“Wzgórze błękitnego snu” to powieść, która zaczarowała i zafascynowała mnie w czasach licealnych. Wówczas miałam ambicje, by czytać książki niepopularne i poznawać tę prawdziwą literaturę. Nie stroniłam od klasyki i nie bałam się trudnego języka. Były to zresztą czasy przedblogowe, kiedy nie dążyłam za nowościami i nie orientowałam się, co na rynku wydawniczym się dzieje. Już nie pamiętam, czy sama “Wzgórze błękitnego snu” znalazłam gdzieś na półce, czy podsunęła mi je bibliotekarka. Dość, że stało się jedną z najważniejszych książek w moich życiu.

Po paru latach powróciłam do tej powieści zaciekawiona, czy i tym razem odbiorę ją w ten sam sposób. Po raz kolejny dałam się urzec magii prozy Igora Newerly’ego.

“Bez wyjścia” to pierwsza książka autorstwa, a właściwie współautorstwa, Wilkie Collinsa, po jaką sięgam. O tym pisarzu słyszałam wiele dobrego, jednak od zawsze brakowało mi czasu, by zapoznać się z jego literaturą. Gdy dowiedziałam się o premierze “Bez wyjścia”, książki napisanej w duecie z Dickensem, pomyślałam, że to świetna okazja. Niestety trochę się omyliłam w tym osądzie i ostateczne wrażenia po lekturze nie są tak dobre, jak bym chciała. Sprawdźmy zatem dlaczego.
Zapraszam Was na recenzję “Bez wyjścia” Wilkie Collinsa i Charlesa Dickensa.

“Dobre żony” to kontynuacja fantastycznych “Małych Kobietek”, którymi zachwycałam się nie tak dawno temu.
Uwielbiam takie opowieści – prawdziwe, bo w końcu życie to nie same przyjemności, ale jednocześnie pokrzepiające i ciepłe. “Dobre żony”, podobnie jak “Małe Kobietki” dodają otuchy wszystkim zmartwionym sercom i pokazują, że każdy ciężki czas kiedyś się kończy. A po burzy zawsze wychodzi słońce

“Małe kobietki” to kolejny przecudowny klasyk, który zajmie wyjątkowe miejsce na mojej półce z książkami. Wielokrotnie już podkreślałam, że bardzo sobie cenię takie ciepłe, miłe opowieści, które dają nadzieję w pochmurne dni i sprawiają, że mimo kłopotów, na twarzy pojawia się uśmiech. Jedną z nich są właśnie “Małe kobietki” – opowieść o przygodach czterech, bardzo charakterystycznych, jak na swoją epokę, panien.

“Gracz” jest jedną z najbardziej znanych powieści Dostojewskiego. Czytałam ją jeszcze w liceum, wówczas, kiedy zachwycałam się każdym dziełem pisarza. Miałam takie ambicje, by w rok przeczytać wszystkie jego książki. Oczywiście parę z nich mam do nadrobienia i widnieją u mnie na półce pod statusem “do przeczytania”.
Nie od dziś wiadomo, że Dostojewski sam był uzależniony od hazardu. “Gracz” został przez niego napisany w miesiąc, a za honorarium zdobyte dzięki tej książce Dostojewski mógł spłacić swoje długi.

Bułhakow jest znany głównie z powieści, która przyniosła mu najwięcej sławy – z „Mistrza i Małgorzaty”. To jednocześnie jedna z najważniejszych powieści XX wieku. O tej książce nie trzeba opowiadać nikomu, bo to kanon literatury, który po prostu znać trzeba. Jednak na kilka lat przed jej napisaniem Bułhakow stworzył parę opowiadań, które choć mniej obfite w treści, z pewnością zapadną w pamięć czytelnikowi. Te opowiadania to między innymi „Fatalne jaja” i „Diaboliada” ponownie wydane latem 2018 roku przez Wydawnictwo MG.

“Shirley” jest kolejną pozycją z wydanictwa MG, którą miałam przyjemność przeczytać.
Powieści sióstr Bronte są doskonałym lekarstwem na mą nostalgiczną duszę. To obowiązkowa lektura w okresie jesiennym, kiedy za oknem szybciej robi się ciemno, a łagodne stukanie deszczu w parapet zagłusza co raz silniejszy wiatr. Zagłębiając się w tej angielskiej klasyce, reszta świata schodzi na drugi plan. Mam wrażenie, że towarzyszę bohaterom niczym cień – razem z nimi zbiegam w dół wrzosowiska i czuję, jak pantofelki mi przemakają, zwiedzam poddasze starego probostwa, czy próbuję rozwikłać rodzinną tajemnicę rodu starego jak świat.

Wśród ulubionych powieści sióstr Bronte śmiało mogę wymienić 2 bezsprzecznie najlepsze: „Lokatorkę z Wildfell Hall” i „Dziwne Losy Jane Eyre”. Ostatnio do tej listy może dołączyć również „Shirley”, której lekturą miałam okazję cieszyć się ostatnimi dniami.

Książki Maurice’a Maeterlincka wydawane przez Wydawnictwo MG, to prawdziwe perełki nie tylko przez wzgląd na przepiękną ich formę, ale przede wszystkim z powodu ich treści. Ten kwiecisty, nieraz poetycki język doskonale oddaje hołd należny naturze i przybliża czytelnikom tajniki form życia.
Drugą część trylogii o owadach – pierwsza opowiada o pszczołach, a trzecia o termitach – poświęcona jest mrówkom, jednym z najbardziej ciekawych, a jednocześnie najbardziej niedocenianych stworzeń.