“Gdzie jesteś, piękny świecie?” to książka, którą pierwszy raz dostrzegłam na bookstagramie. Nie czytałam wcześniej nic tej autorki, a same “ochy” i “achy” zachęciły mnie, by sięgnąć właśnie po ten tytuł. Muszę przyznać, że jest boski! No przecież nie możecie się ze mną nie zgodzić. W tym pytaniu: “gdzie jesteś piękny świecie?” kryje się jakaś nutka tęsknoty, nostalgii i smutku. I tak właśnie sobie tę powieść wyobrażałam. Delikatną i ulotną, taką, co to nie jedną łzę z oka uroni. Jednak to nie to – nie ten kierunek. Powieść Sally Rooney obfituje we wszystko, tylko nie w tę subtelność, o jakiej marzyłam.

“Dlaczego nikt nie widzi, że umieram” to książka, na której premierę w tym roku czekałam ze zniecierpliwieniem. Bardzo lubię czytać reportaże na takie tematy, dlatego też ciekawa byłam, jak do niego podeszła autorka. Przemoc psychiczna jest niestety bardzo powszechna w naszej codzienności. To taki niewidzialny wróg – jest obecny i atakuje znienacka, choć nie zawsze zdajemy sobie sprawę z jego istnienia. Ofiary przemocy psychicznej są zmanipulowane i zastraszone. Same nie są w stanie sobie pomóc. Osoby z ich otoczenia nie zawsze wiedzą, że dzieje im się krzywda. “Dlaczego nikt nie widzi, że umieram” to książka opisująca historie ofiar przemocy psychicznej.

Mapa Teksasu oznaczona w niektórych miejscach czerwonymi punktami, przypominającymi krople krwi. Młode kobiety, po których ślad zaginął. Starszy pan, fotograf, który cierpi na demencję. Lub może inaczej: śmiertelnie niebezpieczny, zabójczo inteligentny seryjny morderca. I młoda dziewczyna, ogarnięta obsesją na tle zaginięcia swej starszej siostry, która nie cofnie się przed niczym, nawet przed nim… Gdzie leży prawda? O tym przeczytacie w książce “Papierowe duchy” Julii Heaberlin.

Dla każdego przychodzi taki czas, kiedy stając u progu dorosłości musi podjąć pewne decyzje. Właśnie wtedy, ważąc na szali swoje losy, dowiadujemy się, czym jest dorosłość – nie osiągnięciem pełnoletności, lecz raczej umiejętnością decydowania o sobie i braniem konsekwencji za swoje czyny.
Młodość – z żalem i nostalgią – wzdycha nie jeden z nas. Choć wydaje się niedoścignionym ideałem, to tak naprawdę krótki czas przesycony pogonią za marzeniami, chodzeniem z głową w chmurach i patrzeniem przez różowe okulary…
Jakże zdradzieckie mogą okazać się idee, w które wierzymy, jakże mylna, prowadząca do ślepej uliczki, z której nie ma już powrotu, może stać się pogoń za własnym szczęściem. Świadomość ta jest tym bardziej cierpka, im obfitsze są nasze pragnienia i im mniej lat sobie liczymy.

Hitler budzi się w roku 2011, zdziwiony faktem, jak bardzo zmienił się świat. Rozgląda się i nie odnajduje nic, co przypominałoby rok ’45. Ludzie w większości go nie rozpoznają, nie pozdrawiają słowami “Heil Hitler”, a w Berlinie aż roi się od Turków.

“Matka Makryna” to opowieść o najsłynniejszej polskiej oszustce.
Odpowiadając na podstawowe pytanie, o czym jest jego nowa powieść, Jacek Dehnel mówi zwięźle:

“To opowieść o tym, jak dajemy się wodzić za nos, zwłaszcza gdy w grę wchodzi zbitka pojęciowa ‘Polak-katolik’.”

“Matka Makryna” została wydana zaledwie kilka miesięcy temu. Autor pracował nad książką aż pięć lat, mamy zatem do czynienia z ogromem poświęconego czasu, pracy, a także niesamowitym świadectwem.
Otwierając książkę od razu rzuca się w oczy specyficzny język i sposób prowadzenia narracji. Autor stylizuje język bohaterki na XIX- wieczną polszczyznę, wspomagając się przy tym słownikiem polszczyzny wileńskiej oraz spisanym świadectwem Makryny, sporządzonym przez ks. Jełowieckiego, nazywanego przez Makrynę “ojczulkiem”. Czytając, poznajemy tak piękne zapomniane wyrazy jak “sznirpić”, czyli pociągać nosem, czy “czmut w oczy puskać”, co znaczy kłamać. Oddanie charakteru i języka bohaterki musiało być dla pisarza nie lada wyzwaniem. Jak wiadomo, Makryna, a właściwie Irina Wińczówna, była kobietą bardzo prostą, ledwo piśmienną.