“Ludzie stamtąd” to książka, która była dla mnie nie lada wyzwaniem. Uwielbiam tematykę wsi w literaturze polskiej. Moją ulubioną lekturą szkolną i do dziś jedną z ulubionych powieści są “Chłopi”. Czytałam parę razy w życiu i zawsze z tym samym zachwytem. Natomiast tutaj nie zaiskrzyło. Być może winna jest temu forma – nie przepadam za opowiadaniami, mimo że co jakiś czas po nie sięgam, próbując się przełamać. Nie zżyłam się z bohaterami, nie wczułam w klimat. Dlatego też bardzo długo zwlekałam z recenzją tej książki – musiałam ją “przetrawić” i poukładać sobie w głowie.

Jeżeli jesteście fanami ambitnych lektur i lubicie wracać do klasyki literatury polskiej – czytajcie dalej.

“Zaś słońce wschodzi” jest pierwszą powieścią Ernesta Hemingwaya. Wydano ją w 1926 roku i wywołała wówczas sensację towarzyską, choć opinie krytyków były dość rozbieżne. Powieść dostarczyła wiele wzorców i inspiracji dla czytelników i pisarzy. Do dziś, jest uważana, za jedną z najważniejszych książek Hemingwaya.

Opowiadania ze zbioru “Proszę państwa do gazu” pamiętam jeszcze z licealnych czasów. Poza szkołą nie miałam okazji poznać innych jego tekstów, dlatego cieszyłam się na to ponowne spotkanie. Oczywiście zdawałam sobie sprawę z tego, że będzie to ciężka przeprawa. O wiele łatwiej czyta mi się powieści inspirowane wojennymi wydarzeniami, niż prawdziwe przeżycia ludzi, którzy przez to piekło przeszli. Powieści dopuszczają dozę fantazji i nierealności, natomiast przeżycia i relacje trzeba przyjmować na chłodno i bardzo trudno po nich normalnie funkcjonować. Tym bardziej, jeśli pisane są właśnie takim językiem – chłodnym, pozbawionym emocji. Wciąż nie mogę w to uwierzyć, że to ludzie ludziom zgotowali ten los, że to, o czym autor pisze, wydarzyło się i to wcale nie tak dawno… Jestem jednak zdania, że takie książki TRZEBA czytać, mimo że są niewygodne – by wiedzieć i nie dopuścić do tego, by wydarzyło się to ponownie.

“Portret w sepii” to druga część cyklu “Dom duchów” autorstwa chilijskiej pisarski Isabel Allende. Uwielbiam sagi rodzinne, tym bardziej, jeśli tłem dla wydarzeń jest Ameryka Południowa. Wielokrotnie powtarzałam już, że winny temu jest Gabriel Garcia Marquez – to on rozkochał mnie w realizmie magicznym i ten południowoamerykańskiej otwartości na drugiego człowieka. Po taką literaturę sięgam w ciemno – jestem pewna jej wysokiej jakości i gwarantowanej literackiej uczty. Tak też było tym razem. Co więcej – znałam już bohaterów z poprzednich części, więc cieszyłam się na ponowne spotkanie z nimi.

“Stary człowiek i morze” to klasyka, która została niedawno wydana przez Wydawnictwo Marginesy w nowej szacie graficznej. Jest to wspaniała okazja, by powrócić do tej lektury, bo klasyka zawsze się obroni. Ostatni raz “Starego człowieka i morze” czytałam w liceum, byłam zatem ciekawa, jak teraz, po latach, odbiorę i zrozumiem książkę.

Mam wrażenie, że sam Hemingway jest już dziś dosyć zapomniany i niedoceniany, dlatego niezwykle cieszy mnie powrót do jego dzieł. W tak pięknych wydaniach, które aż proszą się, by postawić ja na półce, jeszcze przyjemniej się go czyta.

“Sklepy cynamonowe” były moją lekturą szkolną w czasach liceum. W przeciwieństwie do “Pani Bovary” , o której pisałam ostatnio, nie polubiłam się z tą książką. Teraz postanowiłam sięgnąć po nią ponownie, aby sprawdzić, czy odbiorę ją w ten sam sposób i czy wrażenia będą te same. Te dziesięć lat temu wydawała mi się… no cóż – przyznam wprost: zawiła i przede wszystkim… NUDNA! Teraz, podczas drugiego czytania, zachwyciłam się poetyckością świata i języka Bruno Schulza. Z ogromną przyjemnością przeczytam ją jeszcze kolejny i kolejny raz, bo wiem, że wtedy znów odkryję w niej coś nowego.

“Panią Bovary” czytałam po raz pierwszy w liceum. Była to jedna z moich ulubionych lektur szkolnych. To taka powieść, która się nie starzeje i pomimo upływu czasu czytelnicy wciąż odnajdują w niej siebie – jak w zwierciadle. Dzięki nowemu wydaniu od Wydawnictwa Marginesy miałam okazję odświeżyć sobie tę lekturę i sprawdzić, czy dalej mnie zachwyca. Nie mogło być inaczej – to piękna, choć momentami bardzo bolesna powieść.

“O wilkach i ludziach” to kompleksowa opowieść o jednych z najbardziej fascynujących dzikich zwierząt. Wywołują w nas skrajne uczucia: podziw i strach. Są pełne majestatu i nieokiełznanej dzikości. Kojarzą nam się dwojako: z jednej strony z dostojnością i siłą, z drugiej – ze złem, czającym się w jego wnętrzu i nieprzewidywalnością. To zwierzęta powszechnie nam znane – są ważnym elementem kultury, pojawiają się w baśniach i bajkach, a nawet w przysłowiach. Czy jednak na pewno je znamy? Co tak naprawdę możemy powiedzieć o wilkach? Barry Lopez rozprawia się z wszystkimi mitami na temat wilków i opowiada o nich tak szczegółowo, jak to tylko możliwe.