowały od świtu do zmierzchu, a ich zgrubiałe ręce nie znały zmęczenia. Stanowiły codzienność polskich Pań, bo służącą po prostu wypadało mieć. Jak naprawdę wyglądało ich życie?

Każdy kwiat nosi swoje imię i historię – podobnie jak ludzie. Może być pospolitą polną stokrotką, których jest miliony, albo raflezją, osiągającą rozmiar dużej parasolki, wagę do 10 kg, wydzielającą zapach zgniłego mięsa. Kwiaty rozkwitają w określonym czasie i więdną w odpowiednim dla nich momencie, ale to nie oznacza, że ich żywot nie może być ciekawy. Frezje zapraszają do flirtu, tulipany wyrażają radość ze spotkania, czerwone róże gorącą, namiętną miłość, a te różowe – trwałą przyjaźń. Wręczając komuś konwalie damy mu do zrozumienia, że podziwiamy jego urodę, hiacyntami przekażemy, że sprawił nam przykrość, a fiołkami – że za nim tęsknimy.
Bohaterka książki, o której dziś napiszę, Alice Hart przekonała się o tym, jak wiele mogą znaczyć kwiaty i jak ogromny mogą mieć wpływ na jej życie. Bez kwiatów życia wielu osób by nie było.

Wyobraź sobie, że za kilka lat będziesz mieszkał na świecie, gdzie nie będzie ferm drobiu czy rzeźni dla bydła. Ten świat, w którym będziesz miał możliwość mieszkać, będzie światem szczęśliwym, a ubóstwo i głód znikną w większej części. Zwierzęta będą szanowane, bowiem każdemu – a szczególnie istocie niższej od nas – należy się szacunek. Nie będziesz jadł mięsa, które pochodziłoby z uboju – co wbrew pozorom nie oznacza wcale, że masz zostać wegetarianinem. Będziesz jadł czyste mięso, hodowane w laboratoriach. Świat da Ci w końcu wybór – kupić kurczaka nafaszerowanego sterydami, hodowanego na ubój czy czyste, nieszkodliwe mięso, które wyprodukowali naukowcy z komórek zwierzęcych, być może ciut droższe, ale konkurencyjne ceną?
Brzmi jak iluzja? To prawda.

Ile razy wpisywałeś w wyszukiwarce Google objawy, które zauważyłeś u siebie, żeby dowiedzieć się, czy na coś chorujesz? Albo szukałeś informacji dotyczących diety, tego, ile butelek wody powinieneś wypijać dziennie albo ile spać? A może ktoś nagadał Ci głupot, że od wyciskania pryszcza można umrzeć? Albo że soczewka, która „zgubiła” Ci się w oku, może dostać się do mózgu?

Jeżeli zrobiłeś tak chociaż raz (bez obaw, mi też zdarzyło leczyć się u Doktora Google), a dodatkowo ciekawią Cię inne kwestie medyczne, jak np. dlaczego nie ma viagry dla kobiet, to ta książka jest dla Ciebie. Musisz koniecznie przeczytać „Gdyby nasze ciało potrafiło mówić” dr. Jamesa Hamblina.