“Dwie samotności. Dialog Mistrzów” to niepublikowany wcześniej zapis rozmowy dwóch wielkich pisarzy – Gabriela Garcii Marqueza oraz Mario Vargasa Llosy. Jako ogromna pasjonatka literatury iberoamerykańskiej, ten tytuł od razu zdobył moją uwagę. Tę książkę połknęłam do porannej herbatki (dosłownie!). Dostałam ją od kuriera o 9, a o 11 już ją odkładałam, po przeczytaniu ostatniego zdania. Po prostu musiałam ją mieć – myślę, że wiecie, o co mi chodzi. Gabriel Garcia Marquez jest moim ulubionym pisarzem, dlatego zapis tej intelektualnej rozmowy musiał znajdować się w mojej domowej biblioteczce.

Ta książka znalazła się na liście bestsellerów Księgarni Tania Książka, dzięki której miałam okazję ją przeczytać, a teraz chcę Wam o niej opowiedzieć.

Poznajcie Tony’ego – dwudziestoparolatka z marzeniami większymi niż Ziemski glob. Pochodzący z gdańskiej Oruni chłopak postanowił w końcu te marzenia spełnić i wyjeżdżając na wolontariat na Mistrzostwa Świata w Rio zdecydował się, by nie kupować od razu biletu powrotnego. Stwierdził, że pewnie będzie chciał wykorzystać okazję i zwiedzić w Ameryce coś jeszcze, niż tylko najbardziej znane brazylijskie miasto. Może coś więcej, niż tylko Rio de Janeiro? A może uda się jeszcze przedostać do Kolumbii… Wenezueli…? Tak z trzydziestu dni jego podróż przeciągnęła się do ponad czterystu. Jego pobyt miał trwać jedynie miesiąc, lecz Tony zapragnął, by potrwała ponad rok. A wiecie, co z tego wszystkiego jest najśmieszniejsze? Przez cały czas swojej wielkiej i szalonej podróży Tony wydał mniej, niż Wy, płacąc za parę nowych butów czy dizajnerskich dżinsów.

Do Papui Nowej Gwinei Paweł Zgrzebnicki wyruszył tak nieprzygotowany, jak nigdy dotąd, gdy udawał się w podróż. Chociaż przeczytał chyba wszystkie dostępne pozycje o tym kraju, jego wiedza i tak była na bardzo niskim poziomie. Dlaczego? Otóż Papua to miejsce zapomniane, jedno z ostatnich na Ziemi, gdzie czas płynie swoim rytmem, gdzie zachowały się pierwotne społeczności, dzikie plemiona, wciąż żywe legendy, mity o łowcach głów i kanibalach. Nie zważając na niebezpieczeństwo i poziom przestępczości w Papui, biorąc sobie do serca przestrogi, autor wyruszył w podróż swojego życia – do wiosek i osad dzikich papuaskich plemion.

Afryka jawi się nam, Europejczykom, jako kraj mitów i legend, kraj dzikich plemion, pierwotnych obyczajów, wiecznego głodu i pragnienia, niebezpiecznych zwierząt i niekończących się pustynnych obszarów, fatamorgan i ludzi o hebanowej skórze. Sam kontynent zwykliśmy nazywać „czarnym”, zapominając o procencie ludności białej, która po kolonizatorach osiedliła się tam na stałe. Słyszymy o niebezpiecznej Republice Południowej Afryki, w której domy białych ogrodzone są drutem kolczastym, a po mieście nie sposób poruszać się bez broni, ale większość z nas nie ma pojęcia, gdzie leży Namibia i z czym powinna się nam kojarzyć.

W podróż po białej, tej mniej znanej części Afryki, gdzie mury miast są czyste niczym łza i pozbawione graffiti, a z radioodbiorników docierają niemieckie słowa, zabiera nas Wojciech Rogala, za pomocą swojej książki „Witamy w białej Afryce”.

Każdy właściciel psa czy kota z pewnością może stwierdzić, że zwierzęta te nie tylko mają uczucia i swoje zwyczaje, ale niejednokrotnie swoim zachowaniem przypominają ludzi. Ilekroć palnę jakieś głupstwo czuję na sobie przeszywający, pełen zażenowania wzrok mojego kota. Patrzy na mnie, jak starszy mężczyzna rozczarowany głupstwem takiego podlotka, jak ja. Z drugiej strony, kiedy się zdenerwuję, moja papuga wydaje się być niezwykle rozbawiona, dając tego wyraz różnymi ruchami i dźwiękami. Z całą pewnością bawi go fakt, że im bardziej się denerwuję, tym mniej dana rzecz mi wychodzi, a on swoim śmiechem jeszcze bardziej potęguje ten stan…
Natura jest zdolna zachwycić nas na każdym kroku – co podkreślam w każdej recenzji książki z przyrodniczej półki – a najlepszym tego przykładem są ptaki, które przemierzając bezmiar błękitu nieba tak naprawdę są nam w stanie powiedzieć wiele… o nas samych

O życiu współczesnych Majów wiemy niewiele – tyle, ile przeczytamy w prasie, zobaczymy w telewizji, czy ewentualnie na którymś z kanałów Youtube. Kojarzą nam się z przeszłością, z osiągnięciami architektonicznymi, liczbami, pismem hieroglificznym, mordami rytualnymi, pilnowaniem czasu, aż wreszcie – z końcem świata. To w 2012 roku świat miał się skończyć, a Europę ogarnęła wtedy mania – jedni roztrwaniali majątek, chcąc zakosztować ostatnich przyjemności na tym świecie, inni zbierali zapasy, przygotowując się do survivalu. Nikt jednak nie zapytał Majów, co w ich rozumieniu oznacza koniec świata – czy ziemię odwiedzą jeźdźcy apokaliptyczni, wystąpi wąż o dwóch głowach, a zwierzęta będą pożerać ludzi… czy to po prostu zamknięcie jednego kręgu i przejście do drugiego?

Gabriela Garcii Marqueza nie trzeba przedstawiać nikomu. Jest to pisarz znany, podziwiany na całym świecie i uhonorowany rozmaitymi nagrodami (wśród nich Noblem z 1982 roku za – tu posłużę się cytatem – „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”). Rzeczywiście czytając Marqueza można przenieść się w niesamowity iberoamerykański świat.
Będąc po lekturze “Rzeczy o mych smutnych dziwkach” byłam niezwykle ciekawa kolejnego dzieła wybitnego pisarza. Muszę przyznać, że będąc nieco odrzuconą przez doznania miłosnego starszego mężczyzny z “Rzeczy”, tu Marquez ponownie zawładnął moim sercem.