“Mój tata panda” to marcowa premiera wydawnictwa Marginesy. Zainteresowała mnie przez wzgląd na tematykę, jakiej dotyka – samotnego rodzicielstwa i traumy powypadkowej. Zaraz na początku książki mój zapał jednak trochę przygasł – przeczytałam bowiem, że “Mój tata panda” jest owocem kuru kreatywnego pisania, na który uczęszczał autor. Bardzo chcę wierzyć w wenę i olśnienie, pod wpływem których powstaje dzieło, dlatego też słowa “kurs kreatywnego pisania” podziałało na mnie niczym kubeł zimnej wody. Nie taki jednak diabeł straszny… Okazało się, że książka mnie pochłonęła i przeczytałam ją w zaledwie 2 wieczory!

“Dom duchów” to pozycja, która od dawna znajdowała się na mojej czytelniczej liście i w końcu nadszedł dla niej odpowiedni czas. Obserwujecie mój blog, więc z pewnością doskonale wiecie, jak ogromną fanką literatury iberoamerykańskiej jestem. Uwielbiam ten duszny klimat Południowej Ameryki, realizm magiczny, gorący temperament… Moja miłość do tego rodzaju literatury zaczęła się od Marqueza i choć to on wciąż zajmuje pierwsze miejsce w moim sercu, lubię poznawać innych autorów. Teraz przyszedł czas na chilijską autorkę – Isabel Allende.

“Trasa promocyjna” to komiks, który z pewnością przypadnie do gust tym, którym podobał się “Proces” Franza Kafki. Choć to lektura licealna, jestem pewna, że wielu z Was doskonale pamięta jej fabułę. W końcu jest ona nie do podrobienia, a i na co dzień posługujemy się wyrażeniami, odnoszącymi się do tej właśnie powieści. Główny bohater, podobnie jak w klasycznym dziele, wpada w wir absurdalnych wydarzeń, a wszelkie próby powstrzymania tej machiny napędzają tylko sytuację.

Bardzo doceniam wybór komiksów, na jakie stawia Wydawnictwo Marginesy. To ciekawe, ambitne pozycje, które oprócz świetnych historii, raczą nas również dobrą grafiką. Zapraszam do przeczytania recenzji “Trasy promocyjnej”!

“Mama Muminków” to biografia, którą chciałam już przeczytać dawno temu. Tak się jednak składa, że ta książka to niezła cegła (ma ponad 500 stron!) i zawsze w ręce wpierw wpadało mi coś innego. Kiedy Wydawnictwo Marginesy wznowiło to wydanie, postanowiłam w końcu po nie sięgnąć. Nie spodziewałam się, że aż tak bardzo mnie zachwyci!

“Osiecka. Nikomu nie żal pięknych kobiet” to długo wyczekiwana przeze mnie biografia. Agnieszka Osiecka jest dla mnie postacią niezwykle wyjątkową, wartą swojego miejsca w polskiej kulturze. Byłam nią zaintrygowana szczególnie po tym, gdy jeszcze w liceum dowiedziałam się o jej związku z Markiem Hłaską. To przecież takie typowe – piękna i wrażliwa kobieta i on – buntownik. Tę parę chciałam poznać!

Dzięki Wydawnictwu Marginesy w końcu mogłam sięgnąć po jej biografię. Zapraszam do przeczytania recenzji książki “Osiecka. Nikomu nie żal pięknych kobiet”.

“Drogi Edwardzie” to powieść, która bardzo przypomina mi jedną z najpiękniejszy książek, jakie miałam okazję przeczytać – “Szczygła” Donny Tartt. Nie językiem jednak, lecz fabułą, bo pod względem snucia opowieści jest zupełnie inna. Autorka opowiada historię chłopca, który w wyniku tragicznych wydarzeń zostaje na świecie sam. Nie jest to powieść z gatunku science fiction – świat bowiem się nie kończy. Rodzice i brat Edwarda giną, a dwunastoletni chłopak musi nauczyć się, jak żyć z tą traumą.

“Raport W” to kolejny komiks, na który warto zwrócić uwagę. Jako dziecko nigdy nie przepadałam za komiksami, wydawały mi się one zarezerwowane dla chłopców. Tymczasem jako dorosła – przepadłam! A to wszystko jest sprawką Wydawnictwa Marginesy, które pozwoliło mi zapoznać się z tą formą snucia opowieści bliżej.

Kolejnym komiksem, który wpadł w moje ręce i który mam zaszczyt omówić tu na blogu jest “Raport W”. Żałuję, że takich książek nie poleca się młodzieży w szkole średniej. O ile ciekawsza byłaby wtedy nauka historii!

“Raport W” to opowieść o prawdziwej historii Witolda Pileckiego i jego misji w obozie koncentracyjnym w Auschwitz.

“Tajemnica rodzinna z Żydami w tle” to książka inna od wszystkich. Mam to szczęście, że w czasie wojny moja rodzina pomagała Żydom. Nie znam dokładnie tej historii, lecz wiem, że dziadek ukrywał kogoś u siebie na strychu. Irena Wiszniewska prosi jednak o opowieści z tej drugiej strony – ludzi, którzy muszą żyć z piętnem, że ich bliscy wydawali, gwałcili lub nawet mordowali Żydów… Jak zapewne się domyślacie, niewielu było chętnych, by podzielić się swoją historią.