Najpierw „Dżoker”, a później „Domino” – te dwie powieści wstrząsnęły mną do głębi. „Dżokera” czytałam dwa lata temu, w świąteczny, bożonarodzeniowy czas i sięgnęłam po niego tylko dlatego, że powieść tę zaproponowało mi wydawnictwo, a nie miałam na ten czas żadnej innej lektury. Już po kilkudziesięciu stronach rozkochałam się w Krzysztofie – głównym bohaterze, choć po prawdzie mówiąc nie wiedziałam, czy kocham bardziej jego – Wilczyńskiego, lubiącego być w centrum uwagi, czy jego przyjaciela – Kostka Kotkowskiego, który jak na Kota przystało, chadzał własnymi ścieżkami. Z tym większą radością i zaangażowaniem sięgnęłam więc po kontynuację – „Domino”. To wtedy przepadłam do głębi… spędziłam z powieścią dwa fantastyczne, letnie wieczory, czytając w ogrodzie i dziwiąc się coraz bardziej fabule. Piedziewicz nauczył mnie jednak cierpliwości, bo na „Dakotę”, ostatnią część trylogii, musiałam poczekać kolejny rok.

Od dawna już męczyła mnie myśl, że chociaż Sherlock Holmes to najpopularniejszy detektyw na całym ziemskim globie, ja nie miałam okazji zostać mu jeszcze przedstawioną. Chciałam jak najszybciej ten błąd naprawić, dlatego w bibliotece często zatrzymywałam się przy półce, na której gościli oni – panowie Sherlock i Watson – zawsze jednak wpadało mi w ręce coś innego, więc długo jeszcze kazałam na siebie czekać tym dwóm dżentelmenom.
Wydawnictwo MG, jakby czytając w moich myślach, postanowiło zmienić tą niezręczną sytuację, wydając „Psa Baskerville’ów”, trzecią powieść Sir Arthura Conana Doyla, w całkowicie nowej, przepięknej oprawie. Moje pierwsze spotkanie z Holmesem odbyło się zatem zupełnie nie po kolei, ale z satysfakcją mogę oznajmić, że należało ono do udanych.

Wszystkie książki opatrzone mianem „genialnych powieści z gatunku płaszcza i szpady” działają na mnie prawie tak samo mocno, jak czekolada – wprost nie umiem się im oprzeć. Po „Trzech muszkieterach” Dumas, pragnę spędzać swój wolny czas wśród odważnych młodzieńców, biegając po ulicach Paryża, wymachując szpadą i bijąc się z tymi, którzy odważyli się postawić przeciw nam. Mój zapał może się równać początkowym chęciom D’Artagnana i przysięgam, że gdybym była chłopakiem, z pewnością wstąpiłabym do Gwardii Królewskiej Muszkieterów. Niestety przyszło mi urodzić się kobietą, ponadto o jakieś trzysta lat za późno, dlatego jedyne, co mi pozostaje, to zatapianie się w XVII-wiecznych powieściach. Jedną z nich jest powieść Louisa Galleta – autora mało znanego w Polsce – pt. „Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac”, wydana nakładem wydawnictwa MG.

Późna wiosna i nadchodzące lato to pory roku idealne, by z książką w ręku odpoczywać na łonie natury. Jeszcze bardziej sprzyjające ku temu, by Matkę Ziemię poznać bliżej – porozmawiać, wymienić się opiniami, uzupełnić swoją wiedzę o to, co oferuje druga strona, a może nawet… umówić się na dłuższe spotkanie, taką dość specyficzną, ale zdecydowanie wartościową pierwszą randkę?

O przyrodzie możemy dziś przeczytać wiele, a wachlarz lektur do wyboru jest tak szeroki, że nawet najwybredniejszy amator natury znajdzie w nim coś dla siebie – od miłośników czworonogów, poprzez tych, których najbardziej interesują roślinki, aż po ornitologów i zainteresowanych życiem pszczół i trzmieli. Swoista moda na książki w stylu „eko” spowodowała, że dziś niemalże każde wydawnictwo może pochwalić się taką pozycją w swoim dorobku. Nawet wydające głównie literaturę klasyczną Wydawnictwo MG, które uraczyło swoich czytelników rzeczą absolutnie wspaniałą – „Inteligencją kwiatów” Maurice’a Maeterlincka, będącą XIX-wiecznym esejem o kwiatach.

Przy moim pierwszym spotkaniu z prozą Dumas zachowywałam pewną dozę niepewności i dystansu, obawiając się ponad tysiąca nużących stron “Hrabiego Monte Christo”, ale już po kilkudziesięciu odkryłam, że to powieść absolutnie wspaniała, doskonale skonstruowana i wciągająca. Pochłonęła mnie do reszty i nie pozwoliła zajmować się niczym innym w wolnym czasie, niż jej czytaniem. Historię zemsty młodego żeglarza, Edmunda Dantes, postawiłam na półce wśród moich ulubionych książek, a niedługo potem dołączył do niej kolejny tytuł – drugie monumentalne dzieło genialnego Francuza.

„Podróże Guliwera” Jonathana Swifta to książka zbyt często podlegająca uogólnieniu, bo traktowana jako pozycja dla najmłodszych czytelników. Tymczasem o ile dziecko prawdopodobnie odnajdzie przyjemność w czytaniu o przygodach, jakie miewa Guliwer – prawdopodobnie, bo w zależności od przekładu język może okazać się przeszkodą – tak nie wyłapie dodatkowej wartości, jaka płynie z drugiego dna powieści. Okazuje się bowiem, że „Podróże Guliwera” to nie tylko klasyk literatury angielskiej i jedna z pierwszych powieści podróżniczych, ale parodia tegoż rodzaju powieści i doskonała, bardzo cięta i trafiająca w czuły punkt ludzkiej natury satyra społeczna.

Jaką książkę zabrałbyś ze sobą na bezludną wyspę?
To jedno z pytań, które najczęściej pojawia się w internetowych quizach i tagach, poświęconych abstrakcyjnej idei samotnego pobytu pośrodku oceanu. Ludzie, jako istoty wiecznie nienasycone i żądne wrażeń, często puszczają wodze fantazji i zastanawiają się nad podobnymi zagwozdkami natury mniej lub bardziej fizycznej. Gdyby się nad tym głębiej zastanowić, znalezienie się samemu pośrodku jakieś śródziemnomorskiej dziczy nie jest wcale takim głupim pomysłem – gwarantuje nam przynajmniej odpoczynek od zgiełku mediów społecznościowych (tak, piszę to świadomie jako studentka dziennikarstwa) i mnóstwo czasu… na czytanie książek, a jakże. Gdybym miała wybrać jedną powieść, którą spakowałabym do walizki i mogła czytać na okrągło byłyby to „Przypadki Robinsona Crusoe” – i to wcale nie ze względu na ich literacki walor. Jako osoba chcąca zachować życie i nie potrafiąca długo wysiedzieć w milczeniu usiłowałabym po jakimś czasie powrócić do życia wśród cywilizacji, a Daniel Defoe, posługując się postacią Robinsona, na tych zaledwie 230 stronach przekazuje nam kilka garści przydatnych wskazówek.

„Młokos”, znany też pod nazwą „Młodzik”, to dzieło najmniej znane i przez to też najmniej doceniane spośród wszystkich najpopularniejszych książek Dostojewskiego, poruszających tematykę moralną. To też książka najmniej „medialna”, jeżeli można tak określić coś, co stworzono w XIX wieku, bo nieszczęśliwie pominięta i zapomniana przy innych monumentalnych dziełach autora, takich jak „Biesy”, „Zbrodnia i kara”, „Idiota” czy „Bracia Karamazow”. „Młokos” dostępny jest zaledwie w dwóch-trzech wydaniach, przy czym ściśle pod tym tytułem wydało go jedynie Wydawnictwo MG, czyniąc tym samym głęboki ukłon w stronę czytelnika, bo tytuł ten idealnie oddaje treść książki – o wiele lepiej ją odzwierciedla, niż tłumaczony wcześniej „młodzik” czy „żółtodziób”.