“Martwa ręka” czyli kolejna część opowieści i hrabim Monte Chrito.
Z kontynuacjami tak to już jest – czasem lepiej, jakby ich w ogóle nie było. Tylko nieliczne z nich potrafią sprawić, że dalsze losy ukochanych bohaterów okażą się tak samo fascynujące, jak w poprzedniej części. Kontynuacja nie może być przecież miałka, nijaka – poziomem musi dorównywać co najmniej oryginalnej wersji książki… Napisanie książki lepszej niż „Hrabia Monte Christo” to nie lada wyzwanie, powiedziałabym wręcz, że to niemożliwość. A jednak Dumas podjął się tego.

“Dziwne losy Jane Eyre”, czyli klasyka, którą trzeba znać!
Nie z każdego brzydkiego kaczątka może wyrosnąć piękny łabędź, ale każde brzydkie kaczątko zasługuje na piękne i niesamowite życie. Co więcej, jeśli tylko otworzyć oczy szeroko, ono naprawdę jest w zasięgu ręki.

Kiedy Jane Eyre była małą dziewczynką, została sierotą, zdaną na łaskę wychowania ciotki. Ta jednak, nie mając do dziewczynki tyle serca, co do własnych dzieci, karała ją srogo za każde nieposłuszeństwo. Dodać trzeba, że nieposłuszeństwa te nie były spowodowane krnąbrnością Jane, lecz wybrykami jej kuzynów. Ciotka jednak zapatrzona w swoje skarby, nie wierzyła sierocie ani na słowo. W końcu, nie mogąc dłużej znieść jej obecności we własnym domu, wysłała ją do szkoły z internatem – takiej, którą ciężko było przetrwać.

Miłość bywa ślepa tak, jak i ślepy bywa los. Czasem wydawać się może, że znamy kogoś lepiej, niż siebie samego, że jego złe czyny nie są nam niespodzianką, a co więcej – swego rodzaju misją, by owego człowieka sprowadzić na dobrą drogę. Jesteśmy zdecydowani, by całe swoje życie poświęcić jednej osobie, wykazujemy gotowość, by je za nią oddać, a na końcu okazuje się, że miłość postanowiła tym razem z nas zadrwić. Czy można żyć ze złamanym i upokorzonym sercem? I jak po takim ciosie, którym jest brak uczucia, stanąć powtórnie na nogi?

Ilekroć słyszę, że „nie ocenia się książki po okładce”, zmuszona jestem zaprzeczać temu stwierdzeniu. „Posiadacz” Johna Glasworthy’ego jest kolejną książką, do której przyciągnęła mnie… no właśnie, okładka! Miałam ją już przeczytać, kiedy wydawnictwo MG wydało ją po raz pierwszy, ale z powodu nadmiaru lektur zrezygnowałam. Sięgnęłam do niej teraz, oczarowana tą żółtą, kontrastową okładką. I jakże się okazało – to dzięki okładce spędziłam kilka fantastycznych dni z powieścią ponadczasową, wielowymiarową, uniwersalną i – przede wszystkim – mimo iż napisaną blisko dwa wieki temu, wciąż aktualną – paradoksalnie, być może jeszcze bardziej aktualną, niż w czasach życia autora. Nie ma się jednak co dziwić, „Posiadacz”, wydany pierwotnie pod tytułem „Saga rodu Forsyte’ów” to najpopularniejsza powieść w dorobku Glasworthy’ego, za którą ten dostał zresztą Nobla.

Czasem święta przechodzą zupełnie niezauważalnie – „święta, święta i po świętach!” – trud włożony w ich przygotowanie zdaje się wyparować w ułamku sekundy, przyjemność trwa tylko trzy dni, a i słabnie co raz bardziej, kiedy już rozpakuje się prezenty gwiazdkowe. Bywa tak, że nic nie jest takie, jak sobie wyobrażaliśmy… Zaraz, zaraz, ale po co ten pesymizm? Zdaje się, że mój obecny nastrój zaczął wpływać na ten tekst, a tak być nie może… Przecież to, czy nasze Święta będą magiczne, czy nie, zależy tylko i wyłącznie od nas! Wszystko da się zaplanować, a świąteczną, niepowtarzalną atmosferę można stworzyć… Jeżeli chcemy, by te Święta były naprawdę wyjątkowe, powinniśmy ze wszech stron otaczać się przedmiotami, które sprawiają, że czujemy się… właśnie tak magicznie, niesamowicie. A co działa lepiej, niż dobra książka? Macie rację, nic. A jeżeli dodać do tego zestawu jeszcze pudełko korzennych ciasteczek, to naprawdę niemożliwym jest znalezienie lepszego zestawu.
„Dziadek do orzechów” przez długi czas znajdował się na liście książek, które chciałabym w przyszłości przeczytać i w końcu w okresie przedświątecznym znalazł się dla niego czas. To niesamowita lektura, która w parę zimowych wieczorów przeniesie Was w zupełnie inny świat…

Od 1845 roku Fiodor Dostojewski, wraz z innymi młodymi rosyjskimi intelektualistami przynależał do Koła Pietraszewskiego, w którym dyskutowano i analizowano na tematy powszechnie zabronione: zachodniej literatury i filozofii, a także krytykowano rządy cara, ówczesny ustrój Rosji, jej zacofanie ekonomiczne, gospodarcze i kulturowe. Zajęcie to zostało mocno skrytykowane przez cara Mikołaja I, członkowie Koła uznani za zagrażających caratowi, a ich poglądy określone jako szerzenie zapadniczelstwa, czyli myśli zachodniej. By zapobiec jej dalszemu rozwojowi, ostatecznie w 1849 roku car postanowił rozwiązać Koło i zaaresztować jego członków. Pierwotnie skazano ich na śmierć poprzez rozstrzelanie, jednak później karę tą przemieniono w cztery lata ciężkich robót, zwanych katorgą. Tam na Syberii, przebywając w towarzystwie największych rosyjskich złoczyńców – morderców i gwałcicieli – Dostojewski analizował rosyjskiego ducha, naturę człowieka, tworząc w końcu „Wspomnienia z martwego domu”.

Zanim przejdę do recenzowania „Villette” Charlotte Brontë, zobowiązana jestem, do opowiedzenia Drogim Czytelnikom, jak to cudeńko wpadło w moje ręce; podobno nie ocenia się książki po okładce, lecz gdybym tego nie zrobiła, prawdopodobnie nigdy w życiu nie sięgnęłabym po „Villette”. Poprzednia okładka przygotowana przez Wydawnictwo MG – ta nieco tajemnicza i mroczna – jakoś mnie do przeczytania nie zachęcała, z kolei ta nowa – notabene przypominająca absolutnie cudowne penguinowskie wydania – swym wdziękiem, powabem i urokiem zmusiła mnie wręcz, by w tempie natychmiastowym z książką się zapoznać.
W te ostatnie upalne, sierpniowe dni przeniosłam się zatem do nieco mglistej i deszczowej Francji razem z młodą Angielką, Lucy Snow.

Nikt nie puszcza się na rwące, zmącone wody miłości, jeśli nie przyświeca mu gwiazda nadziei.

Wszelakie bzyczące stworzenia zachwyciły mnie, gdy za sprawą Wydawnictwa Marginesy zagłębiłam się w „Żądła rządzą” Dave’a Goulsona. Do tej pory nie miałam pojęcia, że o trzmielach można pisać tak ciekawie i to w dodatku przez przeszło 300 stron. Goulson stworzył z tych owadów prawdziwych bohaterów książek, nadając im to drapieżnego, to łagodnego charakteru, przedstawiając wręcz z reporterską wnikliwością realia ich życia. Rzecz ma się zupełnie inaczej z Mauricem Maeterlinckiem, którego „Inteligencja kwiatów” zachwyciła czytelników Wydawnictwa MG, bo w jego „Życiu pszczół” przyrodnicze realia idą w parze z… poezją. Jego prace to swoiste peany na cześć Matki Natury, oddające jej największy hołd i cześć.